Ως γνωστόν καπιταλισμός είναι το κυρίαρχο οικονομικό σύστημα του δυτικού, και όχι μόνο, κόσμου. Αν και το συγκεκριμένο οικονομικό σύστημα γνώρισε την αλματώδη του ανάπτυξη τουλάχιστον τους τελευταίους τρεις αιώνες μαζί με την άνοδο του φιλελευθερισμού, η καθολική επικράτησή του ήρθε μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και ειδικότερα με την λήξη του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου.
Αναντίρρητα ο κομμουνισμός, ο οποίος ως υποτίθεται “αντίπαλο” δέος απέτυχε οικτρά αυτοδιαλυόμενος εκ των έσω, δεν θα μπορούσε να αποτελέσει σοβαρό ανάχωμα στην μετέπειτα προέλαση των παγκοσμιοποιητών, καθώς αποτελεί ο ίδιος δημιούργημα της αυτής κοσμοθεωρητικής μήτρας η οποία γέννησε και τον φιλελευθερισμό.
Στον καπιταλισμό τα μέσα παραγωγής κατέχονται από τους ιδιώτες με μοναδικό σκοπό το κέρδος. Το αρρωστημένο αυτό σύστημα στηρίζεται στην εκμετάλλευση των πολλών από τους λίγους και έχει ριζώσει στα περισσότερα έθνη σαν ένα ναρκωτικό που οδηγεί στον θάνατο. Δεν είναι τυχαίος ο αποπροσανατολισμός που δημιουργεί ο ίδιος ο καπιταλισμός και τα όργανά του, παρουσιάζοντας μία ψεύτικη υλική ευημερία εμποτισμένη με το ατομικιστικό δηλητήριο.
Ο καπιταλισμός “προσφέρει” μια επίπλαστη οικονομική ευμάρεια η οποία συνδυάζεται με τον άκρατο καταναλωτισμό. Ο καταναλωτισμός οδηγεί στην νάρκωση των εθνών, οδηγώντας τα στην πνευματική παρακμή και έπειτα στον βιολογικό θάνατο. Τεράστια ποσά δαπανώνται από εταιρείες για να διαφημιστούν τα προϊόντα τους, τα οποία πολλές φορές δεν ικανοποιούν καμία ανθρώπινη ανάγκη, αλλά εκπληρώνουν τον θεμελιώδη για τον καπιταλισμό κανόνα της προσφοράς και της ζήτησης. Η όλη παραγωγική διαδικασία κινείται στα χνάρια των επιταγών των ολιγαρχών, οι οποίοι δυστυχώς διαθέτουν την δύναμη να δημιουργούν πλασματική ζήτηση σε πληθώρα πραγμάτων για να γεμίσουν τις τσέπες τους αφαιμάζοντας τα λαϊκά εισοδήματα.
Ταυτόχρονα, τεράστια ποσά διοχετεύονται από το σύστημα σε αντιρατσιστικές καμπάνιες, στην προώθηση του πολυφυλετισμού, στις διάφορες “Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις” οι οποίες προπαγανδίζουν τα παραπάνω, αλλά και στο οτιδήποτε μπορεί να εξυπηρετήσει τον σκοπό τους. Όλα αυτά αποβλακώνουν τις μάζες καθώς τα ιδανικά, οι αξίες και η αγάπη για την Πατρίδα αντικαθίστανται από την λατρεία για το χρήμα, τα υλικά αγαθά και την ευτελή καλοπέραση.
