Οι ευρωπαϊκές εκλογές ανέδειξαν ως μεγάλο νικητή τα ευρωπαϊκά κόμματα της ακροδεξιάς και η εντυπωσιακή άνοδος των ποσοστών τους έχει, αναμενόμενα, προκαλέσει αντιδράσεις και δρομολογήσει εξελίξεις τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα. Ως ανάχωμα στην περαιτέρω ενίσχυση αυτών των κομμάτων, άσχετα με το κατά πόσο αυτά είναι πράγματι ριζοσπαστικά και όχι αντιδραστικά ή ελεγχόμενα, ένας CEO αριστερού κόμματος που μετά βίας ήρθε δεύτερος στις εκλογές παρά την υπερπροβολή του από τα ΜΜΕ όλο το διάστημα της διαμονής του στην Ελλάδα, σκοπεύει να ιδρύσει ίδρυμα σε Αθήνα και Νέα Υόρκη με αντικείμενο την αντιμετώπιση της ακροδεξιάς. Είναι μια είδηση που παρουσιάζει ιδιαίτερο πολιτικό ενδιαφέρον. Αφενός, επιχειρείται ξεκάθαρα μια συσπείρωση κατακερματισμένων δυνάμεων, κάτι που έρχεται σε άμεση αντίθεση με τις πρόχειρες εκλογικές αναλύσεις που κάνουν λόγο για θρίαμβο και νίκη των αριστερών στην Ελλάδα και περισσότερο αποτελεί ομολογία και παραδοχή ήττας. Αφετέρου αποτελεί γνήσια ένδειξη της αληθινής ιδεολογίας των αριστερών που από τη μία παριστάνουν ότι αντιμάχονται τους αστικούς θεσμούς, αλλά με ευκολία προσφεύγουν σε αυτούς για προστασία με την εμφάνιση ενός προβλήματος που ξεπερνά την ικανότητα διαχείρισης του από τους ίδιους. Παρουσιάζει όμως και ιδεολογικό ενδιαφέρον γιατί αποδεικνύεται ότι μοναδικός φόβος του συστήματος είναι η ακροδεξιά (επαναλαμβάνουμε, όποια και αν είναι αυτή και ό,τι θεωρείται δίκαια ή άδικα ακροδεξιό στην Ελλάδα) και πως η αριστερά είχε ανέκαθεν πρόσβαση στα μεγάλα σαλόνια της πλουτοκρατίας όπως είναι η Νέα Υόρκη. Εξάλλου το ήθος της δεν της επιτρέπει και τίποτε διαφορετικό, πως θα μπορούσε άραγε να θεωρεί απειλή τον καπιταλισμό όταν όνειρο και στόχος ζωής για τους «επαναστάτες» είναι ο διορισμός στο δημόσιο, οι παραθαλάσσιες βίλες, τα χαρτοφυλάκια σε χρηματοπιστωτικούς κολοσσούς και το real estate;
Οι μόνιμοι δεσμοί της αριστεράς με την διεθνή πλουτοκρατία
