Διανύουμε τον τρίτο χρόνο από το ξέσπασμα του πολέμου στην Ουκρανία και όπως όλα δείχνουν η Ρωσία προχωρά προς μία μεγάλη στρατιωτική, αλλά και γεωπολιτική νίκη. Η προπαγανδιστική μηχανή των δυτικών μέσων υφίσταται ένα τεράστιο πλήγμα κύρους, καθότι κάθε πρόβλεψη ή υπόδειξη που έγιναν προς αυτά για να καλύψουν αυτό το γεγονός διαψεύστηκε με τον πιο οικτρό τρόπο. Αρχικά θεώρησαν ως προμήνυμα ήττας το ότι οι Ρώσοι δεν εισέβαλαν στο Κίεβο τις πρώτες μόλις ημέρες από την έναρξη των εχθροπραξιών, νομίζοντας πως η χρονική καθυστέρηση οφείλεται σε στρατιωτική αδυναμία και σε έλλειψη υλικού ή ανθρώπινου δυναμικού για ένα τόσο περίπλοκο εγχείρημα. Αργότερα διαφήμισαν την ουκρανική αντεπίθεση ως το έσχατο σημείο προόδου για την Ρωσία στο πεδίο των μαχών, η οποία ως γνωστόν τελείωσε (αν άρχισε ποτέ) άδοξα και χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα. Εν συνεχεία προέβαλαν τα αμερικανικά δολάρια και τα υπέρογκα δάνεια ως εγγυητή της ουκρανικής νίκης, ενώ τα όπλα και ο εξοπλισμός που σπατάλησε η Δύση είτε καταστράφηκαν είτε δεν χρησιμοποιήθηκαν ποτέ, αφού το μέγεθος της λιποταξίας στο ουκρανικό μέτωπο παραμένει σε υψηλά ποσοστά.
Το ζητούμενο όμως δεν είναι η μοίρα της Ουκρανίας αλλά αυτή των χωρών που συνέδεσαν τις τύχες τους μαζί της. Η αμερικανική πολιτική επενδύει τρισεκατομμύρια σε έναν πόλεμο που οδεύει σε οδυνηρό τέλος για τους συμμάχους της και έτσι τα σενάρια για επέκταση της βορειοατλαντικής συμμαχίας προς την Ανατολή ματαιώνονται οριστικά με την ισχυροποίηση και συνοριακή μεγέθυνση της Ρωσίας. Κάθε είδους ανάμειξη της Αμερικής στον πόλεμο αυτό όχι μόνο δεν κατάφερε να ανασχέσει την ρωσική επιθετικότητα, αλλά διακινδύνευσε να πλήξει το γόητρο μιας παγκόσμιας συμμαχίας στην οποία προΐστανται οι ΗΠΑ. Η μάχη του γοήτρου είναι εξίσου σημαντική με την μάχη στο πεδίο και η Αμερική έχει χάσει συντριπτικά κάθε πλεονέκτημα που θα μπορούσε να διατηρήσει ή κερδίσει, αφού όλες τις οι επιλογές αντιμετωπίστηκαν με ευκολία από μία Ρωσία που αποδείχτηκε πιο έτοιμη και στρατηγικά περισσότερο ικανή να επιτύχει τους αντικειμενικούς της σκοπούς. Το ίδιο ισχύει και για την διχασμένη Ευρώπη της οποίας ο ρόλος περιορίζεται πλέον στο να βγάζει ανακοινώσεις συμπαράστασης στον Ζελένσκι κατά τις διάφορες συνόδους που λαμβάνουν χώρα ανά τακτά διαστήματα.
Η Αμερική έχει απολέσει τα όποια αποθέματα κύρους της απέμειναν μετά από την αποχώρηση της από το Αφγανιστάν. Σε πρακτικό επίπεδο ο πόλεμος δια αντιπροσώπων έχει αποδειχθεί ανίσχυρος να ανατρέψει τα γεωπολιτικά οφέλη της αντιπάλου δύναμης και η πρώτη μεγάλη σύγκρουση ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, ανεξαρτήτως της έκβασης της, θα θέσει σε αμφισβήτηση το ρόλο της ως δύναμη με ηγεμονικό ρόλο εφόσον όλες τις οι επιλογές αποδείχθηκαν ανώφελες και μακροπρόθεσμα επικίνδυνες για τα κράτη-μέλη της νατοϊκής συμμαχίας. Δυστυχώς η Ελλάδα ανήκει σε ένα από αυτά τα κράτη και άδικα πιστεύει ότι θα δρέψει οφέλη από αυτή την λυκοφιλία. Οι συμμαχίες κρατούν στις νίκες, αλλά κανείς δεν νικάει για πάντα και ο αετός χωρίς νύχια, τον οποίο λατρεύουν σαν προστάτη θεό οι αμερικανόδουλοι πολιτικοί, θα εγκαταλείψει την Ελλάδα στην πιο κρίσιμη στιγμή. Αυτό έκανε πάντα και η Ελλάδα δεν θα αποτελέσει εξαίρεση.
