Γράφει ο Καραχάλιος Σπυρίδων τού Κωνσταντίνου.
http://ethnikistikosagwn.blogspot.com
Συμπληρώνονται φέτος 571 χρόνια από την άλωση τής Κωνσταντινούπολης, τής Αιώνιας και Αθάνατης Βασιλεύουσας των Ελλήνων. Στις δύσκολες και απαιτητικές ιστορικές στιγμές που ζούμε στην οδό για την απόδοση τού Εθνικού Δικαίου απέναντι στην εθνοκτόνα παγκοσμιοποίηση, οι ψευτορωμιοί συνομιλούν με τούς βαρβάρους γείτονες που μας ζώνουν και αναγνωρίζουν κυριαρχικά δικαιώματα αυτών σε βάρος των αιματοβαμμένων εδαφών μας. Από την εκμάθηση τής ψευτομακεδονικής σλαβικής γλώσσας των Σκοπιανών μέχρι την συγκυριαρχία με τούς Τούρκους στο Αιγαίο και την ύπαρξη τουρκικού κόμματος στην Ελεύθερη Θράκη μας που θέλει τουρκική μειονότητα στο πρόσωπο τών Ελλήνων Πομάκων. Απέναντι στην συνεργασία τού πολιτικού κόσμου με τούς εχθρούς τής Ιερής Ελλάδος μας, εμείς οι Εθνικιστές Μαχητές τής Αγίας και Μεγάλης Ελλάδος μας με τον Πιστό Ελληνισμό εμμένουμε προσηλωμένοι στον Ιερό Όρκο μας. Τιμούμε, δεν ξεχνούμε και θα ξαναγυρίσουμε στην Πόλη των ονείρων μας.
Η ιστορία είναι το θησαυροφυλάκιο των εθνικών και πνευματικών αγώνων τής Ελληνικής Φυλής. Η ιστορία είναι δάσκαλος και καθοδηγητής κάθε λαού που θέλει να ζήσει διορθώνοντας τα λάθη του και προβαίνοντας στις σωστές επιλογές. Ζωντανός λαός είναι αυτός που βασίζεται στις Παραδόσεις του και στην Διαιώνιση τής Φυλής του, στον Πολιτισμό του και την Εθνική του Αρτιμέλεια. Έλλην στην Πίστη και το Αίμα, κυρίαρχος σε όλα τα εδάφη του. Στις μέρες λοιπόν τής αλλοιώσεως βουλήσεων, συνειδήσεων και πληθυσμών που αντιμετωπίζουμε, είναι σημαντική υπόθεση η διατήρηση τής εθνικής μας μνήμης και η εξαγωγή των ορθών εθνικών συμπερασμάτων μέσα από τη σύγκριση των στιγμών.
Ο Αυτοκράτορας τού Ελληνισμού Κωνσταντίνος Παλαιολόγος, Δεσπότης τού Μυστρά πριν την άνοδό του στο θρόνο τής Βυζαντινής μας Αυτοκρατορίας, έζησε μια πολυτάραχη ζωή γεμάτη από έντονους αγώνες για την ελευθερία των πατρογονικών εδαφών τού Ελληνισμού μας από δυνάστες ανατολής και δύσης, εχθρούς και δήθεν φίλους. Η Δύση και οι διαχρονικοί ψευτοσύμμαχοι είχαν φροντίσει να σπείρουν το μικρόβιο τού διχασμού ανάμεσα σε κείνους που θέλανε την ένωση των εκκλησιών και κείνους που την αρνούνταν, ανάμεσα σε «ενωτικούς» και «ανθενωτικούς». Ο οικουμενισμός στο θρησκευτικό ζήτημα και η παγκοσμιοποίηση στο πολιτικό ζήτημα έδιδαν πρώιμα το παρών τους. Ο οικουμενισμός που εκπροσωπούσε η Δύση δεν ήθελε την επιστροφή των καθολικών στην Ορθοδοξία αλλά την υποταγή τής Ορθοδοξίας στα πρωτεία τού αιρετικού Πάπα και τής Δύσης. Οι δε πολιτικές φιλοδοξίες κάποιων φατριών ήθελαν τον συμβιβασμό και το Βυζάντιο ταλανιζόταν ανάμεσα στις πιέσεις των δυτικών ηγεμονιών σε κάποιες επαρχίες τής σημερινής Μητροπολιτικής Ελλάδος και τις στρατιωτικές πιέσεις των Τούρκων εξ ανατολών.
Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ανέλαβε τελικά Αυτοκράτορας τής Αγίας Ρωμανίας, τού Βυζαντίου μας μετά από το θάνατο τού μεγαλύτερου αδερφού του Ιωάννη. Ήξερε πολύ καλά ότι το έργο για την αναγέννηση τής Ρωμανίας, τής Αγίας και Μεγάλης Ελλάδος τής καρδιάς του που αναλάμβανε ήταν πολύ δύσκολο. Επί τής ουσίας όδευε να αναλάβει στα τείχη τής χιλιόχρονης αυτοκρατορίας ως νέος Λεωνίδας τις δικές του Θερμοπύλες. Τα δυτικά συμφέροντα, ο τουρκικός βαρβαρισμός και η εσωτερική ιδιοτέλεια μαζί με τον αιώνιο εβραιοσιωνιστή πίσω από τις ντόπιες και διεθνείς έριδες ήταν ο κοινός εχθρός που είχε να αντιμετωπίσει ο Πορφυρογέννητος Βασιλεύς Κωνσταντίνος Παλαιολόγος. Ο ίδιος πριν από την εκκίνηση τής τουρκικής λαίλαπας έκανε πολλές προσπάθειες να βρει κοινή γραμμή συνεννόησης μέσα στον καθημαγμένο και ηττοπαθή Ελληνισμό αλλά και συμμαχική γραμμή πλεύσης με τη χριστιανική δύση προκειμένου να σταματήσει αφενός μεν η ξένη παρέμβαση στα εσωτερικά τής Ελληνικής Αυτοκρατορίας, αφετέρου δε να συγκροτηθεί ενιαίο εθνικό μέτωπο ενάντια στην οθωμανική αυτοκρατορία.
Δυστυχώς το κακό για την Βυζαντινή Αυτοκρατορία μας είχε ξεκινήσει από τον καιρό τής πρώτης άλωσης τής Κωνσταντινούπολης από τούς Δυτικούς Σταυροφόρους το 1204. Οι Σταυροφόροι υποτίθεται ότι θα απελευθέρωναν τούς Άγιους Τόπους στα Ιεροσόλυμα από τούς Άραβες αλλά στην πορεία τής εκστρατείας τους εκδήλωσαν νωρίς τις αληθινές προθέσεις τους καταλαμβάνοντας την Κωνσταντινούπολη και τα περισσότερα εδάφη τής Αυτοκρατορίας μας. Όταν εν τέλει το Βυζάντιο απελευθερώθηκε, δεν κατόρθωσε έκτοτε ποτέ να ανακτήσει την παλαιότερη εδαφική και οικονομική του ισχύ. Το σαράκι τού διχασμού είχε πλέον εισέλθει σε όλα τα επίπεδα τής ζωής. Ο ωφελιμισμός και η ηττοπάθεια με την αναζήτηση των υποτιθέμενων ξένων σωτήριων επεμβάσεων είχαν δημιουργήσει το δουλοπρεπές πνεύμα τής εξάρτησης.
Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος επιδόθηκε στην συμφιλίωση τού λαού με γνώμονα την Πίστη και την Προσήλωση στον Θεό και την Πατρίδα. Παράλληλα ο Κωνσταντίνος επιδόθηκε στην αναδιοργάνωση τού στρατεύματος. Ο Αυτοκράτορας έδωσε ηγετικό όραμα στους Φρουρούς τής Βασιλεύουσας και την ψυχωμένη ενότητα σε ολάκερο το λαό. Όμως οι χρυσοποίκιλτοι είχαν τον νου τους σταθερά στα οφίκια, την εξουσία και τα σύγχρονα τριάκοντα αργύρια τής προδοσίας. Ο δε προαιώνιος εχθρός είχε από αιώνων εισχωρήσει εντός των τειχών τού Ελληνισμού μας και πάλι. Το άνοιγμα τής Κερκόπορτας που έφερε τούς Τούρκους μέσα στην Ελληνική Καστροπολιτεία τής Κωνσταντινούπολης συνέβη σύμφωνα με ιστορικούς τής εποχής στην συνοικία που έμεναν εβραίοι σιωνιστές.
Ο σουλτάνος τής Οθωμανικής Αυτοκρατορίας Μωάμεθ Β ο Πορθητής έως τότε είχε αναλωθεί στην κατάκτηση τμημάτων τού Βυζαντίου. Ο γεννημένος από Τούρκο πατέρα και Ελληνίδα μάνα ως λέγουν πηγές τής ιστορίας σουλτάνος έλαβε απόφαση τελική να κυριέψει ολάκερη τη Ρωμανία. Έστησε πυργίσκους στη στεριά. Κλείδωσε με στόλο τη θάλασσα τού Μαρμαρά. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος ζήτησε για τελευταία φορά στρατιωτική βοήθεια από την υποτιθέμενη χριστιανική Δύση. Οι διάδοχοι των Σταυροφόρων τής πρώτης άλωσης κώφευσαν. Οι ψευτοσύμμαχοι μισθοφόροι που παρατάχθηκαν έξω από τα τείχη τής Κωνσταντινούπολης στο πλευρό των Τούρκων ήταν απείρως περισσότεροι από τούς ελάχιστους πιστούς που στρατεύτηκαν με επικεφαλής τον Ιουστινιάνη στο πλευρό των Βυζαντινών Ελλήνων. Ο βαρύς οπλισμός των Τούρκων είχε κι αυτός τη συμμετοχή τής Εσπερίας με το κανόνι που είχε διαθέσει ο Ούγγρος Ουρβανός στους Οθωμανούς.
Ο Μωάμεθ μετά από τις πρώτες μάχες σπεύδει να προσφέρει τα πονηρά του δώρα στους πολιορκημένους Έλληνες. Ζητά από τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο και τούς Μαχητές του να παραδώσουν τα όπλα και την Πόλη και να τραβήξουν ελεύθεροι για άλλα μέρη. Για να τού απαντήσει ο Κωνσταντίνος ως αληθινός Έλλην Ηγεμών ότι το να τού παραδώσει την Πόλη δεν είναι δική του απόφαση ούτε κανενός άλλου κατοίκου τού Βυζαντίου, γιατί είχαν λάβει κοινή απόφαση άπαντες να μην υπολογίσουν τη ζωή τους χάριν τής ελευθερίας. Θα έπεφταν μέχρις ενός. «Το δε την Πόλιν σοι δούναι, ουτ’ εμόν έστιν ούτ’ άλλου των κατοικούντων εν ταύτη. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν και ου φεισόμεθα τής ζωής ημών».
Ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Παλαιολόγος είχε επιλέξει για τον εαυτό του το πιο δύσκολο και προκεχωρημένο σημείο φύλαξης τής Καστροπολιτείας, την Πύλη τού Αγίου Ρωμανού. Συνάμα καβαλικά στο άλογό του έτρεχε σε όλες τις γραμμές αμύνης προκειμένου να εμψυχώσει τούς μαχητές του και να δώσει τις σωστές εντολές πολεμικής τακτικής. Ο Ιουστινιάνης στο μεταξύ είχε τραυματιστεί και είχε αποχωρήσει μαζί με τούς στρατιώτες του. Οι τελευταίες εκκλήσεις για βοήθεια είχαν πέσει στο κενό. Και το τελευταίο βράδυ πριν την πτώση τής Κωνσταντινούπολης ο Αυτοκράτορας, αρχές, κλήρος και λαός έκαμαν την τελευταία Θεία Λειτουργία στον Ιερό Ναό τής Αγίας Σοφίας. Λάβανε και δώσανε συγχώρεση αλλήλως και κίνησαν για την έσχατη μάχη.
Τα τείχη ωστόσο τής Βασιλεύουσας άνοιξαν σκόπιμα, με σχέδιο από την μέσα πλευρά υπέρ των Τούρκων. Και η συνοικία που έστρωσε την οδό τού μαρτυρίου υπέρ των Τούρκων ήταν διόλου τυχαία αυτή τής Κερκόπορτας. Οι κραυγές των απελπισμένων Ελλήνων σάρωσαν τον αγέρα. Εάλω η Πόλις. Η χιλιόχρονη Ελληνική Αυτοκρατορία βάδισε στο χαμό της. Οι Φρουροί τής Πόλης δώσανε τη ζωή τους όπως είχαν ορκιστεί. Ο Θρύλος λέει ότι Άγγελος Κυρίου πήρε και έκρυψε τον Μαρμαρωμένο Βασιλιά Κωνσταντίνο Παλαιολόγο εκείθε που αναμένει να σηκωθεί για να πάρει πίσω την Αγία Ρωμανία με την ένωση των Ελλήνων απαλλαγμένων από τα λάθη τού παρελθόντος. Ήταν 29 Μαΐου 1453, η πιο μαύρη ημέρα τού Ελληνισμού.
