Η αλληλεγγύη έγινε τσιτάτο. Το μόνο που μετράει είναι τι θα γίνει “βάιραλ” ή η φωτογραφία με κάποια αγαθοεργία κι όχι αυτή καθεαυτή η βοήθεια προς τον συνάνθρωπο.
Πού χάθηκε η κοινωνική συνοχή, η αλληλεγγύη, το νοιάξιμο; Όλα θυσιάζονται στον βωμό του γρήγορου, του εφήμερου. Χάθηκε η ανάγκη του ανθρώπου για μεγαλοπρέπεια, αρετή, πειθαρχία. Ανταγωνίζονται ποιος θα βουλιάξει χειρότερα στα πάθη του ή ποιος έχει την σκληρότερη καρδιά. Είναι άραγε αυτό σημείο των καιρών ή κάτι που καλλιεργείται από την μαζοποίηση του ανθρώπου στα αστικά κέντρα και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Γίνεται να παραμένει κανείς άνθρωπος σε μια εποχή που προωθεί την δήθεν αγάπη και αλληλεγγύη; Μπορεί άραγε ένας μαζάνθρωπος δίχως αρετή, ιδανικά, Ιδέα, Θεό να έχει ανθρωπιά; Μπορεί μια θλιβερή, εγωιστική ύπαρξη να αποτελέσει υγιές μέρος της κοινωνίας; Όχι βέβαια! Μπορεί ένας εθνικιστής να βουλιάζει στα πάθη και στην κατάθλιψη; Όχι βέβαια!
Η κοινωνία αδιαμφισβήτητα νοσεί και εμείς ως μέλη της, νοσούμε μαζί της. Αν όχι στον πυρήνα μας, τότε παθητικά αφού επηρεαζόμαστε από αυτή. Πολλοί περιμένουν ένα θαύμα. Έναν ηγέτη να έρθει να μας βγάλει από το σκοτάδι και να μας οδηγήσει ξανά σε ένδοξες μέρες. Έναν φιλόσοφο, αν θέλετε, να μας βγάλει από το σπήλαιο. Έναν άγγελο Κυρίου, να μας οδηγήσει προς τον Παράδεισο. Όμορφες παρομοιώσεις, που δίνουν κουράγιο στις δύσκολες εποχές που ζούμε, όμως ως εθνικιστές γνωρίζουμε πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει στην ζωή χωρίς μόχθο και χωρίς δράση. “Συν Αθηνά και χείρα κίνει” ή “-Άη Γιώργη βόηθα με, -κούνα κι εσύ τα χέρια σου”.
Είναι εύκολο να ρίξουμε την ευθύνη στην εποχή, στον ηγέτη, στο σύστημα, στη Νέα Τάξη Πραγμάτων. Το δύσκολο είναι να κάνουμε την αυτοκριτική μας, να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας, να πολεμήσουμε τα πάθη μας ή την απογοήτευση και να γίνουμε εμείς τα υγιή κύτταρα της κοινωνίας που θα συμπαρασύρουν και τους υπόλοιπους σε καλύτερες μέρες.