Είναι στιγμές, όπως αυτή, που το έθνος πιστεύει πως έχει χάσει τον δρόμο του. Όλα αυτό δείχνουν. Υπάρχουν προβλήματα όπου κι αν γυρίσεις το βλέμμα σου. Ποιο να είναι άραγε το μέλλον της Ελλάδος; Τολμούμε να το σκεφτούμε; Ή ακόμη καλύτερα, τολμούμε να το ορίσουμε εμείς οι ίδιοι; Δεν είναι η πρώτη φορά που η χώρα διέρχεται από κρίση. Τα ιστορικά βιβλία/ αρχεία βρίθουν από τέτοιες περιόδους. Είναι η στιγμή λίγο πριν την αλλαγή. Καμία αλλαγή δεν έρχεται αβίαστα, θέλει εργασία -τόσο προσωπική όσο και συλλογική, θέλει υπομονή, επιμονή, πίστη και αγώνα. Χρειάζεται να κρατάς ψηλά το κεφάλι παρά τα άπειρα προβλήματα που βιώνεις εσύ και οι γύρω σου. Είναι φορές που ο άνεμος λυσσομανάει γύρω σου. Φορές που πιστεύεις πως η καταιγίδα θα διαρκέσει για πάντα. Δεν υπάρχει ούτε μια ακτίδα φωτός. Τα παραθυρόφυλλα τρίζουν, το ουρλιακτά του ανέμου δεν σ’ αφήνουν λεπτό να ησυχάσεις, νιώθεις την γη να τρέμει, η ατμόσφαιρα είναι υγρή και εσύ αισθάνεσαι τόσο ασήμαντος μπροστά σε όλα όσα πρέπει να γίνουν. Μπορεί να πάρει μόλις μερικά λεπτά, ίσως και πολύ παραπάνω όμως κάποτε ο ήλιος ξαναβγαίνει. Ο ορίζοντας καθαρίζει. Εκεί που πριν κυριαρχούσε το σκοτάδι, υπάρχει μόνο φως. Το χώμα τώρα ευωδιάζει, η ζωή σιγά σιγά επανέρχεται στους ρυθμούς της. Κι εκεί που λίγο πριν υπήρχαν μαύρα σύννεφα, τώρα υπάρχει ένας ολόλαμπρος ήλιος.
Κάθε πρόβλημα, κάθε κρίση κρύβει πίσω της και μία ευκαιρία. Ευκαιρία για να γίνεις δυνατότερος. Για να μάθεις ή να αντιληφθείς κάτι. Για να είσαι προετοιμασμένος έτσι ώστε να μην επαναληφθεί. Η κρίση αυτή, όπως και όλες οι κρίσεις του παρελθόντος, θα περάσει αλλά μέχρι τότε έγκειται σε μας το να αντέξουμε διατηρώντας όσα αξίζουν: την φυλετική συνοχή μας, την ιστορική μας μνήμη, την ανθρωπιά μας. Να σταθούμε στο ύψος των περιστάσεων, βάζοντας κάθε φορά τα δυνατά μας αντιμετωπίζοντας ένα πρόβλημα την φορά. “Υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος —αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ‘ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος— σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται.” Πόσο δίκιο είχε ο Νίκος Καζαντζάκης.