Οι ιστορικές συγκυρίες και το χρονικό τής Άλωσης τής Κωνσταντινούπολης έχουν μια απόλυτη συνάφεια με τις εσχατολογικές ημέρες που ζούμε τώρα στον καιρό τής παγκοσμιοποίησης. Ο εχθρός είναι πάντα ο ίδιος. Τώρα πλέον ενώνει τις δυνάμεις του. Στόχος του είναι η επικράτηση τής αντίχριστης και αντεθνικής παγκόσμιας διακυβέρνησης. Δύση, Ρωσία και οι σύμμαχοί τους οδεύουν σε έναν αιματηρό τρίτο παγκόσμιο πόλεμο. Ο ψευτοσυμμαχικός παράγοντας ελέγχει το ελληνόφωνο καθεστώς τής αστικής δημοκρατίας και οι λεγόμενες μεγάλες δυνάμεις είναι παρούσες και στην Πατρίδα μας και στην Τουρκία με πολιτικές και εκλογικές ακόμη παρεμβάσεις. Ο σιωνισμός καραδοκεί και ηγείται τού δυτικού κόσμου εκ νέου βάζοντας δικούς του ανθρώπους σε όλα τα στρατόπεδα. Και οι Τούρκοι έχουν ζώσει την Πατρίδα μας στο Ανατολικό Αιγαίο και τη Θράκη έχοντας εξασφαλίσει την υποταγή τού ψευτορωμέϊκου στο όνομα τής συγκυριαρχίας υπό την απειλή θερμού επεισοδίου, την ίδια στιγμή που ωθούν σε βάρος μας τούς λαθροεισβολείς.
Υπάρχουν όμως πάντα οι Αληθινοί Έλληνες. Είμαστε εμείς οι Πιστοί Έλληνες Εθνικιστές που έχουμε δώσει τον Ιερό Όρκο να συνεχίσουμε τον δίκαιο αγώνα τού Μαρμαρωμένου Βασιλιά. Να φτάσουμε στην Νίκη λαμβάνοντας το Κάστρο τής Ελλάδος στα στιβαρά χέρια και τις αλύγιστες ψυχές μας. Να κινηθούμε με μόνο σύμμαχο τον Θεό και συμπολεμιστή τον αλύγιστο ελληνικό λαό. Βαδίζουμε μπροστά με οδηγό την Πίστη μας και το Εθνικό Όραμα αντάμα. Είμαστε εμείς οι νέοι Έλληνες Μαχητές που δεν ψάχνουμε δήθεν σωτήριες ξένες πλάτες, αλλά επιδιώκουμε να καθαρίσουμε τις πλάτες τής Ελληνικής Φυλής από τα μιάσματα, ελληνόφωνα και βαρβαρόφωνα. Είμαστε εμείς οι Αληθινοί Έλληνες που πιστεύουμε ότι η δοξασμένη Αγία και Μεγάλη Ελλάς μέλλει και οφείλει να εγερθεί ξανά και για πάντα. Είμαστε εμείς οι Αληθινοί Έλληνες που επιθυμούμε να κάνουμε την Ορθοδοξία και τον Ελληνικό Πολιτισμό βατήρα αληθείας και βήμα ισχύος τού Ελληνισμού σε ολάκερη την πλάση. Είμαστε εμείς οι Αληθινοί Έλληνες που πιστεύουμε με πάθος στο δόγμα ουδείς Έλλην σκλάβος. Λευτεριά πλέρια σε όλες τις προαιώνιες ελληνικές πατρίδες.
Κοιτάμε στα μάτια τις ένδοξες Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις και σαλπίζουμε το μήνυμα τής πλήρους εμπιστοσύνης μας στο πρόσωπο των στρατευμένων παιδιών μας. Ότι τα χαρτιά και τα μνημόνια τής υποταγής και οι παλιές συμφωνίες τής ντροπής πετάγονται στον κάλαθο των σκουπιδιών τής ιστορίας μαζί με τούς προδότες ψευτορωμιούς. Ότι ήρθε πλέον η ώρα να γενεί πράξη ο λόγος προς την Υπέρμαχο Στρατηγό και Μάνα μας Παναγιά. Σώπασε Κυρά Δέσποινα και μην πολυδακρύζεις. Ότι έφτασε Μάνα μας η ώρα πάλι δικά σου να γίνουν τα χώματα τής Αγίας και Μεγάλης Ελλάδος μας. Βασιλεύς Χριστός – Υπέρμαχος Στρατηγός Παναγία – Μεγάλη και Αυτοκρατορική Ελλάς – Ελληνορθόδοξος Εθνικοκοινωνισμός – Οικογένεια – Στρατός!!! Εις μνήμην τού Αυτοκράτορα Κωνσταντίνου Παλαιολόγου και των Μαχητών του, Αθάνατοι!!! Ζήτω η Νίκη!!! Εμπρός για την ολόχρυση αυγή τού Ελληνισμού μας!!!