Τον Μαΐο του 2013 αυτοκτόνησε στο Παρίσι, μέσα στον καθεδρικό ναό της Notre Dame (Παναγία των Παρισίων), σε ηλικία 78 ετών, ο Dominique Venner, γνωστός Γάλλος ιστορικός, δημοσιογράφος και συγγραφέας, διάσημος για την εθνικιστική του ιδεολογία, αλλά και για την ταυτόχρονη προσήλωσή του στο ευρωπαϊκό ιδεώδες.
Η αυτοκτονία του Dominique Venner αποτελεί μια ξεκάθαρα πολιτική πράξη (έτσι τη χαρακτήρισε και η Πρόεδρος του Front National και κόρη του Lepen), αφού ο ίδιος δεν αντιμετώπιζε ούτε προβλήματα υγείας, ούτε οικονομικά, οικογενειακά ή άλλης φύσεως προβλήματα. Ο Dominique Venner αυτοπυροβολήθηκε σε μια έκφραση απόλυτης διαμαρτυρίας και εκκωφαντικής προσπάθειας αφύπνισης του γαλλικού λαού και εν γένει των ευρωπαϊκών λαών, ενάντια τόσο στην επερχόμενη Παρακμή.
ο Alain de Benoist, φίλος του και συναγωνιστής επί δεκαετίες, λίγες μέρες μετά την αυτοκτονία του, μας αναφέρει τα παρακάτω με το καλύτερο τρόπο…και σας τα μεταφέρω σαν έναν απλό φόρο τιμής για τον μεγάλο αυτό Ευρωπαίο:
«Οι ήρωες της Ιλιάδας δεν παραδίδουν ηθικό δίδαγμα, παρέχουν ηθικά παραδείγματα και η ηθική σίγουρα δεν διαχωρίζεται από την αισθητική». Ο Venner είχε επιλέξει να ζήσει ως ιππότης που «βαδίζει και θα βαδίζει, θα συνεχίζει πάντα να βαδίζει προς το πεπρωμένο του, προς το καθήκον του, μεταξύ θανάτου και διαβόλου», σαν τον Ιππότη στον υπέροχο πίνακα του Durrer.
Οι λόγοι για να ζεις και οι λόγοι για να πεθάνεις είναι συχνά οι ίδιοι …
Η χειρονομία του Dominique Venner υπαγορεύεται προφανώς από ένα αίσθημα τιμής, τιμής πέρα από τη ζωή, ακόμη και από εκείνους που για προσωπικούς ή όχι λόγους, αρνούνται την αυτοκτονία, οι ίδιοι που σε αντίθεση με εμένα δεν τον θεωρούν άξιο, πρέπει να σέβονται τη χειρονομία του, αφού ότι γίνεται από αίσθηση τιμής πρέπει να γίνεται σεβαστό.
Η επιθυμία του για θάνατο ήταν μια μορφή διαμαρτυρίας κατά της αυτοκτονίας, ένας τρόπος διαμαρτυρίας για την αυτοκτονία της Ευρώπης που έβλεπε εδώ και καιρό … Είχε τη μνήμη ομηρικών ηρώων και θεών, είχε τη μνήμη των παλαιών Ρωμαίων, εκείνων που προηγήθηκαν στο μονοπάτι του εκούσιου θανάτου: του Κάτωνα, του Σενέκα, του Ρεγκούλου και πολλών άλλων. Είχε στη μνήμη του τα γραπτά του Πλούταρχου και τις ιστορίες του Τάκιτου. Είχε στο μυαλό του τη μνήμη του Ιάπωνα συγγραφέα Yukio Mishima, του οποίου ο θάνατος μοιάζει πολύ με τον δικό του και σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι το βιβλίο που θα εξέδιδε θα είχε τίτλο “Σαμουράι της Δύσης”! Στις εικόνες του εξωφύλλου αυτού του βιβλίου, μπορείτε να δείτε μια φιγούρα, ένα χαρακτικό: «Ο Ιππότης, ο θάνατος και ο διάβολος», του Dürer. Ο Dominique Venner επέλεξε αυτό το χαρακτικό επίτηδες. Σε αυτόν τον χαρακτήρα του ιππότη, ο Jean Cau είχε αφιερώσει για κάποιο διάστημα ένα αξιοθαύμαστο βιβλίο που έφερε και αυτόν τον τίτλο: «Ο Ιππότης, ο Θάνατος και ο Διάβολος». Σε ένα από τα τελευταία χρονικά του που γράφτηκε λίγες μέρες πριν από το θάνατό του, ο Dominique Venner έγραψε ακριβώς ένα κείμενο σε φόρο τιμής σε αυτόν τον ιππότη, που αυτός λέει ότι βαδίζει και θα βαδίζει, θα συνεχίζει πάντα να βαδίζει προς τη μοίρα του, προς το καθήκον του μεταξύ του θανάτου και του διάβολου.