Τα εθνικά και κοινωνικά προβλήματα συνεχίζουν να ταλαιπωρούν την Ελλάδα και πολλοί αστοί δεξιοί προσπαθούν να στήσουν καριέρες σε πλάτες αφελών ακολούθων υποσχόμενοι καλύτερη διαχείριση πάντα όμως εντός συστήματος. Δεν κομίζουν κάποια άλλη νέα πρόταση, δεν επιθυμούν να γκρεμίσουν το φιλελεύθερο, καπιταλιστικό καθεστώς για να χτίσουν κάτι νέο, πολύ απλά επειδή δεν πιστεύουν σε κάτι νέο, θέλουν απλά να καθιερωθούν ως επαγγελματίες πολιτικοί. Και φυσικά για αυτό δεν είναι ούτε Εθνικιστές, ούτε επαναστάτες, ούτε αντισυστημικοί, πολλές φορές ούτε καν απλοί πατριώτες.
Το παρακράτος της αριστεράς, σε απόλυτη σύμπνοια με τους κυβερνώντες και τις διεθνείς ελίτ, δεν χτυπάει τυχαία την μοναδική αντισυστημική πολιτική δύναμη του τόπου μας, το Εθνικιστικό Κίνημα, ήτοι την Χρυσή Αυγή. Διότι εκείνη εξέφρασε με τον πιο ουσιώδη και δυναμικό τρόπο το κύμα ανατροπής που επικρατούσε σε μεγάλη μερίδα της κοινωνίας το 2012, σε σημείο ώστε να κινητοποιηθεί έντρομος ο διεθνής Σιωνισμός και οι ξένες δυνάμεις. Ήταν έγκλημα για το ντόπιο πολιτικό σύστημα ότι ο ένας βασικός πυλώνας του, η Νέα Δημοκρατία, αιμορραγούσε στην κάλπη και έχανε εκατοντάδες εκατομμύρια ψηφοφόρων από την Χρυσή Αυγή, και για αυτό στήθηκε η σκευωρία Σαμαρά-Ντογιάκου με τα γνωστά επακόλουθα.
Και για όσους άκριτα και υστερόβουλα καταδικάσουν πονηρά κάθε προσπάθεια έκφρασης του Εθνικισμού μέσα (και) από αυτό το μονοπάτι, θέλοντας πονηρά να κατηγορήσουν το λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα, ας διαβάσουν επιτέλους ιστορία και ας σταματήσουν να παριστάνουν τους σοφούς παντογνώστες. Τόσο στον Μεσοπόλεμο σε μια σειρά χωρών της Ευρώπης, όσο και μεταπολεμικά, ο Εθνικισμός κατάφερε να εκφραστεί με συνέπεια και αποτελεσματικότητα μέσα από κομματικούς μηχανισμούς και να φτάσει να γίνει κυβέρνηση σε κάποιες περιπτώσεις. Μάλιστα ακόμα και ένοπλες αντάρτικες οργανώσεις ανά την υφήλιο διέθεταν πολιτικό σκέλος και κομματική δομή, θέλοντας να διοχετεύσουν την λαϊκή βούληση σε μια δική τους επαναστατική κατεύθυνση.
Όπως χαρακτηριστικά τονίζει και ένας παλαιός Συναγωνιστής, ένα Κίνημα μπορεί να γεννήσει χίλια κόμματα, αλλά ένα κόμμα ποτέ δεν θα μπορούσε να γεννήσει ένα Κίνημα. Και η Χρυσή Αυγή ήταν, είναι και θα παραμείνει για πάντα πρωτίστως ΚΙΝΗΜΑ, παρά το γεγονός ότι για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο από την μακροβιότατη ύπαρξη δεκαετιών της, ο κομματικός μηχανισμός της έτυχε να έχει την ίδια επίσημη ονομασία με το Κίνημα. Συνεπώς, οι τροπολογίες Βορίδη και οι εκλογικοί αποκλεισμοί όχι μόνο δεν πρέπει να πτοούν τους Συναγωνιστές, αλλά πρέπει να πεισμώσουν ακόμα περισσότερο κάθε Εθνικιστή ανά την Ελλάδα, ώστε η ισχυροποίηση της Χρυσής Αυγής να καταστεί ξανά μια οδυνηρή πραγματικότητα για τα σκύβαλα της μεταπολίτευσης.
