Και ήταν εποχή που όλα έμοιαζαν ειρηνικά και ο κόσμος είχε χαράξει τις ζωές του στις νέες συνθήκες. Άλλα ρούχα. Άλλες συνήθειες. Αέρας ευρωπαϊκός στην μέχρι χθες σκλάβα Ελλάδα. Τα καριοφίλια είχαν σιγάσει. Ο κόσμος κοίταγε την δουλίτσα του. Οι μάγκες, κακέκτυπες απομιμήσεις των σκληροτράχηλων οπλαρχηγών κάναν τα κουμάντα τους και ρύθμιζαν τις υποθέσεις τους με τους πολιτικούς σε χαρτοπαικτικές λέσχες και καφενεία – τεκέδες.
Και όμως υπήρχαν ακόμα Έλληνες σκλάβοι, ραγιάδες των Τούρκων. Κι όμως, η Κλεφτουριά, υπήρχε ακόμα. Εκεί στα ψηλά βουνά της Μακεδονίας, οι Έλληνες μια ανάσα από την τότε πρωτεύουσα του κράτους των Οθωμανών, βρισκόταν υπό τον τουρκικό ζυγό, ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΝ. Και επειδή, η Οθωμανική “Αυτοκρατορία” ήταν ο “μεγάλος ασθενής” και μιας και οι Έλληνες είχαν αποκτήσει κράτος και χώρα και κάθονταν ήσυχα μετά την μεγάλη τους ήττα, κάποιοι νόμισαν πως θα μπορούσαν να αποκτήσουν μεγαλύτερη δύναμη…
Και εκτός από την τουρκική βαρβαρότητα, ήρθε να προστεθεί στα βάσανα των Ελλήνων η θηριωδία των κομιτατζήδων. Βασανισμοί, φρικτά βασανιστήρια, δολοφονίες, παντός είδος τρομοκρατίας. Και ενώ όλα έδειχναν πως τα πάντα έχουν χαθεί, βρέθηκε ένας Άντρας που με το Αίμα του, βρέθηκε να Αναστήσει πάλι τον Πόθο για λευτεριά των Ελλήνων.
Και έλεγαν τον άντρα αυτόν, Παύλο Μελά ή Μίκη Ζέζα, όπως ήταν το ψευδώνυμο που χρησιμοποίησε προκειμένου να περάσει τα τότε σύνορα του ελληνικού κράτους χωρίς να μπορούν να εντοπίσουν την ιδιότητα του οι τουρκικές αρχές, ώστε να οργανώσει την αντίσταση των χωριών των Ελλήνων που ασφυκτιούσαν από τους κομιτατζήδες και τους Τούρκους. Κι ήταν άντρας με οικογένεια. Παντρεμένος με γυναίκα εξαιρετικής ομορφιάς και είχε και δυο παιδιά. Και ήταν από πολύ πλούσια οικογένεια. Είχε και σταθερό μισθό και μόρφωση που λίγοι είχαν εκείνη την εποχή, στις αρχές του εικοστού αιώνα.
Και όμως, αντί για το ζεστό σπίτι, προτίμησε τα παγωμένα βουνά της Μακεδονίας. Αντί για τον σταθερό μισθό και την υψηλή του κοινωνική θέση που του πρόσδιδαν η οικογένεια του, το επάγγελμα και η μόρφωση του, προτίμησε την τιμημένη στολή του Έλληνα στρατιώτη και να αντικρίζει κάθε μέρα τον Θάνατο, πολεμώντας. Και ήταν το Αίμα του, που ξύπνησε τους Έλληνες. Και ήταν ο Θάνατος του, η Σάλπιγγα που ξύπνησε τις ψυχές των Ελλήνων για να κινήσουν να ελευθερώσουν την Μακεδονία.
Και όμως, η Μακεδονία, ακόμα απειλείται. Και αν δεν πήραν οι εχθροί τα πλούσια εδάφη της, θέλουν σαν πιο “εξευγενισμένοι” πλέον, κλέφτες, να κλέψουν την Ιστορία και την Μνήμη μας για να ‘χουν πια σίγουρο πως θα μας σβήσουν. Και επειδή σήμερα ο αγώνας για την Πατρίδα δίνεται με αγώνα πολιτικό που υπερασπίζεται την Εθνική Μνήμη, με πορείες και με συγκεντρώσεις ας ακολουθήσουμε και εμείς τον δρόμο που χάραξε ο Παύλος Μελάς.
Ας πάψει να ‘ναι πια δικαιολογία το “έχω οικογένεια” λες και όλοι οι αγωνιστές φύτρωσαν και δεν έχουν οικογένειες. Και ας πάψει το “έχω δουλειά” να ‘ναι αιώνια δικαιολογία για να καλύψει κανείς την φυγοπονία ή την δειλία του να βγει στον δρόμο και να φωνάξει για το δίκαιο των Ελλήνων.
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ ΓΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ!