Με την παρούσα μελέτη παρουσιάζονται, για πρώτη φορά στο Ελληνικό κοινό, οι διδαχές της εβραϊκής θρησκευτικής παράδοσης για το πρόσωπο του Ιησού Χριστού. Οφείλουμε να προειδοποιήσουμε τους αναγνώστες ότι τα κείμενα που ακολουθούν περιέχουν σοκαριστικές χυδαιότητες. Ο οχετός αυτός συνθέτει ουσιαστικά ένα αντι-ευαγγέλιο, γραμμένο για να αντιμετωπίσει το πνευματικό πλήγμα που επέφερε ο Χριστιανισμός στον εβραϊσμό. Αυτό το γεγονός φαίνεται πως, έμμεσα, είχε γίνει από νωρίς αντιληπτό στον Χριστιανικό κόσμο, διαμορφώνοντας μια λαϊκή σοφία που σήμερα δυστυχώς χάνεται. Αυτό διαφαίνεται τόσο σε πλήθος Ελληνικών παραδόσεων, όσο και σε τροπάρια Εκκλησίας που ψάλλονται μέχρι σήμερα (βλ. εικόνα).
Σε προηγούμενο άρθρο, αποκαλύψαμε τι διδάσκονται οι εβραίοι για όλους τους μη εβραίους. Στην παρούσα ανάρτηση, οι χριστοκάπηλοι μας αναγκάζουν να εντρυφήσουμε βαθύτερα σε αποσπάσματα που είχαμε διαλέξει να μην αναφέρουμε αναλυτικά, από σεβασμό προς τα Άγια της Ορθοδόξου Πίστεως. Όμως, η θρησκευτική μας συνείδηση και το καθήκον προς την ιστορική Αλήθεια, επιβάλλουν να μην επιτρέψουμε σε πολιτικές σκοπιμότητες να διαβρώσουν τον Ελληνισμό.
Δυστυχώς, οι τελευταίες εξελίξεις στην Μέση Ανατολή πυροδότησαν ένα νέο κύμα υποκινούμενου φιλο-εβραϊσμού. Αμέτρητοι λογαριασμοί έμμισθων αλλά και χρήσιμων ηλιθίων, γεμίζουν τα ελληνικά κοινωνικά δίκτυα με διθυράμβους για το Ισραήλ. Η απελπισία τους έχει φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε αναπαράγουν, σε απευθείας μετάφραση, τα συνθήματα των πιο παρακμιακών προτεσταντικών σεκτών των ΗΠΑ. Σε ένα παραλήρημα θεολογικής ασχετοσύνης, μιλούν για «ιουδαιο-χριστιανικές αξίες», την «χώρα του Θεού» και «τον λαό του Θεού» που «καθαρίζει» την Μέση Ανατολή. Σε αυτό το τραγελαφικό κονσέρτο έσπευσαν να συμμετέχουν και πολιτικάντηδες όλου του φάσματος, συμπεριλαμβανομένης της ελεγχόμενης και αμερικανοτραφούς «άκρας δεξιάς».
Α’ ΜΕΡΟΣ: Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΟ ΤΑΛΜΟΥΔ
Συνήθως, η πρώτη αντίδραση των υπερασπιστών του εβραϊσμού, είναι να φωνάξουν πως δεν υπάρχει καμία αναφορά για τον Χριστό στο «ιερό» Ταλμούδ. Οι ισχυρισμοί περί του αντιθέτου είναι απλώς αντισημιτικές επιθέσεις κακών ανθρώπων, που «προκαλούν ένα νέο ολοκαύτωμα» και άλλα παρόμοια. Επ’ αυτού επιστρατεύεται συνήθως μια από τις ακόλουθες δύο τακτικές:
- Ισχυρίζονται ότι ο Ιησούς δεν αναφέρεται με κανέναν τρόπο στο πρωτότυπο εβραϊκό κείμενο. Προφανώς, γνωρίζουν ότι οι περισσότεροι δεν διαβάζουν εβραϊκά ή/και δεν έχουν διαβάσει το Ταλμούδ στα εβραϊκά, έτσι δεν θα έχουν κανένα μέσο να αποδείξουν το αναληθές αυτής της δήλωσης.