Τρανό παράδειγμα αποτελεί η Ελλάδα κατά τα προ μνημονίων χρόνια, αλλά και η σημερινή δήθεν “μεταμνημονιακή” Ελλάδα που τόσο σκληρά σφυροκοπεί ο φιλελευθερισμός. Ο μέσος Έλληνας στα χρόνια πριν την κρίση, έχοντας δεχθεί την ανελέητη προπαγάνδα του συστήματος, αναλώθηκε σε μια άνευ όρων σπατάλη, καταχρεώθηκε στις τράπεζες παίρνοντας δάνεια για να αποκτήσει πράγματα που ουσιαστικά δεν είχε ανάγκη. Χρησιμοποίησε πιστωτικές κάρτες ασύστολα ενώ δεν μπορούσε να τις αποπληρώσει και υποθήκευσε τα περιουσιακά του στοιχεία. Επίσης ένα τμήμα του λαού δεν έβλεπε καν τους λαθρομετανάστες ως απειλή για την αλλοίωση του έθνους, καθώς αρκετοί πλήρως αφελληνισμένοι συνειδησιακά εργοδότες αύξησαν τα κέρδη τους μέσα από την χρησιμοποίηση αυτών των φθηνών εργατικών χεριών.
Το λαϊκό Εθνικιστικό κίνημα, αν και από δεκαετίες πριν προειδοποιούσε τους Έλληνες για τα δεινά του καπιταλισμού μέσα από δράσεις, αρθρογραφία και ιδεολογικό αγώνα, δεν είχε ακόμα πλατιά λαϊκή απήχηση, καθώς μόνο μερικές χιλιάδες ιδεολόγων πίστεψαν και αγωνίστηκαν σε αντίξοες συνθήκες ενάντια σε όλους και σε όλα. Αντίθετα στην σημερινή Ελλάδα της δυστυχίας και της μιζέριας, ο μέσος Έλληνας νεολαίος, ο άνεργος, ο αγρότης, ο εργάτης, ο φοιτητής, όλα τα υγιή κύτταρα του κοινωνικού μας ιστού, αντιλαμβάνονται ότι όλα αυτά τα χρόνια ζουν υπό την ανελέητη σκλαβιά που τους επιφυλάσσει το φιλελευθεράτο της βαθύτατα ανθελληνικής Ευρωπαϊκής Ένωσης, η πλουτοκρατία και ο σαπισμένος κοινοβουλευτισμός.
Δεν αποτελεί εις ουδεμία των περιπτώσεων λοιπόν υπερβολή να σημειωθεί πως η Χρυσή Αυγή, δρώσα ως ο πολιτικός απελευθερωτικός στρατός της Πατρίδος μας, εκπροσωπεί επάξια την δυναμική βούληση ενός Γένους το οποίο είναι διατεθειμένο να αγωνιστεί για την Εθνική και Σοσιαλιστική Πολιτεία των ονείρων μας!
«Κράτη που επικρατεί η διευθυνομένη οικονομία, όσον και αν είναι δημοκρατικά – και εννοούμε τέτοια που αποσκοπούν στο γενικό συμφέρον του λαού – δεν συμφέρουν στον Καπιταλισμό.
Γιατί μέσα σε τέτοια Κράτη δεν είναι δυνατή η εκμετάλλευση του συνόλου του Λαού από τους εκπροσώπους του Καπιταλισμού. Ακόμα δε περισσότερο όταν αυτά τα κράτη είναι και ολοκληρωτικά.
Γιατί εκεί μέσα ούτε καν τον Τύπο μπορεί ο Καπιταλισμός να έχη στα χέρια του, ούτε την Κοινή Γνώμη να διευθύνη κατά τα συμφέροντά του, ούτε με κομματικές μανούβρες να αναποδογυρίζη ό,τι δεν τον συμφέρει, ούτε με εκλογές να γίνεται κύριος της Κρατικής Μηχανής.
Τέτοια Κράτη μπορεί να είναι λαϊκώτατα και να κυριαρχή μέσα σ’ αυτά το καθαρό λαϊκό συμφέρον.Αλλά ο Καπιταλισμός τα ονομάζει τυραννίες – φασιστικές, χιτλερικές κ.τ.λ. – ονομάζει δε Δημοκρατίες, παίζοντας με τη λέξι, τα Κράτη που στο σύστημά τους επικρατεί αυτός. Και ξεγελάει το μικρό κόσμο με τις λέξεις. Την κυριαρχία του την ονομάζει Δημοκρατία. Το σύστημά του το πολιτικό που επιβάλλεται, το ονομάζει λιμπεραλισμό, φιλελευθερία, άρα και Ελευθερία»
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ
