Η ΠΡΩΤΗ ΗΜΕΡΑ – 4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ 1936
Είναι ιστορικό γεγονός ότι η κυβερνητική μεταβολή και η εγκαθίδρυσις του Εθνικού ολοκληρωτικού καθεστώτος της 4ης Αυγούστου επεβλήθει χωρίς την παραμικρή αντίδραση! Να πώς περιγράφει ο φιλελεύθερος ιστορικός Γρηγόρης Δάφνης στο βιβλίο του “Η Ελλάς μεταξύ δύο πολέμων” την εγκαθίδρυση του νέου καθεστώτος:
«Κανείς δεν υπυπτεύετο τίποτε το βράδυ της 4η Αυγούστου. Οι υπουργοί εκλήθησαν εις έκτακτον υπουργικόν συμβούλιον δια την 8ην μ.μ. και , εκτός των Σκυλακάκη και Παπαδήμα, κανείς δεν εγνώριζε ποία θέματα επρόκειτο να συζητήσουν. Υποπτεύοντο ότι εκλήθησαν δια να λάβουν αποφάσεις επί του τρόπου αντιμετωπίσεως της πανελλαδικής εικοσιτετράωρου απεργίας, η οποία επρόκειτο να κηρυχθεί το μεσονύκτιον, εις ένδειξιν διαμαρτυρίας δια την απόφασιν της κυβερνήσεως. όπως εφαρμόση την υπυχρεωτικήν δταιτησίαν εις τας μεταξύ των εργατών και εργοδοτών διαφοράς. Κανένα έκτακτον στρατιωτικό μέτρον δεν είχε ληφθή. Εις καμίαν συνεννόησιν με διοικητάς μονάδων δεν είχε προέλθει ο Μεταξάς. Το μόνον μέτρον που έλαβεν ήτο η τοποθέτησις ανά δύο Ευζώνων, ως σκοπών, εις τας θύρας του υπουργείου Εξωτερικών, οι οποίοι είχον την εντολήν να επιτρέπουν μεν την είσοδον, αλλά να απαγορεύουν την έξοδου εις οιονδήποτε…”
ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ 1871-1936
Ο Ιωάννης Μεταξάς κατήγετο κατευθείαν από τον Κεφαλλονίτικο κλάδο μιας επιφανούς Βυζαντινής οικογενείας. Σαν γενάρχης της οικογενείας αναγνωρίζεται ο ευγενής Μάρκος Αντώνιος σύμβουλος και συμπολεμιστής τον Κωνσταντίνου Παλαιολόγού! Γεννήθηκε στις 12 Απριλίου του 1871 στην Ιθάκη. Ο Ιωάννης Μεταξάς ήτο υιός του Παναγή Μεταξά και της Ελένης Τριγώνη, κόρης Ρουμελιώτη κτηματία. Λέγεται ότι επικαλέστηκε ορισμένες φορές την αρχοντική του καταγωγή ιδίως κατά την διάρκεια της Στρατιωτικής του Εκπαιδεύσεως στην Γερμανία επηρεασμένος από τη νοοτροπία που επικρατούσε στον Γερμανικό Στρατό τότε. Πολύ γρήγορα όμως έπαψε να τον απασχολεί και απέδιδε πολλή περισσότερη σημασία στην αγροτική λαϊκή του προέλευση που χρωστούσε στην πλευρά της μητέρας του.
Το 1886 εισέρχεται στην Στρατιωτική Σχολή των Ευελπίδων όπου διεκρίθει και επρώτευσε σ’ όλα τα έτη. Το 1890 εξέρχεται της Σχολής με βαθμό αποφοιτήσεως 19,9 με άριστα το 20 και ονομάζεται ανθυπολοχαγός του Μηχανικού. Συμμετέχει στον ατυχή πόλεμο του 1897 παρών στο επιτελείο του Αρχιστρατήγου Διαδόχου χωρίς όμως ηγετική Θέση. Τον Απρίλιο του 1897 συναντήθηκε για πρώτη φορά με τον Διάδοχο και μετέπειτα (1912) Βασιλέα Κωνσταντίνο. Η γνωριμία των δύο ανδρών θα βαρύνει σημαντικά την μοίρα και των δύο. Ο Μεταξάς ένοιωσε για τον Κωνσταντίνο Πίστη και Αφοσίωση που διήρκεσε ως το τέλος. Ο Διάδοχος αναγνώρισε σύντομα την αξία του νεαρού ανθυπολοχαγού και θα φροντίσει για την μετεκπαίδευσή του στην Στρατιωτική Ακαδημία του Βερολίνου. Ο Μεταξάς έχοντας συμμαθητές του μετέπειτα Στρατηγούς της περίφημης Βέρμαχτ θα πρωτεύσει και πάλι.
