Τι είναι αυτό που ενώνει πρώην(;) νεοδημοκράτες, δήθεν χουντικούς υπερδεξιούς, πρώην “χρυσαυγίτες”, “εθνικοπατριώτες” και άλλα φρούτα του πολιτικού συστήματος; Πολλοί μυρίζονται εκλογικό “ψητό” και σφετερίζονται ιερές αξίες και τον Ελληνισμό τον ίδιο, για να αποκομίσουν κάποια ψίχουλα δημοφιλίας. Ποια είναι η κοινή συνισταμένη όλων αυτών των απατεώνων, που το σύστημα καθόλου δεν ενοχλείται από την παρουσία τους; Μα φυσικά ο αντιχρυσαυγιτισμός τους, ως φυσική προέκταση του ούτως ή άλλως δεδομένου αντιφασισμού τους.
Οι “εθνικόφρονες” ανέκαθεν ήταν τα πιο πιστά παιδιά της εξουσίας. Αφού φίλαγαν το χέρι του αμερικανού αφέντη και εξασφάλιζαν την διαιώνιση της πολιτικής και στρατιωτικής μας υποταγής στους υπερατλαντικούς δυνάστες, προσχώρησαν μετά στην φιλελεύθερη παράταξη της Νέας Δημοκρατίας. Διαφήμισαν το “ευρωπαϊκό” όνειρο, ντύνοντας την εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας στους τοκογλύφους των Βρυξελλών με ψευτοεπιχειρήματα “ρεαλισμού”. Μοναδική τους έγνοια η συντήρηση του καθεστώτος της μεταπολίτευσης και ο πόλεμος εις βάρος όσων αληθινών Εθνικιστών επιθυμούσαν και επιθυμούν την ανατροπή αυτού.
Δεν είναι και λίγο πράγμα ο φθόνος τον οποίον νιώθουν εδώ και δεκαετίες αυτοί οι “κουρασμένοι” σε ψυχή και σώμα “εθνικοπατριώτες”, όταν η Χρυσή Αυγή πάντα έπραττε και πράττει σε μια βραδιά όλα όσα οι ίδιοι δεν θα μπορούσαν να διανοηθούν ποτέ ότι θα πράξουν σε μια ολόκληρη μίζερη ζωής τους. Άλλος ένας λόγος του μίσους τους εις βάρος του κινήματος, είναι ότι σε πολλούς από αυτούς έκλεισε κατάμουτρα την πόρτα, αποκλείοντας τις πιθανότητες να ασκήσουν καριέρα πολιτικάντη στις πλάτες χιλιάδων αγνών Χρυσαυγιτών.
“Πατριώτες” λοιπόν, “εθνικοπατριώτες”, “εθνικόφρονες” συντηρητικοί, “εθνικιστές” ακόμα, αλλά ΠΑΝΤΑ αποδεκτοί από το σύστημα, εάν και εφόσον αποδείξουν ότι είναι πρώτιστα αντιχρυσαυγίτες.