Για ακόμα μια φορά τα τελευταία χρόνια γίνεται κουβέντα για την αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, σε ένα κράτος που έχει καταφέρει να διαλύσει τα ασφαλιστικά ταμεία και να επιδεινώσει την οξύτατη δημογραφική κρίση την οποία περνάει το Ελληνικό Έθνος από την μεταπολίτευση και εντεύθεν. Θεωρείται σχεδόν βέβαιη η λήψη σχετικών μέτρων από το 2027 και μετά, σε συνδυασμό με μέτρα που θα παρατείνουν και άλλο τον εργασιακό βίο, εξουθενώνοντας ακόμα παραπάνω το ελληνικό εργατικό δυναμικό.
Η συνταξιοδοτική κρίση πέρα από τις δαιδαλώδεις εκθέσεις των χαρτοπόντικων γραφειοκρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των ενταύθα υπηρετών τους, δεν αποτελεί παρά μια ακόμα εκδήλωση του κυρίαρχου ελληνικού προβλήματος, δηλαδή την αφαίμαξη της οικονομίας μέσω της αργής, αλλά βασανιστικά σταθερής αποβιομηχάνισης που υφιστάμεθα από τις κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ, και του ΣΥΡΙΖΑ.
Τουτέστιν, η απώλεια ενός τεράστιου ποσοστού του ΑΕΠ μας από τα μνημόνια και μετά, έχει χτυπητό αντίκτυπο τόσο στην αδυναμία κάλυψης των ασφαλιστικών ταμείων, όσο και στην ικανοποίηση των αναγκών του δημοσίου μας τομέα σε μια πληθώρα υπηρεσιών (βλέπε υγεία, παιδεία, στρατός κ.α.). Το βαρέλι δεν έχει πάτο και η κοινωνία συνεχίζει να “βράζει” αποχαυνωμένη, παρακολουθώντας τα ψέματα των αργυρώνητων δημοσιογράφων στα κανάλια, θα φανεί μέχρι πότε όμως.