Το 1903 σαν υπολοχαγός τοποθετείται στην Γενική Διοίκηση του Στρατού. Το 1904 με ιδική του εισήγηση ιδρύθηκε το Σώμα Γενικών Επιτελών που σαν πρώτο έργα είχε την αναδιοργάνωσή του Στρατού με βάση δικά του οργανωτικά σχέδια. Το 1906 έχει ήδη προαχθεί σε Λοχαγό και λίγο πριν την Στρατιωτική Επανάσταση του 1909 παντρεύτηκε την Λέλα Χατζηιωάννου που παρέμεινε πιστή σύντροφός του μέχρι το τέλος της ζωής του. Όταν ο Βενιζέλος έγινε Πρωθυπουργός εξετίμησε τις ικανότητες του Μεταξά, που ήταν γενικά αναγνωρισμένος σαν ένας από τους καλύτερους νέους επιτελικούς αξιωματικούς, και τον έκαμε υπασπιστή του. Ο Μεταξάς εργάστηκε τέσσερα χρόνια κοντά του έχοντας το θάρρος όμως πολλές φορές να διαφωνεί μαζί του.
Προ των Βαλκανικών Πολέμων (Σεπτέμβριο 1912) μεταβαίνει στη Σόφια για να προωθήσει την συνεννόηση με τους Βουλγάρους. Όταν ξεσπάει ο Πόλεμος ο Μεταξάς βρίσκεται στην πρώτη γραμμή. Σε συνεργασία με τον Δούσμανη καταστρώνει όλα τα νικηφόρα επιτελικά σχέδια. Διαπραγματεύεται τον Οκτώβριο τον 1912 την παράδοση της Θεσσαλονίκης από τούς Τούρκους όπως και τον Φεβρουάριο του επομένου έτους την παράδοση των Ιωαννίνων. Το 1914 καταρτίζει ευφυές στρατηγικό σχέδιο αιφνιδιαστικής και αναίμακτης καταλήψεως των Δαρδανελλίων το οποίο όμως δυστυχώς για την Ελλάδα δεν έγινε δεκτό ποτέ.
Η κήρυξη του Α Παγκοσμίου Πολέμου βρίσκει τον Μεταξά στο στρατόπεδο των ουδετεροφίλων. Η αντίθεση αυτή του Μεταξά στην πολιτική του Βενιζέλου και στην Αντάντ οδηγεί στην πρόωρη αποστρατεία του το 1916 με τον βαθμό του Συνταγματάρχη. Ο Μεταξάς ελεύθερος πια από τις Στρατιωτικές του υποχρεώσεις οργανώνει τα τάγματα του κινήματος των Επιστράτων που εναντιώνονται στους Βενιζελικούς. Τον Ιούνιο του 1917 οι Αγγλο-Γάλλοι αξιώνουν και επιβάλλουν την απομάκρυνση του Βασιλέα Κωνσταντίνου καθώς και την εξορία επίλεκτων Βασιλικών μεταξύ των οποίων και του Μεταξά. Ο Μεταξάς θα μείνει εξόριστος 17 μήνες στην Κορσική και θα δραπετεύσει στη Σαρδηνία όπου θα παραμείνει έως τον Ιούλιο του 1919. Τον Ιανουάριο του 1920 καταδικάζεται σε θάνατο από το βενιζελικό καθεστώς.
Μετά από τις εκλογές του Νοεμβρίου 1920 και την επάνοδο του Κωνσταντίνου επανέρχεται και ο Μεταξάς. Φυσικά γίνεται η στρατιωτική του αποκατάσταση αλλά αυτή είναι μονάχα τυπική. Έτσι ο Μεταξάς επανέρχεται μεν στον Στρατό αλλά. αποστρατεύεται σχεδόν αμέσως με το βαθμό του υποστρατήγου. Είναι πλέον ελεύθερος να ασχοληθεί με την πολιτική. Μετά την Μικρασιατική καταστροφή είναι ο πραγματικός ηγέτης του αποτυχημένου κινήματος Λεοναρδόπουλου – Γαργαλίδη για το οποίο καταδικάζεται για δεύτερη φορά σε θάνατο και καταφεύγει πολιτικός εξόριστος στην Ιταλία.
Το 1924 επιστρέφει και πάλι στην Ελλάδα και πολιτεύεται για πρώτη φορά στα πλαίσια της Δημοκρατίας. Έχει εν τω μεταξύ αμνηστευθεί. Το 1926 το κόμμα του Μεταξά, κόμμα των Ελευθεροφρόνων, κερδίζει 54 έδρες εκ των 250. Την ίδια χρονιά (Δεκέμβριος 1926) συμμετέχει στην Οικουμενική κυβέρνηση και ο ίδιος γίνεται υπουργός συγκοινωνιών όπου αναπτύσσει σπουδαία δράση στον τομέα των δημοσίων έργων. Το 1928 το κόμμα τον ελευθεροφρόνων καταποντίζεται και ο Μεταξάς αποσύρεται προσωρινά από την πολιτική. Το 1933 και 1934 ο Μεταξάς επανέρχεται με το ολιγάριθμο μεν κόμμα του εκτός κυβερνήσεως αλλά με απόψεις που ακούγονται και παίζουν σημαντικό ρόλο στην πολιτική ζωή.
Στο κίνημα των Βενιζελικών του ’35 ο Μεταξάς παίζει πρωτεύοντα ρόλο στην καταστολή του. Το 1935 επιστρέφει η Βασιλεία στην Ελλάδα υπό τον Γεώργιο τον Β. Στις εκλογές του Ιανουαρίου του 1936 οι Ελευθερόφρονες παίρνουν 7 έδρες. Στις 31 Ιανουαρίου πεθαίνει ο πιο δυναμικός αντιβενιζελικός ηγέτης ο Γεώργιος Κονδύλης. Στον στρατό αρχίζουν να φαίνονται δείγματα χαλάρωσης. Ο Μεταξάς καλείται να επιβάλλει την δύναμη της πυγμής του. Έτσι στις 5 Μαρτίου ορκίζεται υπουργός Στρατιωτικών.
Τον Απρίλιο του 1936 πεθαίνει ο πρωθυπουργός Δεμερτζής. Ο Μεταξάς ορκίζεται πρωθυπουργός με δικαιοδοσία πεντάμηνη, χωρίς έλεγχο, στην διακυβέρνηση της χώρας και παίρνει ψήφο εμπιστοσύνης. Εν τω μεταξύ ξεσπούν κοινωνικές ταραχές προετοιμασμένες μεθοδικά από το ΚΚΕ. Η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη. Ήδη έχει ξεσπάσει όμοια σύγκρουση στην Ισπανία. Το ΚΚΕ δίνει το σύνθημα για την κήρυξη πανελλαδικής απεργίας η οποία ορίζεται για την 5η Αυγούστου.
Η ώρα του Στρατηγού Μεταξά έφθασε. Ο Γεώργιος ο Β’ είναι σύμφωνος. Το βράδυ της 4ης Αυγούστου του 1936 συγκαλεί έκτακτο Υπουργικό Συμβούλιο. Εκδίδεται Βασιλικό Διάταγμα περί διαλύσεως της Γ’ Αναθεωρητικής Βουλής και διάταγμα αναστολής άρθρων του συντάγματος. Εγκαθιδρύεται το Εθνικό Καθεστώς της 4ης Αυγούστου. Κατά τα λόγια του ιδίου:
«Η Ελλάς έγινε από της 4ης Αυγούστου Κράτος αντικομμουνιστικό, Κράτος ολοκληρωτικό. Κράτος με βάση αγροτική και εργατική, και κατά συνέπεια αντιπλουτοκρατικό. Δεν είχε βέβαια κόμμα ιδιαίτερο να κυβερνά. Αλλά κόμμα ήτανε όλος ο Λαός, εκτός από τους αδιόρθωτους κομμουνιστάς και τους αντιδραστικούς παλαιοκομματικούς»
Όπως θα εξετασθεί και στην συνέχεια, το έργο που συνετελέσθει στα τέσσερα χρόνια αυτού του καθεστώτος δεν ήταν δυνατόν να γίνει επί δεκαετίες κοινοβουλευτικής διακυβερνήσεως.
Η ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ ΜΕΤΑΞΑ
Υπάρχουν κάποιοι, οι οποίοι θέλουν δήθεν να τιμούν τον Ι. Μεταξά, αλλά τιμούν ταυτόχρονα και τον κοινοβουλευτισμό κάτι το εντελώς αντιφατικό. Τέτοιοι άνθρωποι ίσως πιστεύουν ότι ούτε λίγο ούτε πολύ ο Ι. Μεταξάς υπήρξε ένας στο βάθος δημοκράτης – αντιφασίστας! Δυστυχώς όμως γι’ αυτούς και ευτυχώς για την Ιστορία, πέρα από τα έργα, που καμιά φορά ερμηνεύονται με τρόπο αντιφατικό και διαφορετικό, υπάρχουν και τα γραπτά. Τα γραπτά του ιδίου του Ιωάννου Μεταξά που δεν αφήνουν αμφιβολία για τις πολιτικές του πεποιθήσεις.
Στην εφημερίδα της Γερμανίας του μεσοπολέμου «Λαϊκός Παρατηρητής», που ήταν το επίσημο όργανο του εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος, ο Ιωάννης Μεταξάς δήλωνε λίγες μόλις ημέρες μετά την 4η Αυγούστου 1936:
«Είχον αναγνωρίσει ήδη από πολλού την πληγήν του κοινοβουλευτισμού ως ένα μέγα κακόν και επεδίωκον μίαν ενίσχυσιν της κρατικής εξουσίας. Αλλά δια την πλήρη μεταρρύθμισιν του Κράτους ήθελον ν’ αναμείνω την απόλυτον ανάγκην προς τούτο. Η ανάγκη αύτη ενεφανίσθη την εσπέραν της 3ης Αυγούστου.»
Ένα μόλις μήνα μετά την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου ο Ιωάννης Μεταξάς αντιλαμβάνεται τον ολοκληρωτικό του χαρακτήρα και το ποιοι είναι οι πραγματικοί αντίπαλοι της Γερμανίας. Στο ημερολόγιό του γράφει τα εξής:
«4 Οκτωβρίου 1939, Τετάρτη: Τηλεγραφήματα αμφίβολα δια στάσιν Σαράτζογλου (Σ.Σ. πρόκειται περί του τότε υπουργού εξωτερικών της Tουρκίας), μας αφήνει ή δεν μας αφήνει; Ειρήνη άραγε; Πολύ αμφιβάλλω. Οι Εβραίοι δίδουν το κτύπημα κατά της Γερμανίας.»
Οξύς και σχεδόν προφητικός στις διαπιστώσεις του γράφει στο «τετράδιο των Σκέψεων» εις ότι αφορά την κήρυξη του πολέμου εναντίον της Γερμανίας από τους Αγγλό-Γάλλους:
«Ο πόλεμος αυτός είναι μοιραίος και αναγκαίος για όλους. Η Αγγλία και η Γαλλία δεν είναι δυνατόν να κρατήσουν τας αυτοκρατορίας των χωρίς να συντρίψουν την Γερμανίαν. Η Γερμανία, ένεκα της νοοτροπίας της παλαιάς, ετραβούσε προς την διάλυσιν. Η επικράτησις των Εθνικοσοσιαλιστών δεν είχε κατορθώσει να υπερνικήση την μεμψίμοιρον και υπερκριτικήν νοοτροπίαν της γερμανικής αστικής τάξεως.»
Εις ότι αφορά την γνώμη του Ηγέτη της 4ης Αυγούστου γι’ αυτό που ονομαζότανε και τότε και σήμερα «δημοκρατία» και καπιταλισμός θα μπορούσαμε να παραθέσουμε σελίδες επί σελίδων, χάριν συντομίας περιοριζόμαστε στα πιο χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
«Αν εξετάσουμε καλά καλά τι θα πη Δημοκρατία στην Αμερική και εις τας Δυτικάς Δυνάμεις, βρίσκουμε ότι πρόκειται περί του Φιλελευθερισμού, δηλ. του κοινοβουλευτικού λιμπεραλισμού. Γιατί αλλοιώς τι εννούνε με Δημοκρατία; Αλλοιώς Δημοκρατία είναι και η Γερμανία και η Ρωσσία –αγκαλά τη Ρωσσία δεν την απόκλειαν πριν συνεννοηθή με τη Γερμανία- και η Ιταλία ακόμα. Αυτή λοιπόν η Δημοκρατία –η Democracy- είναι το παιδί του Καπιταλισμού. Είναι το όργανο με το οποίο ο Καπιταλισμός κυριαρχεί επάνω στη λαϊκή μάζα. Είναι το όργανο με το οποίο κατορθώνει ο Καπιταλισμός να παριστάνη τη θέλησί του ως τη λαϊκή θέλησι. Αυτό το είδος της Δημοκρατίας χρειάζεται εκλογές καθολικής μυστικής ψηφοφορίας, άρα οργανωμένα κόμματα, και συνεπώς μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται για τον ίδιο λόγο εφημερίδες, άρα μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται εκλογική οργάνωσι κάθε φορά και εκλογικούς αγώνες, άρα χρήματα. Και τόσα άλλα που απαιτούν κεφάλαια. Επομένως μόνον οι κάτοχοι του μεγάλου κεφαλαίου ή τα όργανά τους μπορούν να κάμουν τέτοιους αγώνες. Άνθρωποι ή και ομάδες ανθρώπων χωρίς κεφάλαια, όσο μεγάλα και αν είναι τα ιδανικά που υπερασπίζονται, είναι προορισμένοι να χάσουν. Όταν δε έχη κανείς τις εφημερίδες τότε μορφώνει και την Κοινή Γνώμη όπως θέλει. Και αν ακόμη υπερασπίζεται πράγματα που γυμνά θα τα απεστρέφετο ο λαός, τα σκεπάζει με τέτοια δημοσιογραφικά ρούχα ώστε να τα καταπίνη ο λαός. Ή κι αν δεν τα καταπίνη, βάζει τις εφημερίδες να γράφουν πως τα κατάπιε. Και τότε ο καθένας πιστεύει ότι όλοι οι άλλοι τα κατάπιαν. Και υποτάσσεται και αυτός»
«Από την άλλη μεριά ο Καπιταλισμός για να συσσωρεύση τα κεφάλαια στα χέρια εκείνων που τον εκπροσωπούν, και να κάμει όλον τον άλλο κόσμο σκλάβους του, μα σκλάβους που να νομίζουν πως είναι ελεύθεροι – έχει ανάγκη της ελευθέρας οικονομίας και του περιορισμού του κράτους από κάθε επέμβασι εις την οικονομία της κοινωνίας. Και αν πάλι που και που χρειάζεται καμία έπεμβασούλα, πάλι πρέπει η μηχανή του κράτους να είναι στα χέρια του, ώστε η επέμβασι, πάντα όσο το δυνατόν μικρότερη, να είναι πάντα προς όφελος του.»
«Τέτοια κράτη μπορεί να είναι λαϊκώτατα, και να κυριαρχή μέσα σε αυτά το καθαρό λαϊκά συμφέρον. Αλλά ο Καπιταλισμός τα ονομάζει τυραννίες, φασιστικές, χιτλερικές κλπ – ονομάζει δε Δημοκρατίες, παίζοντας με την λέξι, τα κράτη που στο σύστημά τους επικρατεί αυτός. Και ξεγελάει το μικρό κόσμο με τις λέξεις. Την κυριαρχία του την ονομάζει Δημοκρατία.»
