Σταθερά προσηλωμένη στο δόγμα της παγκόσμιας αλληλεγγύης η εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση παίρνει αποφάσεις και σέρνεται πίσω από εξελίξεις, οι οποίες είναι επικίνδυνες για τα εθνικά μας συμφέροντα. Η μόνιμη συμπόρευση της ελληνικής πλευράς με τις απαιτήσεις των ισχυρών έχει καταστήσει τη χώρα άμεσο συμμέτοχο και συνένοχο στις όποιες εξελίξεις, τη στιγμή που ουδέν εθνικό συμφέρον προστατεύεται παρά μόνο αυτά των ξένων κέντρων εξουσίας. Η Ελλάδα ήταν από τις πρώτες χώρες που έσπευσε να πάρει θέση για τον πόλεμο στην Ουκρανία υπέρ των αμυνόμενων και υπέρ των δυνάμεων που την προστατεύουν, ευρισκόμενη, όπως χαρακτηριστικά επαναλαμβάνει, στην «σωστή πλευρά της ιστορίας». Το ποιοι είναι οι προστάτες της Ουκρανίας και ποιοι οι εγγυητές της ειρήνης αρκούν από μόνο τους για να γνωρίζει η χώρα εκ των προτέρων το ποια θέση θα πρέπει να ακολουθήσει εάν θέλει να προστατέψει τα εθνικά της συμφέροντα όμως η πρόσδεση στο αμερικανικό άρμα δεν αφήνει περιθώριο επιλογών κι ως εκ τούτου η Ελλάδα διέκοψε κάθε είδους διπλωματική σχέση με τη φυσικό της σύμμαχο, τη Ρωσία για χατίρι των ΗΠΑ.
Επί πλέον ο πόλεμος στη Μ. Ανατολή ανέδειξε και ζητήματα εσωτερικής φύσεως, το κυριότερο από αυτά είναι η υποκρισία των πασιφιστών να μιλήσουν τη γλώσσα της αλήθειας όταν στόχος της κριτικής είναι το Ισραήλ. Το επιχείρημα «δικαίωμα στην αυτοάμυνα» μπορεί να ισχύει για το Ισραήλ που βομβαρδίζει αμάχους και υποδομές που δεν αποτελούν στρατιωτικούς στόχους, αλλά όχι για την Ελλάδα απέναντι στην Τουρκία που διεκδικεί το Αιγαίο, τη Θράκη και αμφισβητεί με στρατιωτικούς όρους την κυριαρχία μας σε στεριά, αέρα και θάλασσα.
Με τη χώρα να έχει καταστεί υπηρέτης των ξένων αφεντικών η εθνική ασφάλεια τίθεται σε μεγάλο κίνδυνο. Η Κύπρος είναι η χώρα που δέχτηκε τα πρώτα απειλητικά μηνύματα από τη Χεζμπολάχ εξαιτίας των εξυπηρετήσεων που θεωρεί ότι προσφέρει στις ισραηλινές δυνάμεις στον πόλεμο με την Παλαιστίνη. Με την ίδια λογική η Ελλάδα μπορεί να κατηγορηθεί κι αυτή ως συνένοχος και συμμέτοχος σε αυτόν τον πόλεμο, όταν προσφέρει υλικό, κεφάλαια και κάθε είδους υποστήριξη σε μέτωπα που δεν είναι δικά της και για συμφέροντα που δεν την αφορούν. Επομένως το ερώτημα που τίθεται είναι ποιους εξυπηρετεί η δουλική στάση της Ελλάδος να σπεύδει σε βοήθεια και συμμετέχοντας σε πολέμους όταν αδυνατεί να προστατέψει τον ίδιο της τον εαυτό;
Η Ελλάδα ή η Κύπρος δεν πρέπει να υπολογίζουν στην Ευρώπη για να αντικρούσει την οποιαδήποτε υπαρκτή ή δυνητική απειλή. Το γεγονός ότι ο ελληνισμός τοποθετείται στο στόχαστρο εν μέσω ανακατατάξεων στον γεωπολιτικό χάρτη δεν μπορεί να αποτελεί το αναγκαίο τίμημα της υπεράσπισης παγκόσμιων αξιών, αλλά έγκλημα που βαραίνει όλες τις μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις. Η μόνη λύση είναι η χάραξη εθνικής εξωτερικής πολιτικής και η υπεράσπιση των ελληνικών συμφερόντων ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠ’ ΟΛΑ και όχι η υπονόμευση τους για τα γεράκια του Κογκρέσου ή τους τοκογλύφους των Βρυξελλών.