Την Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου, κλιμάκιο του Λαϊκού Συνδέσμου και του Μετώπου Νεολαίας μετέβη στην πλατεία του χωρίου Λεύκη του Νομού Μεσσηνίας. Εκεί, οι Συναγωνιστές τίμησαν την μνήμη του ταγματάρχη Παναγιώτη Στούπα, πραγματοποιώντας κατάθεση στεφάνου στο μνημείο του Εθνικιστή αξιωματικού.
Ο Παναγιώτης Στούπας υπήρξε θρυλική προσωπικότητα των Εθνικιστικών αντικομουνιστικών οργανώσεων, που με το βαθμό του Ταγματάρχη εξ Εφέδρων υπηρέτησε στα Τάγματα Ευζώνων. Γεννήθηκε την 1η Ιανουαρίου 1894 στο χωριό Λεύκη και αυτοκτόνησε με βολή περιστρόφου στις 24 Σεπτεμβρίου 1944 μέσα στο κάστρο της Πύλου.
Έλαβε μέρος στην Μικρασιατική Εκστρατεία και τραυματίστηκε τρεις φορές. Αποστρατεύθηκε το 1923 ως βασιλόφρων, με τον βαθμό του υπολοχαγού. Τα επόμενα χρόνια πήρε τους βαθμούς του λοχαγού και του ταγματάρχη ως έφεδρος. Συμμετείχε επίσης στον πόλεμο του 1940 ως εθελοντής, υπό τον μετέπειτα αρχηγό των Τ.Α. στην νότιο Πελοπόννησο, συνταγματάρχη Δ. Παπαδόγκωνα, διοικητή της Μεραρχίας Κρητών στην Ήπειρο που κατέλαβε την Τρεμπεσίνα. Μετά την κατάρρευση του μετώπου, το σύνταγμα του ήταν το μόνο που επέστρεψε συντεταγμένα.
Κατά την πρώτη περίοδο της κατοχής, σχημάτισε ομάδα ανταρτών στα βουνά της Μάλης, στην ορεινή Τριφυλία, με δύναμη γύρω στους 50 άνδρες, ανήκων στην οργάνωση Ελληνικός Στρατός (ΕΣ). Η αυξημένη αντιστασιακή δράση της οργανώσεως προκάλεσε την μήνι του ΕΑΜ, στόχος του οποίου ήταν να μην υπάρχουν ένοπλες εθνικές ομάδες μετά την απελευθέρωση, διότι προφανώς θα στέκονταν εμπόδιο στην κατάληψη της εξουσίας από τους κομμουνιστές. Έτσι, μετά από συνεχείς επιθέσεις, ο Ε.Σ. υποχρεώθηκε να υπογράψει το Σύμφωνο του Δυρραχίου, με το οποίο διαλύθηκε, προκειμένου να προσχωρήσει στον ΕΛΑΣ. Όμως, λίγοι ήσαν αυτοί που εδέχθησαν την ατίμωση.
Ο Π. Στούπας, καίτοι είχε υποσχεθεί να μεταβεί στο αρχηγείο του ΕΛΑΣ, στο Δυρράχι, για να καταταγεί, επέστρεψε στην Λεύκη, για να σκεφθεί τι μέλλει γενέσθαι. Μόλις οι κομμουνιστές κατάλαβαν ότι ο Στούπας δεν πρόκειται να προσχωρήσει στις συμμορίες τους, απέστειλαν δύο λόχους του ΕΛΑΣ για να τον εξοντώσουν. Στις 10 Οκτωβρίου 1943, οι συμμορίτες κύκλωσαν την Λεύκη. Ο Στούπας τους αντιμετώπισε με 10 άνδρες του και κατάφερε να τους αναχαιτίσει, προκαλώντας τους βαριές απώλειες. Ωστόσο, σε νέα επίθεση που πραγματοποίησαν μπόρεσαν να εισέλθουν στο χωριό, όπου δολοφόνησαν τρεις χωρικούς και τρεις από τους άνδρες του Στούπα που έκαναν το λάθος να παραδοθούν, πιστεύοντας το «χωνί» που βεβαίωνε ότι δεν θα τους πειράξουν. Έκαψαν το πατρικό σπίτι του Στούπα μαζί με άλλα δέκα σπίτια γνωστών εθνικιστών και αποχώρησαν, νομίζοντας ότι ο ταγματάρχης κάηκε ζωντανός. Όμως, ο παράτολμος ταγματάρχης, έχοντας μαζί του τον αδελφό του και τρεις άνδρες του, είχε καταφέρει νωρίτερα να διαφύγει και να βρει καταφύγιο στους γύρω λόφους.