4η ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ ΚΑΙ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ
Η 4η Αυγούστου έπληξε αποφασιστικά το ξενόφερτα κομμουνιστικό κίνημα στη χώρα μας. Με την κοινωνική μεταρρύθμιση που έφερε το νέο καθεστώς με την φιλεργατική πολιτική του στέρησε από, τους κομμουνιστές τα προς ψηφοθηρική εκμετάλλευσή τους κοινωνικά αιτήματα. Ο αρχικομμουνιστής Ιωαννίδης μιλώντας για τον Μεταξά στην “Ακρόπολη” της 19/9/48 λέει:
«Στα τέσσερα χρόνια της δικτατορίας του μας χάλασε ότι είχαμε φτιάξει σε 15 χρόνια… Ακόμα λίγο και η κατάσταση θα άλλαζε ριζικά. Ήρθε όμως ο Μεταξάς. Κατάφερε να εκμηδενίσει όλη αυτή την αναρχία που μας εξυπηρετούσε.»
Γραμμή επίσης του καθεστώτος ήτο η γελοιοποίησις του ΚΚΕ. Ο δαιμόνιος υπουργός Ασφαλείας Κώστας Μανιαδάκης κατόρθωσε μέσα σε λίγο χρόνο να εξαρθρώσει τον παράνομο μηχανισμό του ΚΚΕ και να κάμει τα μισά μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ “χαφιέδες”, “δηλωσίες” και “πράκτορες της ασφάλειας”! Έφθασε σε σημείο να κυκλοφορήσει και δεύτερο “Ριζοσπάστη” που περνούσε για γνήσιος. Τέλος, μάντρωσε όλους τους προδότες πράκτορες της Μόσχας στις φυλακές της Ακροναυπλίας και Κερκύρας και τους πιο ακίνδυνους τούς έστειλε σε αναγκαστικές διακοπές σε διάφορα νησιά. Αν δεν μεσολαβούσε ο πόλεμος και η μετέπειτα υποστήριξις των Άγγλων που δυνάμωσε τις κομμουνιστικές συμμορίες του ΕΛΑΣ ο κομμουνισμός θα αποτελούσε παρελθόν για την Ελλάδα και ο Ελληνικός Λαός δεν θα υπέφερε τα δεινά της κομμουνιστικής τρομοκρατίας του 1943 – 44 και του Συμμοριτοπόλεμου 1946 – 1949.
Τέλος, για τον περίφημο μύθο του ρετσινόλαδου και των βασανιστηρίων χαρακτηριστική είναι η απάντησις του Κώστα Μανιαδάκη στη Βουλή (19/12/58). Να σημειώσουμε ότι ο Μανιαδάκης μεταπολεμικά εξελέγετο πρώτος σε ψήφους βουλευτής στην Αθήνα συνεργαζόμενος με το κόμμα της Ε.Ρ.Ε. Λέγει λοιπόν ο Μανιαδάκης απαντώντας σε ερώτηση αριστερού βουλευτή:
«Μου δίδετε την ευκαιρίαν να επαναλάβω και σήμερον από του βήματος αυτού ότι καθ’ όλον το διάστημα της πενταετούς διακυβερνήσεως της ιδικής μας, όταν είχα εγώ την Ασφάλειαν εις τα χέρια μου ουδείς απολύτως, ούτε εις έτυχε τοιαύτης μεταχειρίσεως. Αλλά όταν αντελήφθην ότι με την διάδοσιν και μόνο μπορούσα να σας πειθαρχήσω, υπεβοήθησα την διάδοσιν. Και με την διάδοσιν και μόνον είχα τεράστια αποτελέσματα. Εάν κατορθώσετε να εύρετε ένα, σας δίδω το δικαίωμα να με κατηγορήσετε…
Είχεν εμπεδωθή το αίσθημα της τάξεως και της ασφαλείας τόσον πολύ, ώστε ο μύθος τον οποίος εσείς διεδώσατε και εγώ τον απεδέχθην και τον ενίσχυσα δια να αποφύγω ακριβώς σκληρότητας, υπήρξεν ικανός να σας κρατήση όλους σας τους κομμουνιστάς εις πλήρη προσοχήν. Είναι μία σελίς δια την οποίαν σεμνύομαι.»
ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΗΣ 4ης ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Το εθνικό κράτος του Μεταξά, θεωρούσε την ύπαρξή του σαν συνέχεια του αρχαίου Ελληνικού πολιτισμού αλλά και της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας. Γι’ αυτό και χαρακτηρίστηκε ως προσπάθεια δημιουργίας του «Τρίτου Ελληνικού Πολιτισμού». Η κοινωνική πολιτική που ακολουθήθηκε, είναι αξιοζήλευτη από τον σημερινό «δημοκρατικός κόσμο». Καθιερώθηκαν το οκτάωρο και η πληρωμή των υπερωριών, η άδεια μετ’ αποδοχών, ο κατώτατος μισθός, η μέρα της Κυριακής ως υποχρεωτική αργία, η εργατική Πρωτομαγιά σαν επίσημη εθνική εορτή και αργία, ιδρύθηκε το Ίδρυμα Κοινωνικών Ασφαλίσεων, ενώ χαρίστηκαν τα αγροτικά δάνεια. Την διετία 1936-1938, ιδρύθηκαν 567 εργοστάσια σε όλη τη χώρα και η ανεργία μειώθηκε στο ελάχιστο, ενώ παράλληλα ξεκίνησαν με τα πρωτόλεια μέσα της εποχής, οι πρώτες γεωτρήσεις για άντληση πετρελαίου στην Ηλεία. Κάποιοι αδαείς αντιφασίστες επιχειρούν να αποδημήσουν το έργο του Εθνικού Κυβερνήτη επικαλούμενοι παρόμοιες πολιτικές; διακηρύξεις και νομοσχέδια δημοκρατών πολιτικών της εποχής. Οι αφελείς, τυφλωμένοι από τις παρανοήσεις της μεταπολίτευσης, δεν αντιλαμβάνονται ότι σημασία δεν έχει ποιος έταξε την αλλαγή, αλλά ποιος πραγματικά την υλοποίησε!
Ο προϋπολογισμός του Ελληνικού κράτους, παρά τις ογκώδεις δαπάνες για τους εξοπλισμούς του Στρατού και της Κοινωνικής Πρόνοιας, για πρώτη φορά στην Ιστορία του γίνεται πλεονασματικός. Το 1936 η Ελλάδα αρνήθηκε να συνεχίσει να πληρώνει το δάνειο που είχε συνάψει με βελγική τράπεζα . Η κυβέρνηση του Βελγίου προσέφυγε στο Διαρκές Δικαστήριο του Διεθνούς Δικαίου της Κοινωνίας των Εθνών, κατηγορώντας την Ελλάδα ότι αθετεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις. Η κυβέρνηση Μεταξά υπέβαλε υπόμνημα στο δικαστήριο, επεξηγώντας πως κάθε κυβέρνηση οφείλει να παύσει την αποπληρωμή του χρέους τη στιγμή που τίθενται σε κίνδυνο η κατάλληλη διοίκηση και οι εγγυημένες συνθήκες για την ηθική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη. Το Διεθνές Δικαστήριο αποδέχτηκε το σκεπτικό της Ελληνικής κυβέρνησης, δικαίωσε την Ελλάδα, δημιουργώντας ένα νομικό προηγούμενο που χρησιμοποίησαν πολλές χώρες, ανάμεσα σε αυτές και η Αργεντινή, όπου το 2003 επέλεξε έναντι της εξαθλίωσης του λαού που επέβαλλαν τα προγράμματα του ΔΝΤ, να διαγράψει μονομερώς το μεγαλύτερο μέρος του δημόσιου χρέους.
Ο Εθνικός Κυβερνήτης και μέγας κοινωνικός μεταρρυθμιστής, επιβεβαίωσε με πράξεις τα λόγια του:
«Σε δύο πόδια στηρίζεται η κοινωνία: Στους αγρότες και τους εργάτες. Επάνω σ’ αυτούς τους στύλους, στηρίζεται το οικοδόμημα της αστικής κοινωνίας.»
Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ
Παρ’ όλα αυτά, ο Ιωάννης Μεταξάς αντιμετώπιζε ένα θεμελιώδες πρόβλημα στις προσπάθειες του. Η Ελλάδα που παρέλαβε δεν ήταν ένα ελεύθερο κράτος. Είχε διαφθαρεί από την ξένη επιρροή, και ιδίως αυτή των Άγγλων, που διέθετε δομές ενός αιώνα εντός του κρατικού μηχανισμού και άρα δυνατότητες άσκησης τεράστιας πίεσης. Έτσι, ο Εθνικός Κυβερνήτης, ιδίως σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής, δεν μπορούσε να δράσει πάντοτε ακριβώς όπως θα ήθελε. Χαρακτηριστικό είναι ότι το καλοκαίρι του 1940 διαδίδονται φήμες για επικείμενη εξέγερση στην Κρήτη εναντίον του καθεστώτος, υποκινούμενη από τους Βρετανούς. Επρόκειτο για μια εκ των πολλών επιχειρήσεων εκβιασμού εκ μέρους των «συμμάχων» μας. Δεν μπορούσαν να ανεχτούν την προσπάθεια του Ιωάννη Μεταξά να κρατήσει την χώρα μας εκτός του καταστροφικού πολέμου, αρνούμενος μέχρι τον θάνατο του στην Βρετανική αεροπορία (που ήθελε να πλήξει τις πετρελαιοπηγές της Ρουμανίας) την αναγκαία άδεια πτήσης εντός του εναερίου χώρου της Β. Ελλάδος.
Ταυτόχρονα, ο τρόπος ανάληψης της εξουσίας έχει στερήσει τον απαραίτητο χρόνο επαναστατικής προεργασίας που, μέσω της ιδεολογικής διαφώτισης, θα έθετε τον Λαό σε θέση να υιοθετήσει σε βάθος την μεταβολή της 4ης Αυγούστου, αποτελώντας στήριγμα απέναντι στους εκβιασμούς των εχθρών της. Το πρόβλημα αυτό επιχείρησε να λύσει ο Εθνικός Κυβερνήτης μέσω της δημιουργίας της Εθνικής Οργανώσεως Νεολαίας, της περίφημης Ε.Ο.Ν.. Αυτή, απετέλεσε την αιχμή του δόρατος της εξουσίας της 4ης Αυγούστου, ενώ παράλληλα θα μπορούσε να προσφέρει μετά από χρόνια τα αναγκαία στελέχη που αξιόπιστα θα αντικαθιστούσαν πρόσωπα και κρατικές δομές διαβρωμένες από την ξενοκρατία.
