Έτος 2001 ήταν και ήμουν ετών εικοσιενός όταν βρέθηκα πρώτη φορά στην Τελετή της Χρυσής Αυγής στις Θερμοπύλες. Λίγες εκατοντάδες είμασταν και τα λάβαρα κυμάτιζαν στον αγέρα. Ο ήλιος σιγά σιγά έπεφτε και το φως όλο και λιγόστευε. Οι ομιλητές είχαν αρχίσει τους λόγους τους γεμάτοι πάθος, λόγους πύρινους γεμάτους Ελλάδα, πίστη, θέληση για μια άλλη πατρίδα. Ο ήλιος έδυσε και ανάψανε οι δάδες, συμβολίζοντας τις ψυχές των Μεγάλων Νεκρών. Ο Οδηγητής, ο κορυφαίος από τους ρήτορες της τελετής κάλεσε σε προσκλητήριο νεκρών. Ιερή στιγμή που έζησα και δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Επικό φινάλε, μία μουσική θριαμβευτική από το “Carmina Burana” του Καρλ Ορφ.
Πέρασαν χρόνια και ήμουν ένας από τις σχεδόν δέκα χιλιάδες που βρέθηκαν εκεί το 2013, την τελευταία χρονιά που ήταν ελεύθερη η Χρυσή Αυγή. Μετά ήλθαν οι διώξεις και για κάποια χρόνια χάθηκα, φοβήθηκα. Είχα κάνει οικογένεια. Το 2009 είχε γεννηθεί ο γιος μου. Αυτήν την χρονιά, έτος 2024 ήμουν πάλι εκεί, στις Θερμοπύλες και με τον γιο μου, παλικαράκι ετών δεκαπέντε να κρατάει μια κόκκινη σημαία με τον Μαίανδρο να κυματίζει στον αγέρα. Είμασταν πάλι λίγες εκατοντάδες, όπως τότε το 2001, που πρώτη φορά βρέθηκα στον Ιερό Τόπο και όλα ξαναρχίζουν από την αρχή. Η πίστη είναι πιο δυνατή από την φωτιά και οι Ιδέες δεν πεθαίνουν ποτέ!
Γ. Μ. – Πάντα Πιστός