Ώρα για γρίφο: Αντικαπιταλιστές με βίλες. ACAB που κλαίνε στο τμήμα ότι τους έδειραν ναζί. Μαχητές του δρόμου που σπάνε ρεκόρ στο κατοστάρι. Φεμινιστές που δέρνουν τις γκόμενές τους. Αντιρατσιστές που σκοτώνουν λάθρο στα Εξάρχεια (και αθωώνονται από το κακό σύστημα). Ποιοί είναι;
Νομίζουν μερικά επαναστατημένα γηρατειά ότι με ψευτο-νταηλίκια, ρουφιανιλίκια, ύβρεις και απειλές μπορούν να μας φοβερίσουν. Ξεχνούν ότι οι Έλληνες είναι ένας λαός περήφανος και πεισματάρικος και πως αν του βάλεις τρικλοποδιά δεν αποθαρρύνεται, αλλά ανασκουμπώνεται και προετοιμάζεται ακόμα πιο δυναμικά, ψάχνοντας την κατάλληλη ευκαιρία. Κρίνουν από τους εαυτούς τους και ξεχνούν ότι δεν γίναμε εθνικιστές επειδή ο μπαμπάκας μας είχε φράγκα και βρήκαμε την εύκολη λύση στα ναρκωτικά και την αλητεία, δεν ακολουθήσαμε καμμία μόδα και σίγουρα, δεν γίναμε εθνικιστές επειδή ήταν εύκολο. Άλλοι τα βρήκαν όλα έτοιμα και έγιναν επαναστάτες δίχως αιτία. Είναι εκείνοι, που κάνουν συνελεύσεις σε δημαρχία και βιβλιοπωλεία με την ανοχή του κράτους, κλέβουν εξοπλισμούς από νοσοκομεία και τα κάνουν δωρεά για να φανούν καλοί στην κοινή γνώμη, ενώ παράλληλα οι ειδήσεις για ξυλοκοπήματα, δολοφονίες, βιασμούς στις τάξεις τους πάνε κι έρχονται. Μια βολτούλα σε σελιδίτσες και φόρα του “χώρου” τους θα πείσει και τον πλέον αδαή για το ποιόν τους. Μόνοι τους τα καταγγέλλουν.
Προβατόσχημοι λύκοι, που υποκρίνονται τους ανθρωπιστές, τους φίλους των γυναικών, τους φιλάνθρωπους όμως η δυσωδία τους έχει καλύψει τα πάντα. Αγαπημένα παιδιά των πολιτικών και των δημοσιογράφων (κυρίως επειδή πολλοί είναι κυριολεκτικά δικά τους παιδιά). Δεν θα δείτε να λογοκρίνονται ακόμα και όταν απειλούν ευθέως. Οι απειλές τους, θεωρούνται ακτιβισμός. Οι καλές τους πράξεις χειροκροτούνται από όλους, ακόμα και από την κυβέρνηση. Δεν θα δείτε κανέναν να γράφει για “αιμοδοσία της ντροπής” ή για “συσσίτια του μίσους”. Δεν θα δείτε να δικάζονται ως μέλη εγκληματικής οργάνωσης, ούτε να λογοκρίνονται τα μέσα που διατηρούν ή τα προφίλ τους σε Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Αυτά συμβαίνουν μόνο σε όσους το σύστημα φοβάται κι όχι στα παιδιά του.