Ακούω συχνά πολιτικούς μικρών κομμάτων, να φωνάζουν για “απελάσεις”, κι αναρωτιέμαι τι ακριβώς είναι: άσχετοι ή πολιτικοί απατεώνες;
Περί απελάσεων… Η ΕΕ έχει υπογράψει συμφωνίες επανεισδοχής με κάποιες χώρες προέλευσης λαθρομεταναστών, όπως η Αλβανία και η Γεωργία. Οπότε, οι απελάσεις λαθρομεταστών απ’ αυτές τις χώρες, είναι εφικτές – άσχετα αν οι Αλβανοί επιστρέφουν από τα γνωστά μονοπάτια, εντός 24ώρου απ’ την απέλασή τους.
Ωστόσο, η ΕΕ δεν έχει υπογράψει τέτοιες συμφωνίες με τις χώρες προέλευσης των περισσοτέρων λαθρομεταναστών (Αφγανιστάν, Μπαγκλαντές, Αλγερία, Μαρόκο, Συρία, Ιράκ, Σομαλία, Νιγηρία, κ.λπ.). Κι ούτε πρόκειται, διότι -για λόγους ευνόητους- τις χώρες αυτές δεν τις συμφέρει να υπογράψουν συμφωνίες επανεισδοχής των πολιτών τους. Κι ούτε υπάρχει τρόπος να υποχρεωθούν να το πράξουν. Οπότε η απέλαση των συγκεκριμένων λαθρομεταστών στις χώρες τους, είναι πρακτικά ΑΝΕΦΙΚΤΗ!
Βέβαια, στις αρχές του 2016 υπογράφηκε μια συμφωνία μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας (με τα ανάλογα οικονομικά ανταλλάγματα…), η οποία όριζε την Τουρκία ως “ασφαλή χώρα”) και προέβλεπε την επανεισδοχή από την Τουρκία όλων των μεταναστών που θα εισέρχονταν παράνομα στην Ελλάδα, μετά την 20ή Μαρτίου 2016. Τον πρώτο καιρό η συμφωνία εφαρμόστηκε εν μέρει, αλλά από κάποιο σημείο και μετά, η Τουρκία, χρησιμοποιώντας διάφορες δικαιολογίες, αρνήθηκε να την εφαρμόσει περαιτέρω.
Υπάρχει βέβαια και η λύση των “pushbacks”, δηλαδή των άτυπων αναγκαστικών επιστροφών λαθρομεταναστών στην Τουρκία. Ωστόσο, τα “pushbacks”, αφενός μεν απαγορεύονται από το διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο και αφετέρου δε, εμπεριέχουν τον κίνδυνο ατυχήματος.
Έτσι, ο μόνος τρόπος για να επιστρέψουν στις χώρες τους οι λαθρομετανάστες, είναι να το θελήσουν οι ίδιοι! Υπάρχουν προγράμματα εθελούσιων επιστροφών, του Διεθνούς Οργανισμού Μετανάστευσης (ΔΟΜ), με πληρωμένα τα εισιτήρια επιστροφής + ένα “μπόνους” 1.000€. Στην πραγματικότητα, ελάχιστοι επιστρέφουν στις χώρες τους, με την θέλησή τους.
Η λύση του προβλήματος είναι απλή, αρκεί να υπάρχει πολιτική βούληση! Ήδη, η Δανία και η Βρετανία έχουν υπογράψει διακρατικές συμφωνίες με την Ρουάντα, έτσι ώστε οι λαθρομετανάστες που εισέρχονται στις χώρες αυτές, αφού καταγραφούν, να οδηγούνται σε ειδικά “Κέντρα Προσωρινής Φιλοξενίας” στην Ρουάντα (που λειτουργούν βάσει του δανικού και του βρετανικού δικαίου αντίστοιχα), μέχρι που να υπάρξει απάντηση στο αίτημα ασύλου που έχουν υποβάλει.
Εφόσον η απάντηση στο αίτημα είναι αρνητική (κατά 99% είναι, εφόσον δεν πρόκειται για πρόσφυγες), οι λαθρομετανάστες έχουν δύο επιλογές: ή να μείνουν στην Ρουάντα, ή να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Φυσικά, όλοι επιλέγουν το δεύτερο.
Χρήσιμοι, λοιπόν, είναι οι φράχτες, απαραίτητη η αυστηρή φύλαξη συνόρων, αλλά σε μια χώρα με εκτεταμένα θαλάσσια σύνορα, όπως είναι η Ελλάδα, απλώς περιορίζουν το πρόβλημα. Δεν το λύνουν! Περισσότερη πρόληψη χρειάζεται, παρά καταστολή!
Τα πράγματα είναι απλά: ποιος πολίτης, οποιασδήποτε χώρας, που έχει την πρόθεση να μεταναστεύσει παράνομα, θα επιλέξει μια χώρα, από την οποία, με συνοπτικές διαδικασίες, θα καταλήξει στην Ρουάντα ή σε οποιαδήποτε άλλη αφρικανική χώρα και μετά θα επιστρέψει από κει που ήρθε;