Η παρούσα ιστοσελίδα δεν αποτελεί απλά ένα εργαλείο στείρας αναπαραγωγής κάποιων τυποποιημένων παρόλων πολιτικάντικης υφής. Η κεντρική ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής αποτελεί την θεσμική φωνή, την επίσημη έκφραση του κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών, του κινήματος που είναι μια ζωντανή, αυτοτελής και καθόλα ξεχωριστή από τον ακροδεξιό βούρκο οργάνωση, με Ιδέες, θέσεις, δομές και πολυετή ιστορία αγώνων και θυσιών. Για αυτό αποτελεί ιερή υποχρέωση η αποτύπωση της πραγματικότητας δίχως διπλωματικά φτιασιδώματα, αμήχανες “ευγένειες” και άλλα θεατρινίστικα σάλια, ιδίως όταν θίγονται ζητήματα ύψιστης σημασίας που άπτονται της Τιμής και της υπόληψης μας ως ακτιβιστές και ως πολιτικοί στρατιώτες. Εδώ θα γράφεται η ατόφια Αλήθεια, όσο σκληρή και αν είναι αυτή για μερικούς “καλοθελητές”.
Προ ολίγων ημερών πέρασε και η φετινή επέτειος της 1ης Νοεμβρίου, όπου φανερώθηκε για άλλη μια φορά ο κάλπικος χαρακτήρας των συστημικών ψευτοεθνικιστών που παριστάνουν τους “φίλους”. Η 1η Νοεμβρίου είναι μια ημερομηνία η οποία έχει χαράξει βαθιά την ψυχή των ανθρώπων που αγωνίζονται για τους ίδιους σκοπούς και για τα ίδια ιδανικά τα οποία υπερασπίστηκαν οι πεσόντες Γιώργος Φουντούλης και Μανώλης Καπελώνης εκείνη την αποφράδα ημέρα του 2013 στην Λεωφόρο Ηρακλείου. Όσοι παραμένουν συνεπείς και πάνω από όλα ΑΙΩΝΙΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ των δυο παιδιών δεν ξέχασαν στιγμή τους Συναγωνιστές μας, μίλησαν για αυτό το στυγερό έγκλημα, φόρεσαν τα πένθιμα μαύρα και στοιχήθηκαν κάτω από το αιματοβαμμένο λάβαρο του Ελληνικού Εθνικισμού, της μαυροκόκκινης σημαίας με τον δοξασμένο Μαίανδρο, πιστοί στο κάλεσμα του καθήκοντος.
Όμως από την άλλη, πολλοί είναι εκείνοι οι “περίφημοι” πολιτευτές, οι οποίοι αφού απαρνήθηκαν την Χρυσή Αυγή και πρόδωσαν το εθνικιστικό κίνημα, αναζήτησαν το μονοπάτι της “επιτυχίας” τους στην ψηφοθηρία, εντασσόμενοι σε ακροδεξιά σχήματα της πλάκας, τα οποία αφελώς ψηφίζουν πολλοί εθνικιστές ψηφοφόροι, ή μάλλον ψηφοφόροι που νομίζουν ότι είναι εθνικιστές. Είχαν όμως την ύπουλη, μιαρή, σιχαμερή και κουτοπόνηρη διάθεση, να συνεχίσουν να καπηλεύονται την Μνήμη των νεκρών Ηρώων, να συνεχίζουν να παριστάνουν τους “υπερασπιστές” κάποιων αόριστων “εθνικοπατριωτικών αξιών”, και όλα αυτά με το μάτι στην εκλόγιμη θέση ενός ψηφοδελτίου κάποιου κομματικού μορφώματος της ακροδεξιάς. Χαρακτηριστικό “σύμπτωμα” αυτής της ψυχοπαθολογίας, ήταν η μετά μανίας απόκρυψη της πολιτικής ταυτότητας των δυο παιδιών και η αποφυγή αναφοράς του κινήματος στο οποίο ανήκαν οι Συναγωνιστές, από αυτά τα ελεεινά ανθρωπάρια που παριστάνουν τους “ενωτικούς”, “μη–ακραίους” καθωσπρέπει πατριώτες.
Τώρα το πως γίνεται να ανήκει κάποιος σε ένα σύνολο λασπολόγων και εμπαθών υβριστών του κινήματος της Χρυσής Αυγής και ταυτόχρονα να παριστάνει πως “νοιάζεται” για τα παιδιά αυτά τα οποία υπήρξαν Χρυσαυγίτες, όταν δεν έπραξε τόσα χρόνια ΤΟ ΠΑΡΑΜΙΚΡΟ για να τιμήσει την Θυσία τους, αυτό ας το εξηγήσουν οι ίδιοι στους ελάχιστους ακόλουθους που τους απέμειναν για να τους πουλάνε φούμαρα. Εάν φθονείς, βρίζεις και μισείς τον ζωντανό Χρυσαυγίτη, δεν γίνεται να “αγαπάς” και να τιμάς τον νεκρό Χρυσαυγίτη, οτιδήποτε άλλο δεν είναι παρά μια απεχθής υποκριτική στάση, μια χυδαία απόπειρα κλοπής δόξας και διεκδίκησης βαρυσήμαντων ιστορικών δαφνών που ουδέποτε ανήκαν σε αυτά τα τρισάθλια υποκείμενα. Ούτε αποτελεί βέβαια φυσιολογική συμπεριφορά η συκοφάντηση κατά των Χρυσαυγιτών 364 μέρες τον χρόνο, και η “ξαφνική αγάπη” προς αυτούς τους ίδιους που δέχονται την επίθεση των συκοφαντών, την 365η ημέρα η οποία τυγχάνει να συμπίπτει με την θλιβερή επέτειο της δολοφονίας στο Νέο Ηράκλειο.
