ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ – ΕΚΔΟΣΗ 2021: ΦΥΛΑΚΕΣ ΔΟΜΟΚΟΥ “Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη”…
“Ιουλίου 19 του 2021, ώρα 14.30, Τρίτο Πρόγραμμα και ακούγοντας το Βραμδεμβούργιο κονσέρτο αριθμός 5 του Μπαχ αρχίζω την συγγραφή ενός ακόμη κειμένου μέσα σε ένα κελί των φυλακών Δομοκού, έχοντας σαν… γραφείο ένα τραπέζι πλαστικό, από αυτά που πωλούν στις γειτονιές περιφερόμενοι και… πένα μου ένας στυλός Μπικ.
Έγραψα μέχρι τώρα στις σχεδόν τριακόσιες ημέρες, που είμαι στην φυλακή τέσσερα βιβλία μικρά ή μεγάλα δεν έχει σημασία και σίγουρα δεν είναι ο αριθμός των σελίδων, αυτός ο οποίος καθορίζει εάν ένα βιβλίο είναι μικρό ή μεγάλο.Συνεχίζω να μάχομαι με την γραφίδα μου, διεκδικώντας το δικαίωμά μου στην Αλήθεια, την Δικαιοσύνη, η οποία στην περίπτωσή μου στις 7 Οκτωβρίου του 2020 είχε την μορφή ενός χυδαίου οχλοκρατικού “happening” με πρωταγωνιστές τους μπολσεβίκους και τους χρυσοκάνθαρους των πουλημένων στους ολιγάρχες ΜΜΕ. Σε αυτό το συμβάν έξω από το Εφετείο συμμετείχαν εκπρόσωποι όλων των κομμάτων και της ΝΔ βεβαίως.
Τέσσερα βιβλία μέχρι τώρα και… σιωπή(!) από εχθρούς και “φίλους”. Κάποτε έπαιρναν ένα κομμάτι από μία φράση μου, μία λέξη μου, μία κίνηση του χεριού μου και την έκαναν θέμα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας, χτύπημα πρωτοσέλιδο στις κατακίτρινες φυλλάδες τους. Τώρα σιωπή… Τώρα η σιωπή γι’αυτούς είναι χρυσός γιατί αυτό που πρέπει να γίνει, αυτό που επιδιώκουν είναι να ξεχαστώ, να σβηστεί κάθε μνήμη μου, επιβάλλεται η “ΜΝΗΜΗ ΘΑΝΑΤΟΥ”. Εάν είχα πεθάνει θα έσβηναν ακόμη και το όνομά μου από την ταφόπλακα. Πάλι καλά… Σε άλλους σκόρπισαν τις στάχτες τους σε υπονόμους και ρυπαρά ρυάκια αποβλήτων. Όσο αναπνέω θα συνεχίσω να δίνω την μάχη της ΜΝΗΜΗΣ για πολλούς ή λίγους δεν έχει σημασία, ποτέ μου δεν μέτρησα τις Αξίες με αριθμούς.
Για πολλούς ή λίγους δεν έχει σημασία, αφού ίσως να ανήκω σε αυτούς που όπως λέει ο ποιητής είναι πλέον “Από Θεούς και ανθρώπους μισημένοι, σαν άρχοντες που εξέπεσαν πικροί…”. Θα
συνεχίσω να γράφω ακόμη και εάν ένας μόνο διαβάζει τα κείμενά μου, ένας τα νοιώθει, ακόμη και εάν αυτός δεν έχει ακόμη γεννηθεί. Όλα αυτά γιατί εξ ίσου σημαντικός με τον πόλεμο της πολιτικής είναι ο πόλεμος της μνήμης.
Στις ατέλειωτες ώρες της αιχμαλωσίας μου μέσα στα πλαίσια του“εξοστρακισμού” μου στις φυλακές Δομοκού διαβάζω βιβλία πολλά. Σε αυτό για να είμαι ειλικρινής δεν άλλαξε και πολύ τις συνήθειές μου η απόφαση κράτους και παρακράτους, η οποία με έφερε σε ένα κελί.
