Μία ακόμα εκλογική αναμέτρηση τελείωσε και μαζί της τελείωσαν οι όποιες τολμηρές φιλοδοξίες των «ακροδεξιών» να αναπληρώσουν το μεγάλο κενό της Χρυσής Αυγής εξαιτίας της απαγόρευσης καθόδου της στις εκλογές. Επειδή οι δικαιολογίες σταματούν κάποτε να έχουν αξία και τα γεγονότα παρουσιάζουν την αμείλικτη πραγματικότητα, έχουμε συγκεκριμένες απορίες που πρέπει να απαντηθούν, ιδιαίτερα τώρα που δεν είμαστε σε θέση ούτε να εκθέσουμε τον εθνικισμό, όπως μας κατηγορούν γι’ αυτό, ούτε και να τον εκμεταλλευτούμε παραμερίζοντας «άξιους», «ικανούς» και άλλες «μεγάλες προσωπικότητες».
Αρχικά, κατά κοινή ομολογία οι ευρωεκλογές έχουν τον χαρακτήρα του χαλαρού, με την έννοια ότι είναι συνυφασμένες με περισσότερη ανοχή απέναντι στα κόμματα και στους υποψηφίους, αφού δεν πρόκειται να εκλεγεί κυβέρνηση και πρωθυπουργός, αλλά πρόσωπα που θα εκπροσωπούν την χώρα στο ευρωκοινοβούλιο. Δεύτερον, η ευρεία καταδίκη του πολιτικού συστήματος γενικά και ο κορεσμός απέναντι στην κυβέρνηση ειδικότερα, η οποία υπέστη τεράστια φθορά και επέτυχε ιστορικό χαμηλό σε απόλυτους αριθμούς ψήφων, όχι μόνο δεν απέδωσε ως κίνητρο για μια εναλλακτική επιλογή αλλά ούτε και ως τιμωρητική ψήφος δεν κατάφερε να διεκδικηθεί. Τα πρόσωπα και ο εξώφθαλμος ψηφοθηρικός τους ρόλος τιμωρήθηκαν παραδειγματικά και ένα μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας ορθώς δεν ενδιαφέρθηκε να ακούσει αναμασημένα μηνύματα και ανασκευασμένα συνθήματα. Μετά απ’ όλα αυτά πως είναι δυνατόν να καταντήσουν περίγελο έναν ολόκληρο χώρο όποια κι αν είναι η σχέση τους μαζί του; Πως γίνεται χωρίς τη Χρυσή Αυγή, τον «δήμιο» του ελληνικού εθνικισμού που τον αμαύρωσε, λένε, στα μάτια της κοινής γνώμης, να μην του δώσουν φτερά για να ξεπεράσει το 7% ή το 9%, όταν κάποιοι διαφημίζονται ως εθνοσωτήρες με απεριόριστη προβολή από όλα τα ΜΜΕ;
Το πιο δυσάρεστο όμως δεν είναι το αποτέλεσμα της κάλπης, όσο αναμενόμενο κι αν ήταν αυτό για ορισμένες περιπτώσεις. Είναι ότι με το τέλος της εκλογικής μάχης τελείωσαν και οι «αγώνες» των κάθε λογής καιροσκόπων, που μάταια ήλπιζαν σε θαύματα και σε αποτελέσματα χωρίς θυσίες. Η νοοτροπία που έχει καλλιεργηθεί, ότι τα πάντα είναι επικοινωνία, διαδίκτυο, σχόλια και διάδραση με ένα φανταστικό κοινό εκατοντάδων χιλιάδων δυνητικών ψηφοφόρων είναι ο πιο βολικός μύθος του συστήματος. Τα όσα κατάφερε η Χρυσή Αυγή τα κατάφερε επειδή μετράει 4 ολόκληρες δεκαετίες αγώνων στην κοινωνία με αμέτρητες πορείες, παρεμβάσεις, εκδηλώσεις και με παρουσία στον έξω κόσμο. Έχτισε το όνομα της στηριζόμενη στις δικές της ιδέες και δεν άφησε καμία εκλογική διαδικασία να αλλοιώσει το νόημα τους. Οι κατήγοροι της Χρυσής Αυγής όμως δεν έχουν καμία διάθεση για αγώνα και ως εκ τούτου μαζί με τις εκλογές εξαφανίστηκαν κι αυτοί από προσώπου γης, τουλάχιστον μέχρι την επόμενη εκλογική αναμέτρηση. Και μέχρι τότε ο χώρος θα εκπροσωπείται από εμπόρους επιστολών του Ιησού, από θρησκόληπτους γυρολόγους των κομμάτων και, βεβαίως, από τους επαναστάτες με τις τενεκεδένιες περικεφαλαίες…