Αρχές Αυγούστου του 1945 και οι μεγάλοι “δημοκράτες” των ΗΠΑ, με εντολή ενός “δημοκρατικά” εκλεγμένου προέδρου, εκλεγμένου με μία “άγια” ψηφοφορία, ρίχνουν τις ατομικές βόμβες σε Ναγκασάκι και Χιροσίμα και δολοφονούν με φρικτό τρόπο εκατοντάδες χιλιάδες Ιάπωνες, γυναικόπαιδα στην πλειοψηφία.
Στις 15 Αυγούστου η Ιαπωνία παραδίδεται άνευ όρων στις ΗΠΑ. Η διαταγή της παραδόσεως μεταδίδεται στις μονάδες. Όμως, ο Ναύαρχος Ματότε Ουγκάκι, διοικητής των θρυλικών ΚΑΜΙΚΑΖΕ, ηγούμενος 11 αεροσκαφών τύπου “Σουισέι” δεν υπακούει και απογειώνεται μαζί με τους τελευταίους Σαμουράι για την τελευταία τους πτήση. Αποστολή τους ένας έντιμος θάνατος.
Ένας γενναίος αντίπαλος, που έχει ζήσει τι εστί ΤΙΜΗ, ο υπολοχαγός Κάρολ, πιλότος αμερικανικών καταδιωκτικών με βεβαιωμένες καταρρίψεις Ιαπωνικών “Ζερό” γράφει στην γυναίκα του: Ντρέπομαι που σκότωσα άνδρες καλύτερους από εμένα, γεμάτους φως από μία πίστη που εγώ δεν έχω. Ελπίζω μια ημέρα να την αποκτήσω”.
Και τα έγραφε αυτά στα 1945 όταν ακόμη δεν είχαν σωριαστεί ερείπια στην έρημο των καιρών της δυστυχίας τα πάντα, Ιδέες, Αρχές, Αξίες, Τιμή. Δεν απέκτησε ποτέ αυτήν την τιμή η Δύση και όση είχε την έχασε και την έχασε ακόμη και η Πατρίδα των Σαμουράι, η Ιαπωνία, που έγινε μία καλοδουλεμένη μηχανή του παγκόσμιου καπιταλισμού.
Να πεθαίνεις Υπερήφανος γεμάτος Πίστη και Τιμή στα Νερά της Οκινάβα στην πιο λαμπρή νεότητά σου στα 1945. Τύχη Αγαθή! Να σαπίζεις σε μία φυλακή σαν εγκληματίας γιατί πίστεψες και αγωνίστηκες για Ιδέες. Πρόκληση της Μοίρας, δοκιμασία σκληρή, που πρέπει να αντέξεις χωρίς να παραχωρήσεις ούτε ένα χιλιοστό από το κάστρο σου, την ψυχή σου, το τελευταίο σου κάστρο, που έμεινε ελεύθερο.