Ένα άλλο ζήτημα σημαίνον είναι οι σχέσεις Έθνους και κράτους. Δηλαδή, ο τρόπος με τον οποίο λειτουργεί το κράτος, ο οποίος δεν είναι άλλος από το πολίτευμα και πάλι οι Ίων Δραγούμης δίδει την απάντηση: “Αν είμαστε ζωντανό γένος, δε θα κολλήσωμε στο πολιτικό σύστημα που μας κάθισαν. Το σύνταγμα και οι βουλευτές είναι μια αρρώστια.”. ΙΩΝ ΔΡΑΓΟΥΜΗΣ “Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ”.
Αλλά και ο Περικλής Γιαννόπουλος με τον δικό του τρόπο περιγράφει το νεοελληνικό κράτος που δεν άλλαξε και πολύ από τότε που έγραφε τούτα τα λόγια:
“Παντού τιποτένιος άνθρωποι κάμνοντες τις δουλίτσες των, μισθοτρωκτικοί, βιβλιοκαπηλικοί, δούλοι οικτρότατοι του βουλευτού, γυαλισταί των παπουτσιών του κόμματος, τρέχοντες διαρκώς λαχανιασμένοι δια τα συμφέροντα του κόμματος που τους έπλασε, τους ενοικίασε, τους διατηρεί. Άκαρδοι, άλαλοι, άμυαλοι, δηλητηριάζοντες, αφιονίζοντες και σαβανώνοντες τη Νεότητα…”.
Ένας άλλος ξεχωριστός πολιτικός νους, ο οποίος προσεγγίζει την κατάσταση από μία εντελώς διαφορετική οπτική, ένας σύγχρονος διανοούμενος μας περιγράφει πως και γιατί η Ελλάδα απέκτησε αυτές τις πολιτικές δομές. Έγινε το κράτος που ξέρουμε.
“Όπως η εξ αντικειμένου ένταξη της Ελλάδας στο διεθνές καπιταλιστικό σύστημα είχε ουσιώδεις επιπτώσεις στην οικονομία της, έτσι και η παράλληλη ένταξή της στο διεθνές πολιτικό σύστημα και μάλιστα σε εποχή συνεχούς όξυνσης του ανατολικού ζητήματος, επέδρασε αποφασιστικά πάνω στην διαμόρφωση των πολιτικών της δομών.”. Παναγιώτης Κονδύλης “ΤΟ ΑΣΤΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΣΤΗ ΝΕΟΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ”.
Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΕΘΝΟΥΣ ΚΑΙ ΚΡΑΤΟΥΣ
Σύμφωνα λοιπόν με τον αείμνηστο Παναγιώτη Κονδύλη, η επιβολή του κοινοβουλευτισμού στην χώρα μας δεν είχε άλλο σκοπό από το να ελέγξει την Ελλάδα στα ζητήματα της εξωτερικής της πολιτικής.
Να την καταστήσει, δηλαδή, μέσω αυτού πειθήνιο όργανο των μεγάλων δυνάμεων. Στην περίπτωση αυτή είναι σαφές ότι ζούμε για σχεδόν 150 χρόνια μία διαρκή σύγκρουση μεταξύ Έθνους και κράτους, μεταξύ των ανθρώπων εκείνων του λαού μας, που ζουν και αναπνέουν και δρουν με βάση την πίστη τους στο Έθνος και μεταξύ εκείνων που υπηρετούν τις δομές ενός πολιτικο-οικονομικού μορφώματος, το οποίο υπάρχει μόνο και μόνο για τον λόγο να ελέγχεται εθνικά η Πατρίδα μας!
Ήδη ευρισκόμεθα στην εποχή της “παγκοσμιοποίησης”, εποχή κατά την οποία τα σύνορα πέφτουν και ίσως ακόμη και τα κράτη καταργούνται… Γίνονται πολτός μέσα σε έναν παγκόσμιο μηχανισμό. Εάν όμως, τα κράτη το κάθε κράτος είναι εύκολο να διαλυθεί, το Έθνος είναι εξαιρετικά δύσκολο και αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα για τα αφεντικά της “παγκοσμιοποίησης”.
Η μεγάλη μορφή του Ελληνισμού, ένας βλαστός υπέροχος που δεν πρόκαμε να ανθίσει με όλα του τα λαμπερά χρώματα στον Ελληνικό ήλιο, ο Ίων Δραγούμης, ωσάν προφήτης γράφει για τα χρόνια που ζούμε: “Τόσο αγαπώ την ελληνική ύπαρξη, που αν ήταν να γίνωμε όλοι άνθρωποι κοσμοπολίτες ή Εβραίοι, θα έλεγα να μην ονομαζώμαστε Έλληνες. Δεν χρειάζεται η λέξη Έλληνες, όταν όλοι οι άνθρωποι της γης γίνουν κοσμοπολίτες μιας απέραντης δημοκρατίας”.
Καιρός λοιπόν να αποφασίσουμε ο καθένας τι του πρέπει: να είναι Έλληνας ή “κοσμοπολίτης” μιας απέραντης “δημοκρατίας”;