Η οργάνωση δεχόταν στις τάξεις της αποκλειστικά Έλληνες στο γένος, προκαλώντας μάλιστα τις (μάταιες) διαμαρτυρίες των ραβίνων. Όργανο πνευματικής επιμόρφωσης αποτέλεσε το περιοδικό «Νεολαία», με βασική αρθρογράφο, μεταξύ άλλων, την Σίτσα Καραϊσκάκη, η οποία διατηρούσε επαφές με Εθνικιστικά Κινήματα της Ευρώπης (Ισπανία, Γερμανία, Βέλγιο, Νορβηγία κ.α.) έχοντας διατελέσει σύμβουλος του Εθνικοσοσιαλιστικού Υπουργείου Προπαγάνδας. Στις σελίδες του περιοδικού αποτυπώνονται με αγωνιώδεις εκκλήσεις και οι ελπίδες που είχε εναποθέσει ο Μεταξάς στην Νεολαία για το έργο της ολοκλήρωσης του καθεστώτος. Απευθυνόμενος προς του φαλαγγίτες της ΕΟΝ τους αποκαλεί συνοδοιπόρους στην προσπάθεια του, που θα εργαστούν σκληρά για να οικοδομήσουν την νέα κοινωνία των αρίστων, για να γευτούν τους καρπούς αυτής της εργασίας γενιές που δεν έχουν ακόμα έλθει. Ανάμεσα σε ενημερωτικά και ψυχαγωγικά άρθρα εμφανίζονται αφιερώματα στην αρχαία Σπάρτη, την ευρωπαϊκή λογοτεχνία κ.α. (αντικείμενα σχεδόν πρωτόγνωρα για τον περιοδικό τύπο της εποχής) ενώ ως κύριοι εχθροί κατακεραυνώνονται ο ατομικισμός και ο υλισμός.
Ενδεικτικά διαβάζουμε στο 7ο τεύχος:
«Ο λιμπεραλισμός και ο ξάδερφος του ο μαρξισμός βάζανε το εγώ του ατόμου στο κέντρο των γεγονότων, στο κέντρο της ζωής. […] Η ακράτητες ορμές και τα αδάμαστα πάθη, η αναρχία και η αποσύνθεσι λέγονταν ελευθερία. […] Ευτυχώς όμως ο άνθρωπος συνήλθε και ένοιωσε ότι η πολυπαινεμένη ελευθερία του ατόμου στο τέλος δεν καταντούσε παρά η πιο μεγάλη σκλαβιά. Πρώτος ο στρατιώτης βρήκε τον εαυτό του στα χαρακώματα του παγκοσμίου πολέμου, γύρισε στις πρωτόγονες αρετές του, ανεκάλυψε πάλι το σύνολο και την αξία της ενότητος. […] Ένας Έλλην, επίσης στρατιώτης, ο Αρχηγός, εμορφοποίησε την λαχτάρα αυτή με βάσι την νέα εθνική και κοινωνική ιδέα και δημιούργησε με την οργάνωση της Εθνικής Νεολαίας τη μαχητική ομάδα που θα πραγματοποιήση πέρα ως πέρα το ιδανικό αυτό. Σήμερα, ύστερα από 28 μήνες, έχει γίνει αυτή η εθνικοκοινωνική ιδέα το ζωϊκό περιεχόμενο της ελληνικής νεότητος και θα γίνει με απόλυτο βεβαιότητα αύριο και όλου του ελληνικού λαού.»
Μεγάλη έμφαση δινόταν επίσης στην φυσική κατάσταση των Φαλαγγιτών της ΕΟΝ με μόνιμες στήλες πρακτικών οδηγιών. Όπως φαίνεται στο παρακάτω απόσπασμα άρθρου με τίτλο “ΠΕΙΘΑΡΧΙΑ”, οι στόχοι της ΕΟΝ δεν είχαν μόνο πνευματικό χαρακτήρα:
«Σε ένα άλλο φύλλο διαβάσατε τι έκανε ο Αρχηγός για τα παιδιά που δεν έχουν την ευτυχία σαν και εσάς να είναι γερά στο σώμα και στην ψυχή (σ.σ. πράγματι ο Ι. Μεταξάς υπήρξε πρωτοπόρος και στην δημιουργία ειδικών σχολείων και ιδρυμάτων για ΑΜΕΑ). Εσείς όμως πρέπει μαζί του να φροντίσετε για την δική σας και για την άλλη και για τις άλλες γενεές, ώστε στο μέλλον να μην υπάρχουν πια παιδιά που να έχουν ανάγκη αυτής της περιθάλψεως, να φροντίσετε ώστε στο μέλλον όλα τα παιδιά να έχουν γερά σώματα και γερές ψυχές. Αυτή η προσπάθεια στην επιστημονική γλώσσα λέγεται “ευγονία”, η προσπάθεια δηλαδή ενός Κράτους, μιας οικογένειας και κάθε ατόμου να έχη απογόνους υγιείς ψυχικώς και σωματικώς. […]
Θα ρωτήσετε βέβαια, τι μπορείτε να κάμετε σείς για να βοηθήσετε τον Αρχηγό στην προσπάθεια του αυτή. Πολλά πράγματα. Και το πρώτο και μεγαλύτερο είναι να φροντίσετε με κάθε τρόπο σεις οι ίδιοι να γίνεται καλοί και άρτιοι, επωφελούμενοι από τα τόσα πράγματα που σας δίνει. “Νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ”, έλεγαν οι πρόγονοι μας, κι αυτό θεωρούσαν, δικαίως, το τέλειον που θα μπορούσε να φθάσει κάθε άνθρωπος. Προσπαθήστε λοιπόν και σεις, ο καθένας χωριστά και όλοι μαζί, να φθάσετε το τέλειον.»
