Στην χώρα μας για δεκαετίες η λέξη εθνικισμός υπήρξε είτε άγνωστη στους περισσότερους, είτε απαγορευμένη από το διεφθαρμένο φιλελεύθερο καθεστώς της δημοκρατίας. Η Χρυσή Αυγή έσπασε την φίμωση και έκανε αυτή την λέξη, και κυρίως την ιδέα που συμπυκνώνεται μέσω αυτής, δημοφιλή στην νεολαία και στους εξαθλιωμένους Έλληνες που αντιστέκονται.
Μετά το 2012 που απενοχοποιήθηκε ο συγκεκριμένος όρος, αρκετοί πατριδοκάπηλοι εκτός κινήματος τόλμησαν να μιλήσουν για τον δικό τους άνευρο «εθνικισμό», ο οποίος (εντός εισαγωγικών πάντα) ούτε με τον αντικαπιταλισμό σχετίζεται, ούτε με τον αντισιωνισμό, και κυρίως δεν εμπεριέχει στο ελάχιστο τον φυλετισμό, την πρωταρχική αξία της κοσμοθεωρίας μας. Είναι ένα συνονθύλευμα βολικό για το σύστημα που δεν χτυπάει την κρατούσα τάξη στα σημαντικά ζητήματα, αλλά πετάει βελάκια μονάχα στους “εύκολους στόχους” κάποιων woke ακροτήτων και των μουσειακών πια μπολσεβίκων.
Ο «εθνικιστής» της πλαστικής σημαίας, της στείρας προγονολατρείας και του πανηγυρτζίδικου ευκαιριακού πατριωτισμού, ο οποίος θυμάται την Ελλάδα μόνο κάνα δυο φορές τον χρόνο ωσάν κινητό ημερολόγιο θρήνου ή γιορτής, είναι πολύ μακριά από την κουλτούρα μας ως Χρυσαυγίτες και πάνω από όλα ως ενεργού πολιτικού ακτιβιστή. Ο αγώνας διεξάγεται καθημερινά και στο πλάι όσων παραμένουν συνεπείς, όχι όσων δηλώνουν «εθνικιστές» αλλά στην ουσία μόνο εθνικιστές δεν είναι.