Μια δικτατορία που ξεσκίζει πρώτα – πρώτα την ίδια της την σάρκα και εξοντώνει απάνθρωπα τα πιο πιστά και αφοσιωμένα, τα πιο δοξασμένα και διακεκριμμένα μέλη της, τους πιο ονομαστούς δασκάλους της συμμορία τους, τους πιο ξακουστούς εργάτες της μαύρης τρομοκρατίας. Αντί να κάνη τους εργάτες αφεντάδες όπως τώταξε, τους κατήντησε κυριολεκτικά σκλάβους, που δουλεύουν υπό τις χειρότερες συνθήκες και πληρώνονται λιγώτερο απ’ όλους τους εργάτες της Ευρώπης. Για να ελευθερώση δήθεν τους χωρικούς από τους τσιφλικάδες, τους έκαμε σκλάβους μιας γραφειοκρατίας, που δεν έχει καμιά σχέσι με τη δουλειά και με τη γη και τους εχώρισε από κάθε πρωτοβουλία και κάθε άμεσο δεσμό με το χωράφι τους. Έτσι σήμερα ο Ρώσσος χωρικός είναι κατά φαντασίας συνιδιοκτήτης όλων των απέραντων στεππών της Μεγάλης Ρωσσίας. Δεν έχει όμως ούτε αρκετό ψωμί για να χορτάση, ούτε το δικαίωμα να πάρη ένα αυγό από τη φωλιά του ορνιθώνα του. Είναι δε ακόμη στη Ρωσσία παρά την εθνικοποίηση της παραγωγής, πλήθος από επιχειρηματίες που εργάζονται έχοντας τα μαγαζιά τους.
Μα κανείς απ’ αυτούς δεν ξέρει τι τον περιμένει αύριο, κατά τα γούστα των μπολσεβίκων που κυβερνούν. Εκτός απ’ αυτά έχει καταργηθή κάθε ίχνος ανθρώπινου δικαιώματος και αρκεί να φανερωθή κανείς πως δεν θαυμάζη τον παράδεισο που έχει μπροστά του, για να πάθη τα χειρότερα. Είνε αλήθεια πως έχουν γίνη κάτι μεγάλα έργα (διώρυγες, εργοστάσια, σιδηρόδρομοι κλπ.) μα όλα αυτά χωρίς λογαριασμό, χωρίς να αξίζουν τις θυσίες που χρειάστηκαν γι’ αυτά και χωρίς να αποδίδουν ανάλογα με τα έξοδά τους. Τα έκαμαν μάλλον για προπαγάνδα, δηλαδή για να καταπλήξουν πρώτα – πρώτα το Ρωσσικό λαό και έπειτα το εξωτερικό. Μα το χειρότερο σε τούτη τη δουλειά είναι που τα έκαμαν με το αίμα του λαού, με την καταναγκαστική εργασία εκατομμυρίων αθώων πολιτικών – κατάδικων και την πολύ κακοπληρωμένη δουλειά του αιχμαλωτισμένου υπό το βούρδουλα της Γκεπεού Ρωσσικού προλεταριάτου. Μοιάζουν πολύ αυτά τα έργα με της Πυραμίδες των Φαραώ, που έγιναν από τους δούλους της αρχαιότητας για να φαντάζη στον κόσμο η ματαιοδοξία των νεκρών.
Και ύστερα από τα πολλά κόκκινα κεράσια που έταζαν πως θα μαζέψουν, τι βρίσκουμε σήμερα στο καλάθι τους; Άρχισαν να γυρίζουν ντροπιασμένοι στα παληά. Αντίς για τον ελεύθερο έρωτα που δίδαξαν, έρχονται τώρα και προσκυνούν την οικογενειακή τιμή και την υπόληψι. Αντίς για το «κάτω τα σύνορα κι ο εθνισμός», προσπαθούν τώρα να εμπνεύσουν αγάπη για την Ρωσσική Πατρίδα και ενθουσιασμό για της εθνικές της δόξες και εμπιστοσύνη στην εθνική της σταδιοδρομία. Αντίς για τον πόλεμο κατά της ιδέας της θρησκείας και προ παντών κατά της Χριστιανικής πίστεως, κυττάνε τώρα να τα συμβιβάσουνε μαζύ της και να ζητήσουνε σ’ αυτήν ένα αποκούμπι για την κοινωνική τους ενότητα. Τέλος αντίς να καταργήσουν την εκμετάλλευση και το εισόδημα, έκαμαν τεράστια εθνικά δάνεια με αρκετά στρογγυλό τόκο και έτσι διοργάνωσαν νέους κεφαλαιοκράτες, που έχουν την πιο σίγουρη, την πιο ασφαλισμένη εκμετάλλευσι επάνω στην παραγωγή και την εργασία της Ρωσσίας.
Όλα αυτά αποδεικνύουν ότι δεν εστάθηκαν ικανοί να δημιουργήσουν τίποτε το νέο και ότι ακόμα, αν περάσουν άλλες είκοσι χιλιάδες χρόνια θα πηγαίνουν πάντα προς τα πίσω και όχι προς τα μπρος. Και αν λογαριάσουμε πόσα εκατομμύρια ψυχές, πόσο αίμα αθώο και πόσα άδικα δάκρυα και ψυχικά μαρτύρια έχει κοστίσει αυτό το παράνομο πείραμα, θα μας καταλάβει ίλιγγος και θα κλάψουμε με την ψυχή μας τον δυστυχισμένον αυτόν λαόν που τον βρήκε τόσο μεγάλη συμφορά.