Η απουσία εθνικής αντιπολίτευσης και η φίμωση της μοναδικής φωνής αντίστασης απέναντι στις αντιλαϊκές πολιτικές που εφαρμόζουν καθ’ υπόδειξη των ξένων οι μνημονιακές κυβερνήσεις τις έχει οδηγήσει σε ένα παραλήρημα χωρίς αντίλογο. Σε αντίθεση με την πραγματικότητα, όπου κάθε πτυχή της ελληνικής οικονομίας αιμορραγεί από την μακρόχρονη κρίση, όλη η επιχειρηματολογία των τελευταίων μηνών κινείται γύρω από φανταστικά γεγονότα, δίνοντας την εντύπωση ότι η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε έναν καπιταλιστικό παράδεισο. Τα ανύπαρκτα πλεονάσματα, τα φρενήρη ποσοστά ανάπτυξης, η εντυπωσιακή αύξηση των εισοδημάτων, η μείωση της ανεργίας και η ενίσχυση τη επιχειρηματικότητας έμειναν φράσεις χωρίς νόημα και σταδιακά το επικοινωνιακό όπλο της ισχυρής οικονομίας οδεύει προς πλήρη αχρήστευση, αμέσως μετά την πρώτη από τις ευρωεκλογές υπόδειξη των μνημονιακών θεσμών που κάνουν λόγο για πιθανότητα δημοσιονομικού εκτροχιασμού της χώρας.
Υπό καθεστώς επιτήρησης και με υποθηκευμένη την περιουσία των Ελλήνων υπό το αγγλικό δίκαιο για περίπου έναν ολόκληρο αιώνα η Ελλάδα αποτελεί μία αποικία χρέους, η οποία αδυνατεί να αποπληρώσει το χρέος της που διογκώνεται γεωμετρικά ανά έτος. Η ίδια η Κομισιόν διαψεύδει το Μαξίμου που άδικα πανηγυρίζει για τις επιπτώσεις των μεταρρυθμίσεων στον οικονομικό τομέα, αφού κάνει λόγο για μακροχρόνιο πληθωρισμό, αποτέλεσμα του οποίου θα είναι η περαιτέρω πίεση στα ευάλωτα κοινωνικά στρώματα και η απότομη συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης των Ελλήνων. Ήδη διανύεται ο δεύτερος χρόνος ανατιμήσεων προς τα άνω, κάτι που δεν αποτελεί πλέον παροδικότητα, αλλά «κανονικότητα». Επιπλέον, ο μακροχρόνιος πληθωρισμός τον οποίο προβλέπουν οι ξένοι επίτροποι δεν σχετίζεται με έκτακτες περιστάσεις, όπως βόλευε να υποστηρίζει η κυβέρνηση, αλλά με τη διαχειριστική ικανότητα της τελευταίας σε καθεστώς ομαλότητας.
Σε ό,τι αφορά την συνολική εικόνα όλα τα στοιχεία δείχνουν πως τα απτά αποτελέσματα της μνημονιακής πολιτικής, αριστερής ή δεξιάς, είναι καταστροφικά για τη χώρα. Οι ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο αυξάνονται, το επίσημο ποσοστό ανεργίας μεγαλώνει, οι επενδύσεις αφορούν μονάχα την εξυπηρέτηση κομματικών συμβολαίων, όπου υμέτεροι αναλαμβάνουν τη διεκπεραίωση υπερκοστολογημένων έργων και παρ’ όλα αυτά η Ελλάδα υπερηφανεύεται για το ότι αποτελεί υπόδειγμα κράτους, αφού η Ευρώπη δηλώνει άναυδη με τις εντυπωσιακές επιδόσεις της στην οικονομία.
Τίποτα δεν έχει καλυτερεύσει με τα μνημόνια που δήθεν θα μας έσωζαν από τη χρεοκοπία. Αντίθετα, έχει οδηγήσει σε μια βαθύτερη κρίση την οποία ακόμα δεν έχουν αντιληφθεί όσοι νομίζουν ότι μεταρρύθμιση είναι να ζεις με κουπόνια και κάθε λογής «pass», ή ότι το κράτος θα μοιράζει εσαεί ψίχουλα που στην ουσία είναι κεφάλαια που δεσμεύει από άλλους κλάδους και όχι κεφάλαια που προέρχονται από την παραγωγική διαδικασία. Ο απολογισμός της πρώτης δεκαετίας είναι καταστροφικός και προμηνύει ακόμα μεγαλύτερες συμφορές για τον δοκιμαζόμενο ελληνικό λαό, εφόσον συνεχίζουν να τον εκπροσωπούν επαίτες και ανδρείκελα της διεθνούς τοκογλυφίας.