ΤΟ ΤΕΛΟΣ
Δυστυχώς, οι διεθνείς εξελίξεις και ο επερχόμενος πόλεμος έθεσαν τέλος στις προσπάθειες της 4ης Αυγούστου, ενώ οι μεγαλύτεροι υπέρμαχοι του υλισμού και του λιμπεραλισμού, οι «σύμμαχοι» βρετανοί, φαίνεται πως έθεσαν τέλος στον ίδιο τον Μεταξά. Πεθαίνει κάτω από ύποπτες συνθήκες στις 29 Ιανουαρίου του 1941, λίγες μόνο ημέρες μετά την σύνταξη εκθέσεως του βρετανικού Foreign Office όπου δηλώνεται ουσιαστικά πως ο Μεταξάς δεν ελέγχεται (αποκαλυπτικά στοιχεία επ’ αυτού έχουν συγκεντρωθεί στο βιβλίο “Από τις στάχτες του Βερολίνου στην παγκοσμιοποίηση”). Ο Λαός θα κλάψει πικρά για το χαμό του Εθνικού Κυβερνήτου που αγωνίστηκε μια ζωή πιστός στρατιώτης στο καθήκον, άξιος της Πατρίδος.
Τα μόλις 4 χρόνια Εθνικής διακυβέρνησης ήταν αρκετά για να χαλυβδώσουν το συλλογικό πνεύμα του Ελληνικού Λαού, όσο ο Εθνικός Κυβερνήτης ήταν ακόμα ζωντανός, χαρίζοντας στην ιστορία μια από τις πιο επικές στρατιωτικές προσπάθειες. Δεν ήταν όμως αρκετά για να ανδρωθεί πλήρως στα εθνικοκοινωνικά Ιδεώδη μια ολόκληρη γενιά και να πάρει το καθεστώς την τελική μορφή που οραματιζόταν ο Ιωάννης Μεταξάς, απελευθερώνοντας πλήρως την Ελλάδα από τις ξένες επιβουλές. Το γεγονός αυτό έδωσε αφορμές από την μια σε κάποιους αφελείς, με μηδενική αντίληψη των ιστορικών συνθηκών, να υποτιμήσουν την μεγάλη προσπάθεια του Μεταξά και από την άλλη σε πολιτικάντηδες, που κινούνται εν πλήρη αντιθέσει με τις ιδέες του, να αποκρύψουν την αληθινή του ταυτότητα (ή ακόμα και να καπηλευτούν το όνομα του) προκειμένου να στερήσουν από την Ελληνική Ιστορία την πιο ολοκληρωμένη μέχρι τώρα επιχείρηση εγκαθίδρυσης μιας σύγχρονης Εθνικής και Λαϊκής πολιτείας.
Εμείς, ως Χρυσαυγίτες, κοιτάμε την Ιστορία με αντικειμενικότητα και διδασκόμαστε από αυτή. Αναγνωρίζουμε, πέρα από τον δημοκρατικό φετιχισμό, ότι η αντιδημοκρατική 4η Αυγούστου υπήρξε καθεστώς με σαφή φιλοεργατική και φιλοαγροτική πολιτική. Εν αντιθέσει, με τον βόθρο της Μεταπολίτευσης και του «συνταγματικού τόξου» που κατάντησαν την Πατρίδα ένα υποτελές κρατίδιο, με αρμοδιότητες αποικίας. Απέναντι σε αυτό ξενόδουλο και αντιλαϊκό καθεστώς οι Εθνικιστές της Χρυσής Αυγής προτάσσουμε το πρότυπο του Εθνικού Κράτους του Ιωάννη Μεταξά με την πυγμή που αρμόζει στο Ελληνικό μεγαλείο. Δεσμευόμαστε όσα χρόνια κι αν χρειαστούν, εμείς θα ολοκληρώσουμε το όραμα της Εθνικιστικής επαναστατικής κατήχησης και της δημιουργίας μιας γενιάς που θα υψώσει τον Ελληνισμό στην θέση που του αρμόζει!
Μέτωπο Νεολαίας – Τομέας Ιδεολογίας
