Ένα από τα πιο φαιδρά “επιχειρήματα” ανθρώπων της δεξιάς με πλούσια σταδιοδρομία στο κυβερνητικό κόμμα, όταν αυτοί καλούνται να υπερασπιστούν το αποτυχημένο πολιτικό τους παρελθόν στην Νέα Δημοκρατία, είναι η κατατεμάχιση και η δήθεν διάκριση της ιστορίας αυτού του ανθελληνικού αποκόμματος σε φάσεις “προεδρικές”.
Έτσι λοιπόν έχουμε τρεις κυρίαρχες “φυλές” της Νέας Δημοκρατίας, καραμανλικούς, σαμαρικούς και μητσοτακικούς. Παρά την δήθεν φαινομενική κόντρα που θα θέλανε να υποδαυλίσουν φυλλάδες και πρώην παραγοντίσκοι μεταξύ αυτών των ομαδώσεων, η πραγματικότητα είναι πως πρόκειται για τρεις απόλυτα συμπαγείς ιδεολογικοπολιτικά “συνιστώσες”, καθώς άπασες αποδέχονται και υπηρετούν απόλυτα τα κελεύσματα του δυτικού φιλελευθερισμού, της ελεύθερης αγοράς και της πρόσδεσης στο άρμα των Βρυξελλών.
Το αν οι πολιτικά αγράμματοι οπαδίσκοι του ενός ή του άλλου πρώην δήθεν “καλού” νεοδημοκράτη πρωθυπουργού, προσπαθούν να αρθρώσουν λόγο υπεράσπισης του δικού τους αγαπημένου καταστροφέα της χώρας, δεν αναιρεί την συνολική ενδοτικότητα της γαλάζιας παράταξης. Ως εκ τούτου κωμικές αποδόσεις χαρακτηρισμών τύπου “εθνικιστής” για διώκτες των εθνικιστών όπως ο Σαμαράς και ο Καραμανλής, ή ακόμα και η προσπάθεια παρουσίασης ενός “τουρκοφαγικού” προφίλ για τον θιασώτη της ελληνοτουρκικής φιλίας Μητσοτάκη, μόνο το γέλιο των σκεπτόμενων Ελλήνων προκαλούν.