Ένα παράδειγμα επιβίώσεως του Αρχαίου Μύθου για τις Νεράιδες από τις Παραδόσεις του Νικολάου Πολίτη, που δείχνει την ΣΥΝΕΧΕΙΑ της Φυλής μας:
«Φημί γαρ το μεν ελληνικόν γένος αυτό αυτώ οικείον είναι και συγγενής, τω δε βαρβαρικώ οθνειόν τε και αλλότριον… Έλληνας μεν ίρα βαρβάροις και βαρβάρους Έλλησι πολεμείν μαχομένους τε φήσομεν και πολεμίους φύσει είναι και πόλεμον την έχθρα ταύτην κλητέον Έλληνας δε Έλλησιν, όταν τι τοιούτον δρώσιν φύσει μεν φίλους είναι νοσείν δ΄ εν τω τοιαύτην έχθραν κλητέον» (Πολιτεία Ε470c-d)
«Λέω δηλαδή ότι το γένος των Ελλήνων έχει προς τον εαυτό του οικειότητα και συγγένεια, προς δε το βαρβαρικό γένος όμως δεν έχει καμιά φυλετική και συγγενική σχέση. Ώστε όταν μάχονται οι Έλληνες με τους βαρβάρους και οι βάρβαροι με τους Έλληνες, θα χαρακτηρίσουμε την σύγκρουση αυτή ως πόλεμο, θα πούμε ότι είναι φύσει πολέμιοι και αυτό το είδος της έχθρας θα το ονομάσουμε πόλεμο, όταν όμως οι Έλληνες φθάνουν σε κάποια τέτοια σύγκρουση με Έλληνες, με τους οποίους είναι φύσει φίλοι, η σύγκρουση αυτή δείχνει ότι η Ελλάδα είναι άρρωστη και πεσμένη σε στασιασμό και το είδος αυτό της έχθρας θα το ονομάσουμε στάση.»
ΠΩΣ ΘΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΣΗΜΕΡΑ ΕΝΑΣ “ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΡΘΟΣ” ΚΑΙ “ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΣ” … “ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΣ”;
Η Λαογραφία, η επιστήμη που ασχολείται με όλες τις εκφάνσεις του λαϊκού πολιτισμού, με τις εκφράσεις της Φυλετικής Ψυχής εκάστου Έθνους, η επιστήμη που καταγράφει και ταξινομεί όλα όσα ένας λαός κατά παράδοση λέγει, ενεργεί και πράττει σε συλλογικό επίπεδο αποτελεί άλλη μία σαφή απόδειξη της φυλετικής συνέχειας του γένους μας. Αλήθεια, πως εξηγούν την διαχρονία των ηθών και των εθίμων του Λαού παρόλες τις, ομολογουμένως, «φιλότιμες» (στην πραγματικότητα άτιμες…) προσπάθειες τους; Πως εξηγούν πως ένας Λαός που επλήγη όσο κανένας άλλος από την αστυφιλία, την απότομη αποκοπή από τις ρίζες του και την επέλαση της παγκοσμιοποίησης, του «νεωτερισμού», του «προοδευτισμού», της παρακμής, παρέμεινε εγγύτερα στα ήθη και στα έθιμα του από άλλους λαούς κατά πολύ νεώτερους;
Ένα παράδειγμα από τις Παραδόσεις του Νικολάου Πολίτη, που δείχνει την ΣΥΝΕΧΕΙΑ της Φυλής μας:
“Η ΝΕΡΑΪΔΟΠΑΡΜΕΝΗ
Μια γυναίκα θέριζε μια φορά με την κόρη της στο χωράφι. Εκεί, σηκώνεται ένας μεγάλος ανεμοστρόβιλος και η μάνα έσκυψε, η κόρη, όμως, δεν ήθελε να σκύψει. Την πήραν, λοιπόν, οι Νεράιδες και την πήγαν σε ένα βουνό και την κρατούσαν μαζί της. Κι εκεί ήταν κι ένας γέρος και ήθελε να τους φύγει. Εκείνες, όμως, τον έπιασαν και τον περιόρισαν να μη φεύγει.”
“Ο ΝΕΡΑΪΔΟΠΑΡΜΕΝΟΣ
Ένας μια φορά κοιμόταν στο χωράφι του και ήρθαν τρεις Νεράιδες και ήθελαν να τον πνίξουν, αλλά εκεί που πήγαιναν να τον πνίξουν, πέρασαν από τον δρόμο δύο γυναίκες και τον ξύπνησαν. Σηκώθηκε αυτός και πήγε στο σπίτι του. Το μεσημέρι, όμως, ήρθαν οι Νεράιδες από έξω από το σπίτι του και τον πετροβολούσαν. Όταν άκουσε αυτό, άρχισε να γυρίζει γύρω – γύρω όσο που έπεσε ζαλισμένος κάτω, κι έμεινε εκεί όσο που έφυγαν οι Νεράιδες. Τότε, σηκώθηκε, ήταν όμως κακά. Τον ορμήνεψαν να πάει τακτικά τρία Σάββατα στον εσπερινό, το έκανε κι έγινε καλά.”
