Ο μισελληνισμός των ελληνόφωνων μπολσεβίκων, κόκκινων και “ροζ”, δρα με πλήρη συνείδηση της υπονόμευσης και της διάβρωσης της εθνικής κοινωνίας, από τους ταγούς των κομμάτων και των οργανώσεων της ντόπιας αριστεράς που ορίζουν γραμμή. Το ψυχοπαθολογικό τους μίσος για τον Ελληνικό στρατό (αν και ο στρατός στις ημέρες μας δεν είναι επ’ ουδενί εθνικός), έλκει την προέλευση του στο τσάκισμα των δυνάμεων του ΔΣΕ κατά τον αντισυμμοριακό αγώνα, όταν και εμποδίστηκε η ανεξαρτητοποίηση της Μακεδονίας και της Θράκης, όπως ονειρευόταν να πράξει το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Πως όμως εκφράζεται αυτό το μίσος; Μα ασφαλώς με την ανηλεή εναντίωση στα εξοπλιστικά προγράμματα γενικά και αόριστα, και όχι για λόγους υπερκοστολόγησης ή άλλων παραμέτρων. «Βούτυρο ή κανόνια» το ψευτοδίλημμα που μετέρχονται στην προπαγάνδα τους οι αριστεροί αρλεκίνοι! Ένα σοβαρό Εθνικό κράτος, που θα έχει ανακτήσει την Εθνική του Ανεξαρτησία (καθορίζοντας την δική του γεωπολιτική και στρατιωτική πολιτική, και όχι δρώντας ως ΝΑΤΟϊκή παλλακίδα), οφείλει να θωρακίζεται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο προ των κινδύνων που αντιμετωπίζουμε, ως σταυροδρόμι τριών ηπείρων, στο μάτι του κυκλώνα. Αυτό δεν αναιρεί σε καμία περίπτωση την μέριμνα για τις υπόλοιπες, επίσης πολύ βασικές ανάγκες του δημοσίου τομέα, όπως λ.χ. η Υγεία, η Παιδεία, οι προνοιακές δομές, τα σώματα Δασοπυρόσβεσης, κ.α., διότι κάθε σοβαρό κράτος που σέβεται τον εαυτό του, θέτει τις προαναφερθείσες λειτουργίες εξίσου υψηλά με την ανάγκη της όσο το δυνατόν αποτελεσματικότερης Εθνικής Άμυνας.
Είναι τραγελαφικό να ξιφουλκούν κατά της αμυντικής θωράκισης της Πατρίδος οι κομμουνιστές νοσταλγοί του Παραπετάσματος, όταν άπαντες γνωρίζουν καλά πως τα κράτη του ανατολικού μπλοκ, με προεξάρχον αυτό της Σοβιετικής Ένωσης, αλλά και πολλές κομμουνιστικές χώρες του τρίτου κόσμου, υπήρξαν πλήρως στρατιωτικοποιημένες, με θηριώδη εξοπλιστικά προγράμματα και μιλιταριστική διαπαιδαγώγηση της νεολαίας. Και καλώς έπρατταν, καθώς αυτό είναι το σωστό και το αυτονόητο για κάθε λαό που θέλει να επιβιώσει ως ελεύθερο συλλογικό σώμα σε έναν κόσμο που ο Πόλεμος είναι ο Πατέρας των πάντων. Εκτός και αν ισχύουν οι “κακοπροαίρετες” φήμες, που φωτογραφίζουν την αριστερά και το οργανωμένο antifa δίκτυο, ως ανεπίσημη φωνή της εξωτερικής πολιτικής της Τουρκίας, παρά τις δήθεν “αντιερντογανικές” κορώνες των τελευταίων δήθεν προς υπεράσπιση των Κούρδων (δηλαδή των καλών παιδιών της Αμερικανοκρατίας στην Μέση Ανατολή).
Ας αφήσουν λοιπόν τις αντιπολεμικές υστερίες τα μαρξιστικά κατακάθια που κατά τα άλλα ονειρεύονται “επαναστάσεις”, “Δεκέμβρηδες” και “αντάρτικα”, και μόλις αντιμετωπίσουν ανήλικους μαθητές το βάζουν στα πόδια και κλαψουρίζουν ταπεινωμένοι στα κανάλια των πλουτοκρατών. Το ψωμί του λαού μας δεν το στερούν οι επενδύσεις στην αμυντική βιομηχανία (της οποίας η ύπαρξη και η άνθιση αποτελεί θεμελιώδη προϋπόθεση για να έχει ο λαός το ψωμί του), αλλά οι “χάρες” τύπου (αγύριστα) δάνεια και φοροαπαλλαγές στους καπιταλιστές, οι κομματικές επιχορηγήσεις, ο παρασιτισμός των λαθρομεταναστών, τα επιδόματα στις “ευπαθείς ομάδες”, τα τοκοχρεολύσια των Μνημονίων, οι χρηματοδοτήσεις των “φεστιβάλ” παρακμής και ανωμαλίας της woke agenda, τα φέσια των τραπεζών και οι νταβατζίδικες προμήθειες (“συνεισφορές”) του ΝΑΤΟϊκού προϋπολογισμού.
Κριτική στα υπαρκτά και μεγάλα προβλήματα επί των στρατιωτικών θεμάτων (όπως οι μίζες στα εξοπλιστικά, η χαμηλή ποιότητα της υλικοτεχνικής υποδομής, η οπλική ανεπάρκεια κ.α.) σίγουρα δεν δικαιούνται να ασκούν όσοι πανηγύριζαν με την Μικρασιατική Καταστροφή, όσοι κατέδιδαν τους αντάρτες της ΕΟΚΑ στους Άγγλους δυνάστες, όσοι πρόδωσαν την Μακεδονία και επιθυμούσαν την κατάληψη ολόκληρης της χώρας από κοινού με τους Βαλκάνιους κομμουνιστές συντρόφους τους, όσοι επιθυμούν μια Ελλάδα της οποίας τα σύνορα θα έφταναν μέχρι το βουνό του Ολύμπου.