“Η εισαγωγή του βασιλευόμενου κοινοβουλευτισμού στην Ελλάδα ήταν η απάντηση των Δυτικών στην ανυπακοή του Όθωνα σε θέματα εξωτερικής πολιτικής”
“Η εισαγωγή του βασιλευόμενου κοινοβουλευτισμού στον Ελλαδικό χώρο, μετά την επανάσταση του 1821, και μάλιστα στη βάση της καθολικής ψηφοφορίας, δεν υπήρξε αναγκαία και μάλιστα αναπόδραστη απόρροια εσωτερικών διεργασιών, αλλά κατά πρώτο λόγο η απάντηση των Δυτικών Δυνάμεων στην ανυπακοή της Οθωνικής κυβέρνησης σε κρίσιμα θέματα εξωτερικής πολιτικής και συνάμα το μέσο, με το οποίο οι Δυνάμεις αυτές φαντάζονταν ότι στο εξής θα μπορούσαν να ασκήσουν πιό τελεσφόρα την επιρροή τους.
Ο μηχανισμός της λειτουργίας του κράτους διαμορφώθηκε ως εν μέρει τερατογενετικό και εν μέρει ιλαροτραγικό αποτέλεσμα της διασταύρωσης των πιό προηγμένων τοτινών πολιτικών θεσμών, όπως ο κοινοβουλευτισμός και η καθολική ψηφοφορία, με μιά κοινωνία διεπόμενη απο πατριαρχικές σχέσεις, στάσεις, νοοτροπίες και αξίες.
Η διόγκωση του κρατικού μηχανισμού εξ αιτίας του κοινοβουλευτικού συστήματος και της καθολικής ψηφοφορίας ήταν αναπόδραστη, γιατί εκείνο που είχαν να προσφέρουν τα κόμματα για την προσέλκυση ή τη συγκράτηση ψηφοφόρων ήσαν οι κρατικές θέσεις.
Το γεγονός ότι η μεγάλη μάζα των δημοσίων υπαλλήλων όλων των βαθμίδων προερχόταν απο στρώματα καθυστερημένα απο πολιτισμική άποψη, είχε σοβαρές επιπτώσεις στο ποιόν του κρατικού μηχανισμού, του οποίου η λειτουργία πρόσκοπτε αδιάκοπα όχι μόνο στην αγραμματοσύνη, τη στενοκεφαλιά, την κουτοπονηριά ή τη συμπλεγματικότητα, αλλά εξίσου και στην πρωταρχική «νομιμοφροσύνη» του μέσου υπαλλήλου προς την ιδιαίτερη πατρίδα του, τους συγγενείς του, τους φίλους του και τους … φίλους των φίλων του …”
Π. ΚΟΝΔΥΛΗΣ – «Η παρακμή του αστικού πολιτισμού». Εκδόσεις: ΘΕΜΕΛΙΟ.
——————————-
«Κράτη που επικρατεί η διευθυνομένη οικονομία, όσον και αν είναι δημοκρατικά – και εννοούμε τέτοια που αποσκοπούν στο γενικό συμφέρον του λαού – δεν συμφέρουν στον Καπιταλισμό.
Γιατί μέσα σε τέτοια Κράτη δεν είναι δυνατή η εκμετάλλευση του συνόλου του Λαού από τους εκπροσώπους του Καπιταλισμού. Ακόμα δε περισσότερο όταν αυτά τα κράτη είναι και ολοκληρωτικά.
Γιατί εκεί μέσα ούτε καν τον Τύπο μπορεί ο Καπιταλισμός να έχη στα χέρια του, ούτε την Κοινή Γνώμη να διευθύνη κατά τα συμφέροντά του, ούτε με κομματικές μανούβρες να αναποδογυρίζη ό,τι δεν τον συμφέρει, ούτε με εκλογές να γίνεται κύριος της Κρατικής Μηχανής.
Τέτοια Κράτη μπορεί να είναι λαϊκώτατα και να κυριαρχή μέσα σ’ αυτά το καθαρό λαϊκό συμφέρον.Αλλά ο Καπιταλισμός τα ονομάζει τυραννίες – φασιστικές, χιτλερικές κ.τ.λ. – ονομάζει δε Δημοκρατίες, παίζοντας με τη λέξι, τα Κράτη που στο σύστημά τους επικρατεί αυτός. Και ξεγελάει το μικρό κόσμο με τις λέξεις. Την κυριαρχία του την ονομάζει Δημοκρατία. Το σύστημά του το πολιτικό που επιβάλλεται, το ονομάζει λιμπεραλισμό, φιλελευθερία, άρα και Ελευθερία»
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