Χωρίς απρόοπτα και δυσάρεστες εκπλήξεις έλαβε τέλος μία ακόμα δικαστική παρωδία, η οποία είχε να κάνει με υπόθεση δωροδοκίας και παράνομου πλουτισμού πρωτοκλασάτου στελέχους και πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ. Καμία εντύπωση δεν προκαλεί η τελική κρίση των δικαστών, όπως καμία έκπληξη δεν αποτελεί το είδος του εγκλήματος για το οποίο κλήθηκε να δώσει εξηγήσεις ένας ακόμα υπουργός κόμματος το οποίο ανήκει στο λεγόμενο δημοκρατικό τόξο και που διεκδικεί ξανά τη ψήφο των Ελλήνων, παρά τα όσα έχει κάνει από ιδρύσεως του στους ίδιους και στην πατρίδα.
Βέβαια, σε αυτή την περίπτωση αυτό που πρώτο και μόνο θα ακούγεται είναι ότι οι αποφάσεις της δικαιοσύνης πρέπει να γίνονται σεβαστές, ειδάλλως κάθε κριτική μπορεί να θεωρηθεί παρέμβαση στο έργο της. Αυτό ισχύει μόνο για τους κατηγορούμενους του κομματικού κράτους, οι οποίοι όχι μόνο καταλήστευσαν τα δημόσια ταμεία, ζημίωσαν τη χώρα, χρεωκόπησαν έναν ολόκληρο λαό, αλλά απαλλαγμένοι από τέτοιες «ταλαιπωρίες» εξέρχονται ατσαλάκωτοι, ηθικά δικαιωμένοι και χωρίς αιδώ παριστάνουν τους μάρτυρες ενός ιδιότυπου πολιτικού και πατριωτικού αγώνα. Ιδιαίτερα για το τελευταίο, θα συμφωνήσουμε πως πολύ καλά κάνουν, αφού γνωρίζουν πως απευθύνονται σε έναν λαό απρόθυμο να αντιδράσει και σε έναν πολιτικό κόσμο εξίσου διεφθαρμένο.
Για τους «αιρετικούς», όμως, αυτής της χώρας που δεν πίστεψαν στα παραμύθια της μεταπολίτευσης και αρνήθηκαν να ενσωματωθούν στον βούρκο της σύγχρονης παρακμής ισχύουν άλλοι νόμοι. Ας μην παραπονιούνται λοιπόν οι κάθε λογής αγανακτισμένοι για την ποιότητα των θεσμών και για τον ρόλο της δικαιοσύνης. Όλοι μας ξέρουμε σε ποια χώρα ζούμε, όλοι μας γνωρίζουμε πως τακτοποιούνται αυτές οι υποθέσεις και σε κάποιο βαθμό όλοι μας έχουμε έρθει αντιμέτωποι με το δίλημμα της επιλογής ανάμεσα στην παρακμή και την εντιμότητα. Το ζήτημα είναι ποιο μονοπάτι διαλέγει ο καθένας ώστε να μπορεί να έχει βαρύτητα και η όποια κριτική του απέναντι στα κακώς κείμενα αυτής της πολιτείας που σαπίζει υπό το βάρος των ατιμώρητων σκανδάλων…