- Εναλλακτικά, ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει καμία αναφορά στον Ιησού ή (εβραϊστί) στον Yeshua. Αλλά αναφέρεται μόνο κάποιος άγνωστος «Yeshu», και μας διαβεβαιώνουν πως δεν πρόκειται για τον Χριστό, αφού υποτίθεται ότι εμφανίζεται κατά καιρούς μαζί με ιστορικούς χαρακτήρες που δεν ήταν σύγχρονοι Του.
Κατ’ αρχάς, δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι το όνομα του Χριστού γράφεται από τους εβραίους «Yeshu» και όχι «Yeshua». Yeshua σημαίνει «ο Θεός σώζει» (όπως αναφέρεται στο κατά Ματθαίον 1:21, «καὶ καλέσεις τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾽Ιησοῦν, αὐτὸς γὰρ σώσει τὸν λαὸν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν αὐτῶν»). Ωστόσο, οι εβραίοι δεν πιστεύουν ότι ο Ιησούς είναι Θεός, ούτε καν ότι έχει σωθεί από τον Θεό. Έτσι, διαστρέβλωσαν το όνομα Του χρησιμοποιώντας το «Yeshu», το οποίο λειτουργεί ταυτόχρονα και ως ακρωνύμιο της φράσης «Μακάρι το όνομά του να σβήστει» στα εβραϊκά. Επιπλέον, είναι απολύτως αναμενόμενο ότι οι Εβραίοι, στις συκοφαντικές μυθοπλασίες τους για τον Ιησού (για τον οποίο γενικά φροντίζουν να μην διδάσκουν τίποτα), μπερδεύουν πρόσωπα και ημερομηνίες, αφού δεν τους ενδιαφέρουν καν αυτές οι λεπτομέρειες.
Έχοντας αποδομήσει τα παραπάνω εκ προοιμίου, μπορούμε να επιστρέψουμε και πάλι στην πρωτότυπη πηγή. Το πρώτο πρόβλημα που αντιμετωπίζει κανείς μελετώντας ταλμουδικά κείμενα, είναι το ίδιο το γεγονός πως οι Εβραίοι κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους ώστε να καταστήσουν δυσνόητο το περιεχόμενο για τους «ανόητους γκογίμ». Έτσι, για αιώνες αυτολογοκρίνονταν, αντικαθιστώντας ή αφαιρώντας τις αναφορές του Ιησού στις εκδόσεις που μπορεί να έφταναν σε μη εβραϊκό κοινό. Όμως, τα τελευταία χρόνια η αλαζονεία των εβραίων έχει αυξηθεί τόσο ώστε παύουν να προσπαθούν, έτσι πολλά αποσπάσματα έχουν δημοσιευθεί από τους ίδιους. Επιπλέον, υπάρχει ένα έγγραφο που ονομάζεται «Κώδικας του Μονάχου». Πρόκειται για το παλαιότερο πλήρες χειρόγραφο του Ταλμούδ στα εβραϊκά, που διατηρείται σε βιβλιοθήκη στο Μόναχο (εξ ου και το όνομα).
Τέλος, ευτυχώς, πλέον δεν χρειάζεται να γνωρίζουμε εβραϊκά για να ελέγξουμε πού αναφέρεται ο Ιησούς. Τον 20ο αιώνα, ο ραβίνος I. Epstein (και όχι κάποιος κακός αντισημίτης) επιμελήθηκε την έκδοση ολόκληρου του Ταλμούδ σε αγγλική μετάφραση. Παρά το γεγονός ότι η εν λόγω έκδοση βασίζεται κυρίως σε πιο πρόσφατα κείμενα, περιλαμβάνει περιεκτικές σημειώσεις που επαναφέρουν λεπτομερώς τα σημεία διαφοροποίησης από παλαιότερες εκδόσεις. Αυτή η έκδοση διατίθεται δωρεάν στη ιστοσελίδα halakhah.com, ενώ ανάλογες εκδόσεις εντοπίζονται εύκολα στο διαδίκτυο από εξίσου εβραϊκές πηγές.
Sanhedrin 43a
Την παραμονή του Πάσχα ο Yeshu κρεμάστηκε. Για σαράντα μέρες πριν γίνει η εκτέλεση, ένας κήρυκας βγήκε έξω και φώναζε: «Θα βγει για να λιθοβοληθεί επειδή έκανε μάγια και παρέσυρε τον Ισραήλ σε αποστασία. Όποιος μπορεί να πει οτιδήποτε υπέρ του, ας εμφανιστεί και ας παρακαλέσει εκ μέρους του». Επειδή όμως τίποτα δεν ειπώθηκε υπέρ του κρεμάστηκε την παραμονή του Πάσχα!
Ο Ούλα απάντησε: «Πιστεύετε ότι ήταν κάποιος για τον οποίο θα μπορούσε να υπάρξει υπεράσπιση; Δεν ήταν ένας Μεσίθ, για τον οποίο η Γραφή λέει: ούτε θα τον λυπηθείς ούτε θα τον κρύψεις; Ωστόσο, με τον Yeshu ήταν διαφορετικά, γιατί ήταν συνδεδεμένος με την κυβέρνηση [δηλ. είχε επιρροή]. Οι Ραβίνοι μας δίδαξαν: Ο Yeshu είχε πέντε μαθητές, τον Ματθαίο, τον Nakai, τον Nezer, τον Buni και τον Todah.
Εδώ διαβάζουμε ότι ο «Yeshu» δικάστηκε και καταδικάστηκε από τους εβραίους, «κρεμάστηκε» την παραμονή του Πάσχα, επρόκειτο να λιθοβοληθεί για μαγεία και εξώθηση του Ισραήλ σε αποστασία, είχε επιρροή και αρκετούς μαθητές. Είναι προφανές ότι πρόκειται για τον Ιησού Χριστό, και μάλιστα στο Sanhedrin 46a περιγράφεται αναλυτικά ότι το «κρέμασμα» ήταν ακριβώς η σταύρωση Του (και στην Ορθόδοξη παράδοση, ψάλλεται την Μεγάλη Πέμπτη το «Σήμερον κρεμᾶται ἐπὶ ξύλου»).
Sanhedrin 67a
Και αυτό έκαναν στον Ben Stada, και τον κρέμασαν την παραμονή του Πάσχα. Ο Ben Stada ήταν ο Ben Padira. Ο ραβίνος Χίσντα είπε:
— Ο σύζυγος ήταν ο Stada, ο Padira ήταν εραστής. Άρα δεν ήταν ο Pappos b. Judah ο σύζυγος;
— Η μητέρα του λεγόταν Stada. Αλλά η μητέρα του ήταν η Μίριαμ, αυτή που καλλώπιζε γυναίκες
— Όπως λένε στην Pumbaditha, αυτή η γυναίκα απομακρύνθηκε από τον άντρα της [διέπραξε μοιχεία].
Στον παραπάνω διάλογο μεταξύ ραβίνων, ο «Stada» είναι ο Ιωσήφ. Επομένως ο «Ben Stada», δηλαδή ο γιος του Stada, είναι ο Ιησούς. Το κείμενο εξηγεί πώς ενώ ο Ιωσήφ ήταν ο σύζυγος της μητέρας του Χριστού. Οι ραβίνοι ισχυρίζονται ότι πραγματικός πατέρας του Ιησού ήταν κάποιος ο Padira, εραστής της Μαρίας, γι’ αυτό τον αποκαλούν και «Ben Padira». Κάποιος φαίνεται να εικάζει ότι «Stada» ήταν το όνομα της μητέρας, αλλά τον διορθώνουν λέγοντας ότι η μητέρα του ήταν η Μαρία («Μίριαμ») και ότι ήταν μοιχαλίδα. Η ίδια κατηγορία επαναλαμβάνεται και στο Shabbath 104b και στο Shanhedrin 106a όπου η Παναγία χαρακτηρίζεται από τους εβραίους «Αυτή που ήταν απόγονος πριγκήπων και κυβερνητών, έγινε πόρνη με ξυλουργούς».
Περισσότερες πληροφορίες για αυτή την εβραϊκή βλασφημία παραθέτει ο Ωριγένης Αδαμάντιος στο Contra Celsus, βιβλίο 1, κεφάλαιο 32: Αλλά ας επιστρέψουμε τώρα εκεί όπου παρουσιάζεται ο Εβραίος, μιλώντας για τη μητέρα του Ιησού και λέγοντας ότι όταν ήταν έγκυος την πέταξε έξω από την πόρτα του ο ξυλουργός με τον οποίο την είχαν αρραβωνιαστεί, ως ένοχη μοιχείας και γέννησε ένα παιδί με έναν στρατιώτη που ονομαζόταν Πάνθηρας.