Από τους τρεις σχηματισμούς που αυτή την στιγμή βρίσκονται στο κοινοβούλιο και αντλούν υποστήριξη από την δεξαμενή της λεγόμενης “λαϊκής δεξιάς” ψήφου, ΚΑΝΕΝΑΣ δεν δηλώνει εθνικιστικός, και ούτε είχαμε την διάθεση ασφαλώς να πιστέψουμε μια όποια τέτοια ψευδεπίγραφη αναγγελία τους. Για αυτό και στις επίσημες ιστοσελίδες των κομμάτων αυτών (Ελληνική Λύση, Νίκη, “Σπαρτιάτες”) δεν υπήρξε ούτε μια ανακοίνωση για την επέτειο της δολοφονίας των δυο νέων Εθνικιστών, για αυτό κανένας ΒΟΛΕΥΤΗΣ από αυτά τα μορφώματα που ψήφισαν οι δήθεν “εθνικιστές”, δεν ανέφερε το παραμικρό εντός βουλής ή ευρωκοινοβουλίου, για αυτό κανένας εξ αυτών δεν έδωσε το παρών στην μεγαλειώδη συγκέντρωση της Παρασκευής, κανένας από αυτούς τους διπρόσωπους “εθνικοπατριώτες” δεν κατήγγειλε ποτέ το καθεστώς για την σκανδαλώδη συγκάλυψη της δολοφονίας των Χρυσαυγιτών, κανένας τους δεν είχε το υποτυπώδες θάρρος να τοποθετηθεί δημόσια σε κάποιο κανάλι, εφημερίδα ή ραδιοφωνικό σταθμό σχετικά με το ζήτημα.
Δεν πρέπει να μένουν εκτός κάδρου όμως και οι παρατρεχάμενοι ενός πάλαι ποτέ “pop–star” της ακροδεξιάς, δημοτικοί ή περιφερειακοί σύμβουλοι, επιστημονικοί συνεργάτες κοινοβουλευτικών παλιάτσων, πρώην υποψήφιοι “εθνοσωτήρες”, δεινοί “youtubers” ή “tiktokers”, τάχα “επιφανή στελέχη”–υβριστές της Χρυσής Αυγής, οι οποίοι πριν λίγα έτη δήλωναν “εθνικιστές” και έχουν αλλάξει από τότε μια σειρά κομματιδίων μπας και καταφέρουν να βολευτούν σε μια αργομισθία. Ο εν λόγω “δημοφιλέστατος σκακιστής” που ηγείτο αυτού του ετερόκλητου κοπαδιού, ταπεινωμένος από τις συνεχόμενες πολιτικές συντριβές του και πλήρως περιφρονημένος από το σύνολο της εθνικιστικής Νεολαίας πανελλαδικά, δεν τόλμησε, δεν καταδέχτηκε ούτε καν να στείλει έναν επώνυμο εκπρόσωπο του στο μνημόσυνο των παιδιών να καταθέσει ένα στεφάνι, να πει δυο λόγια και να μεταφέρει το όποιο δικό του μήνυμα επέβαλλε η περίσταση. Ίσως έτσι να είναι καλύτερα, καθώς και μόνο κάτι από τα προαναφερθέντα να πραγματοποιούνταν, θα αποτελούσε το λιγότερο σκύλευση της μνήμης των Εθνομαρτύρων.
Η φενάκη της απολογίας προς το σύστημα ως “σχέδιο τακτικής” και τα απολίτικα κηρύγματα τύπου «όλους εμάς ενώνει η Ελλάς» δεν αποτελούν τίποτε άλλο από μια πλάνα φρεναπάτη. Οι κενές ουσίας και περιεχομένου προσπάθειες αποϊδεολογικοποίησης και “εισοδισμού” στα καθεστωτικά ενδότερα, θα πέσουν οριστικά στο κενό. Ο Ελληνικός Εθνικισμός έχει την δική του πολιτική έκφραση, την δική του βαριά κληρονομιά, τα δικά του περήφανα σύμβολα, τις δικές του διαχρονικές δομές, τους δικούς του καθαγιασμένους Ήρωες και Μάρτυρες και το δικό του ελπιδοφόρο και γεμάτο προκλήσεις μέλλον.
Τα στρατόπεδα είναι ξεκάθαρα. Η ακροδεξιά και ο “πατριωτικός” χώρος έχουν κάνει τις επιλογές τους, το ίδιο και οι σφουγγοκωλάριοι τους, οι γλείφτες τους και οι ψηφοφόροι τους. Οι δελαπατρίδηδες ηγετίσκοι τους, αποστασιοποιημένοι ολότελα από κάθε αξία που υποτίθεται ότι πρεσβεύουν, υπέγραψαν την πολιτική τους καταδίκη και δεν το έχουν ακόμα καταλάβει. Να είναι σίγουροι άπαντες πως αναμένεται για όλο αυτόν τον εσμό η ίδια κατάληξη που πάντα επεφύλασσε η μοίρα για τους κάπηλους, για τις φτηνές απομιμήσεις του περιθωρίου: η λήθη, η απαξίωση, ο σκουπιδοτενεκές της ιστορίας.
«Ο μισός φίλος είναι μισός προδότης» – VICTOR HUGO.