Ανάμεσα σε αυτά και το θαυμάσιο και αποκαλυπτικό βιβλίο του PATRICK RADDEN KEEFE “ΜΗΝ ΠΕΙΣ ΛΕΞΗ – Βία και προδοσία στη Βόρεια Ιρλανδία – Η κρυφή ιστορία του ΙRA” (Μετάφραση: Κώστας Πανσέληνος – ΜΕΤΑΙΧΜΙΟ). Πριν την παράθεση του κειμένου παρατίθεται στο βιβλίο η ρήση: “Όλοι οι πόλεμοι διεξάγονται δύο φορές, την πρώτη φορά στο πεδίο της μάχης και τη δεύτερη στη μνήμη” VIET THANH NGUYEN. Και πράγματι έτσι είναι και το ζήσαμε αυτό πρόσφατα στην Πατρίδα μας με τις εκδηλώσεις δήθεν τιμής και μνήμης για τα 200 χρόνια του 1821.
Εκδηλώσεις στις οποίες εθνικοί ολετήρες και πρωταγωνιστές του διχασμού και κήρυκες της ξενοκρατίας (όπως ο Μαυροκορδάτος), της ξενοκρατίας η οποία κρατάει μέχρι τις ημέρες μας, αναδεικνύονται και παρουσιάζονται σαν ήρωες και πρωτοπόροι της εθνικής μας παλιγγενεσίας. Δύο φορές, λοιπόν, γίνεται ένας πόλεμος. Την πρώτη φορά στο πεδίο της όποιας μάχης, μάχης στρατιωτικής ή πολιτικής, αφού η πολιτική δεν είναι τίποτε άλλο από την συνέχιση του πολέμου με άλλα μέσα (Κλαούζεβιτς). Ο πόλεμος ο πολιτικός της Χρυσής Αυγής για εμένα δεν έχει τελειώσει και μόνο το μέλλον θα δείξει εάν έχω δίκιο ή άδικο. Αυτό, το οποίο είναι δεδομένο, είναι ότι ήδη έχει αρχίσει ο πόλεμος της “μνήμης”. Δεκάδες βιβλία, κινηματογραφικές ταινίες, χιλιάδες δημοσιεύματα σε Ελληνικά και διεθνή ΜΜΕ και βεβαίως ατελείωτες ώρες τηλεοπτικού χρόνου έχει διαθέσει ο εχθρός, το Σύστημα, προκειμένου να κερδίσει τον “πόλεμο της Μνήμης” κατά της Χρυσής Αυγής. Ποταμός ψευδών, συκοφαντίες πρωτοφανείς και πλήρης απαξίωση του προσώπου μου και σιωπή. Και δεν είναι μόνον οι δυνάμεις του κατεστημένου, τα “τεθωρακισμένα” της παγκοσμιοποίησης, που κτυπούν ανελέητα το Κίνημά μας, είναι και οι… πελταστές και ακροβολιστές από φίλιες υποτίθεται δυνάμεις (“εθνικοπατριωτικές”) μέχρι και πρώην συναγωνιστές, οι οποίοι με θέρμη συμμετέχουν στον πόλεμο της μνήμης, προκειμένου να επιβάλλουν και να παγιώσουν το ψεύδος ότι η Χρυσή Αυγή ήταν ένα τίποτε και εγώ προσωπικά… ανύπαρκτος, και ότι απλά κατά τύχη(!) βρέθηκα στην θέση που ήμουν, ότι ήμουν ένα… φάντασμα, ότι δεν υπήρχα και επίσης πως ό,τι έκανα ήταν πάντα ένα λάθος.
Μάχη πολιτική μέσα από το κελί μίας φυλακής είναι πράγματι δύσκολο να δώσω, θα δώσω όμως με ό,τι μέσον διαθέτω, με την γραφίδα μου την μάχη της ΜΝΗΜΗΣ, θα πω την Αλήθεια ενάντια στα ψέματα εχθρών και “φίλων” έστω για το μέλλον, γι’ αυτούς τους ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΥΣ (“Ω διαλεχτοί και ώ εκλεκτοί και αρίφνητοι, ΑΥΡΙΟ ΙΣΩΣ, ειν ́ εδώ πέρα μιά αλήθεια που την κτυπά το μίσος… Κ. Παλαμάς), γι’ αυτούς που σε ένα υπέρλαμπρο μέλλον θα αποφασίσουν να αντισταθούν στον ζόφο και το σκοτάδι και θα αναζητήσουν την Αλήθεια για το τι υπήρξε η Χρυσή Αυγή πέρα από τα παραμύθια και την προπαγάνδα ενός ολόκληρου καθεστώτος.”