Sanhedrin 107b
Ο ραβίνος Joshua b. Perahjah σάλπισε τετρακόσιες σάλπιγγες και τον αφόρισε τον Ιησού τον Ναζωραίο. Αυτός ήρθε μπροστά του πολλές φορές παρακαλώντας, «Δέξου με!» Αλλά δεν θα του έδινε σημασία. Μια μέρα αυτός [ο ραβίνος] απήγγειλε την Shema’, τότε ο Ιησούς ήρθε μπροστά του. Σκόπευε να τον δεχτεί και του έκανε ένα νεύμα. Αυτός [ο Ιησούς] νομίζοντας ότι ήταν για να τον απωθήσει, πήγε, έστησε ένα τούβλο και το προσκυνούσε. «Μετανόησε», του είπε [ο ραβίνος]. Εκείνος απάντησε, «Έτσι έμαθα από σένα: Αυτός που αμαρτάνει και κάνει τους άλλους να αμαρτήσουν δεν έχει τρόπο μετάνοιας». Και ένας Δάσκαλος είπε: Ο Ιησούς ο Ναζωραίος έκανε μάγια και παρέσυρε τον Ισραήλ.
Πανομοιότυπη διήγηση με την παραπάνω συναντάμε και στο Sotah 47a.
Gittin 57a
Ο Ονκέλος τότε πήγε και ανέστησε τον Ιησού τον Ναζωραίο από τον τάφο μέσω νεκρομαντείας. Ο Ονκέλος του είπε: Ποιος είναι πιο σημαντικός σε αυτόν τον κόσμο που είσαι τώρα; Ο Ιησούς του είπε: Ο λαός των Ιουδαίων. Ο Ονκέλος τον ρώτησε: Επομένως να τους ακολουθήσω σε αυτόν τον κόσμο; Ο Ιησούς του είπε: Να επιδιώξεις την ευημερία τους, να μην επιδιώξεις την δυστυχία τους, γιατί όποιος τους αγγίζει είναι σαν να αγγίζει την κόρη του ματιού του.
Ο Ονκέλος του είπε: Ποια είναι η τιμωρία εκείνου του ανθρώπου, ευφημισμός για τον ίδιο τον Ιησού, στον άλλο κόσμο; Ο Ιησούς του είπε: Τιμωρείται βράζοντας μέσα σε περιττώματα. Όπως είπε ο Δάσκαλος: Όποιος χλευάζει τα λόγια των Σοφών θα καταδικαστεί μέσα σε καυτά περιττώματα. Και αυτό ήταν το αμάρτημά του, καθώς χλεύαζε τα λόγια των Σοφών.
Η διευκρίνηση ότι το συγκεκριμένο χωρίο αναφέρεται ευθέως στον Χριστό δεν είναι δική μας προσθήκη. Αποτελεί επί λέξει μετάφραση του Ταλμούδ από την ιστοσελίδα chabad.org, επίσημο όργανο ενός εκ των μεγαλύτερων εβραϊκών δογμάτων.
Σύνοψη Α’
Από αυτά τα λίγα παραδείγματα λοιπόν, μπορούμε να συμπεράνουμε τα εξής: Σύμφωνα με το Ταλμούδ, ο Χριστός είναι ένας ανόητος που εκδιώχθηκε από κάποιον μεγάλο ραβίνο και γι’ αυτό άρχισε να λατρεύει ένα τούβλο και να κάνει μάγια στους εβραίους. Στη συνέχεια παρέσυρε κι άλλους αποκτώντας επιρροή. Για αυτό, επρόκειτο να λιθοβοληθεί, αλλά τελικά κρεμάστηκε (στον σταυρό) την παραμονή του Πάσχα όταν καταδικάστηκε από το εβραϊκό δικαστήριο (Sanhedrin). Η μητέρα του ήταν μια πόρνη που απάτησε τον σύζυγό της, και ίδιος καίγεται στην κόλαση μέσα σε περιττώματα.
Διαβάστε το Β’ Μέρος στην ιστοσελίδα antepithesi.gr