Την ίδια εποχή στην Αθήνα ο συμπολεμιστής του στα βορειοηπειρωτικά βουνά, συνταγματάρχης Παπαδόγκωνας, ετοίμαζε τα Τάγματα Ασφαλείας της Νοτίου Πελοποννήσου. Θυμήθηκε, λοιπόν, το ταγματάρχη Στούπα κι έστειλε τους ανθρώπους του να τον βρουν και να τον φέρουν ενώπιον του. Έτσι, ο Στούπας κατέβηκε στην Καλαμάτα τον Μάρτιο του 1944 για να οργανώσει την αντίσταση απέναντι στις κομμουνιστικές συμμορίες. Εγκατέστησε το Τάγμα του στον Μελιγαλά όπου δέχτηκε την επίθεση συμμορίας βουλγαροκομμουνιστών στις 7 Απριλίου και τους έτρεψε σε άτακτη φυγή. Εν συνεχεία, το Τάγμα του Στούπα, ενισχυμένο με νέους άνδρες που προσχώρησαν μετά την νίκη, επιτέθηκε στα Στρατόπεδα Συγκεντρώσεως του ΕΑΜ στο Χαλβάτσου (σημερινό Κεφαλόβρυσο) και στην Ποταμιά και απελευθέρωσε 448 κρατούμενους, μεταξύ των οποίων και πολλά μέλη της οικογένειας του Στούπα. Όπως ήταν φυσικό, οι πιο ετοιμοπόλεμοι από τους πρώην κρατουμένους κατετάγησαν στο Τάγμα του Στούπα.
Μετά την επιστροφή του Τάγματος στον Μελιγαλά, ο Στούπας παρέδωσε την διοίκηση και μαζί με 60 άνδρες μετακινήθηκε στους Γαργαλιάνους, εκτελώντας εντολή του Αρχηγείου Νοτίου Πελοποννήσου. Έτσι, απουσίασε, χωρίς την θέλησή του, από την μάχη του Μελιγαλά, έναν μήνα αργότερα. Από την σφαγή στην Πηγάδα, οι φονιάδες του Βελουχιώτη κατευθύνθηκαν προς τους Γαργαλιάνους. Μετά από μάχη μιας ημέρας κατέλαβαν την κωμόπολη και ακολούθησε λουτρό αίματος. Περίπου 500 μαχητές και άμαχοι έπεσαν θύματα των μαχαιροβγαλτών του ΕΑΜ. Τους πρώτους τους εξετέλεσαν. Όμως, μια «φαεινή» ιδέα ήλθε στο μυαλό του αιμοσταγούς σαδιστή Βελουχιώτη. Τα θύματα να μην πάνε «μία κι έξω», να πεθάνουν υποφέροντας! Έτσι, έδωσε την εντολή: «Οικονομία στις σφαίρες. Μαχαίρι!».
Παρ’ όλα αυτά, ο βασικός στόχος του Βελουχιώτη είχε ξεφύγει. Ο ταγματάρχης με τους άνδρες του, επιχείρησαν παράτολμη έξοδο και πέτυχαν να διαφύγουν προς την Πύλο. Εκεί, ήταν ο τελευταίος σταθμός των ορδών του Βελουχιώτη. Ο ταγματάρχης οργάνωσε την άμυνα της Πύλου στο κάστρο της κωμοπόλεως, αποφασισμένος να πέσει ηρωικά. Ωστόσο, οι προύχοντες της Πύλου, τρομοκρατημένοι από τις προηγούμενες σφαγές, συμφώνησαν με το ΕΑΜ να παραδώσουν την πόλη αμαχητί, με αντάλλαγμα να μην γίνουν φόνοι και πλιάτσικο. Αντιπροσωπεία τους επισκέφθηκε τον ταγματάρχη και του ανακοίνωσε την απόφασή τους. Ο ταγματάρχης δεν είχε άλλη επιλογή και θέλοντας και μη αποδέχθηκε την απόφασή τους. Ωστόσο, ο ίδιος είχε πάρει την απόφασή του και την ώρα που οι βουλγαροκομμουνιστές έμπαιναν στην Πύλο, ακούστηκε ένας και μόνο πυροβολισμός. Ο ασυμβίβαστος ταγματάρχης Στούπας αυτοκτόνησε στην πύλη του κάστρου και πέρασε στο Πάνθεον των ηρώων της Ιστορίας του Έθνους!
