Εν μέσω προεκλογικής περιόδου, στην προγραμματική ατζέντα των κομματαρχών της Νέας Δημοκρατίας εντασσόταν για πολλοστή φορά η ολοκλήρωση και παράδοση του Μετρό Θεσσαλονίκης, ενός ατελούς έργου που έχει ταλανίσει επί μακρόν την κοινωνία και τον επιχειρηματικό κόσμο της πόλης.
Η συγκεκριμένη περίπτωση περιδίνησης κρατικών οργανισμών, διαπλεκόμενων εργολάβων και αλληλοσυγκρουόμενων συμφερόντων γύρω από το μείζον ζήτημα της υποδομής της αστικής συγκοινωνίας, καταδεικνύει σε όλο της το εύρος μια πλειάδα παραγόντων οι οποίοι διαδραμάτισαν δυστυχώς έναν εξόχως διαβρωτικό ρόλο στον μεταπολιτευτικό βίο, πάντοτε εις βάρος του Ελληνικού λαού και της ευημερίας του.
Όπως είναι γνωστό, αλλοδαποί εργαζόμενοι έχουν προσληφθεί ήδη εδώ και δεκαετίες στα εργοτάξια πολλών δημοσίων έργων ανά την επικράτεια, μια αλγεινή πραγματικότητα την οποία διαμόρφωσαν οι κρατικοδίαιτοι ολιγάρχες που επιθυμούν ένα άεθνο κατακερματισμένο προλεταριάτο χωρίς συνεκτικούς δεσμούς.
Οι χρόνιες καθυστερήσεις στην εκτέλεση των κατασκευαστικών διεργασιών, οδήγησαν συν τοις άλλοις και στην σταδιακή καταστροφή των μικρομεσαίων επιχειρήσεων των κεντρικότερων δρόμων της Θεσσαλονίκης, με τις βιτρίνες των μαγαζιών να επισκιάζονται από λαμαρίνες και τα πεζοδρόμια ουσιαστικά να τελούν υπό κατάληψη.
Πέρα από ζητήματα τήρησης χρονοδιαγραμμάτων, πέρα ακόμα και από την διαχείριση των αρχαιολογικών ευρημάτων που βρέθηκαν κατά την διάρκεια της κατασκευής του μετρό, η πιο σκοτεινή πλευρά της φιλελεύθερης “σωστής πλευράς της ιστορίας” έγκειται στην αποσιώπηση από τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης των πιο τραγικών πτυχών αυτής της πολυετούς και βασανιστικά αργόσυρτης διαδικασίας. Τα θανατηφόρα εργατικά δυστυχήματα τα οποία έχουν συμβεί ανά τα χρόνια ελλείψει μέτρων προστασίας, συμπυκνώνουν την ουσία του ιδεολογήματος της ελεύθερης οικονομίας, η οποία τοποθετεί ως προτεραιότητα το κέρδος πάνω από την ασφάλεια των εργαζομένων. Έχουν καταγγελθεί από επώνυμους εκπροσώπους σωματείων τα διαχρονικά κενά στην υγιεινή και την ασφάλεια των εργατών, οι καθυστερήσεις στην καταβολή των μισθών και η ακαταλληλότητα παλιών μηχανημάτων.
Οι επισφαλείς σχέσεις εργασίας, αλλά και οι μειώσεις μισθών ακόμα και της τάξης του -40% που σημειώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια δεν ήρθαν ως απότοκο κάποιας οικονομικής «στενότητας» που θα μπορούσε να επικαλεστεί κάποιος φιλελεύθερος φωστήρας, ως αυτόκλητος υπερασπιστής της εταιρείας που έχει αναλάβει το έργο. Αντιθέτως, όχι μόνο σημειώθηκαν κέρδη για την εταιρεία η οποία δεν μερίμνησε για τα βασικά προαναφερθέντα ζητήματα, αλλά δεν φρόντισε καν να παράσχει τον απαραίτητο επαγγελματικό ιματισμό των εργατών. Είναι βέβαιο πως και η τιμολογιακή πολιτική των εισιτηρίων του μετρό, όταν και εάν ολοκληρωθεί και παραδοθεί προς χρήση στους Θεσσαλονικείς, θα αποτελέσει άλλο ένα προνομιακό πεδίο κερδοσκοπίας των δυνητικών ιδιοκτητών του έργου, οι οποίοι θα έχουν την δυνατότητα να απομυζήσουν για άλλη μια φορά τον ελληνικό λαό, αποφεύγοντας φυσικά να πληρώσουν το παραμικρό έξοδο συντήρησης ή και ποιοτικής τεχνολογικής αναβάθμισης του έργου.
Πέρσι την άνοιξη μάλιστα, σε μια χρονιά που στιγματίστηκε βαθιά από το πολύνεκρο σιδηροδρομικό έγκλημα στα Τέμπη, δεν δίστασε η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας να βάλει «μπρος» την ιδιωτικοποίηση της λειτουργίας του μετρό, πριν καν αυτό ολοκληρωθεί, ως ένα εναργές δείγμα για το πως αντιλαμβάνεται συνολικά η καθεστηκυία τάξη την λαϊκή συγκοινωνία. Εν ολίγοις, στις πλάτες των πολιτών που αφαιμάζονται φορολογικά, χτίζεται ένα έργο με πρωτοφανείς καθυστερήσεις, σε μια έκταση πολύ μικρότερη όχι μόνο αυτής που είχαν υποσχεθεί τα ίδια τα πολιτικά κόμματα εξουσίας, αλλά υπολειπόμενης και των αναγκών της πόλης. Δεν χρειάζεται να διερωτηθεί κανείς τι θα απογίνει με τα κέρδη που ίσως προκύψουν μελλοντικά, τα οποία θα μετατραπούν σε αντικείμενο λεηλασίας από τους πλουτοκράτες που τα ορέγονται.