Ο προδοτικός ρόλος του ΚΚΕ δεν “περιορίζεται” στα πεπραγμένα του των τελευταίων ετών, με τις απολύσεις χωρίς αποζημίωση των εργαζομένων στον Ριζοσπάστη και στον σταθμό 902 (και την πώληση του σε εταιρεία offshore εβραϊκών συμφερόντων στην Κύπρο…). Εδώ και πολλά χρόνια το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, με πρωτοπόρο το Κ. Κ. Κίνας, έχει αγκαλιάσει ολόθερμα το καπιταλιστικό κεφάλαιο. Έτσι, το ΚΚΕ μπορεί να μιλά ανέξοδα για “σοσιαλισμό”, αλλά δεν έχει κανέναν ηθικό φραγμό στο να ιδρύει ή να συμμετέχει στην ίδρυση επιχειρήσεων με καπιταλιστικούς όρους λειτουργίας, στις οποίες δείχνει το σκληρό εργοδοτικό του πρόσωπο.
Ιστορικά μιλώντας, προ ενός αιώνα στις περιοχές που πρωτοήρθε η προσφυγιά από την Μικρά Ασία, για δέκα χρόνια δεν τολμούσε να πατήσει μέλος του ΚΚΕ. Ήταν νωπές ακόμη οι μνήμες στους διωκόμενους Μικρασιάτες για την συμμαχία του Κεμάλ με τους μπολσεβίκους. Και δεν θα μπορούσε να μιλήσει το κομματικό πιόνι της Μόσχας σε αυτούς που έχασαν τους συγγενείς τους, που είδαν να σφάζονται από τους Τσέτες οι οικογένειες τους, από όπλα που παρέδωσε στους κεμαλικούς δολοφόνους η ηγεσία των μπολσεβίκων.
Πέρασε τουλάχιστον μια δεκαετία για να κάνουν δειλά – δειλά την εμφάνιση τους τα μέλη του ΚΚΕ στην περιοχή του Πειραιά. Αλλά και τότε το ενδιαφέρον που έδειξαν για την δοκιμαζόμενη προσφυγιά ήταν καθαρά ταξικό, όπως ισχύει σήμερα και για τους λαθρομετανάστες, χωρίς φυσικά να εξομοιώνουμε τις δυο αυτές πληθυσμιακές ομάδες. Ποτέ το ΚΚΕ δεν είδε τους αδερφούς μας (πραγματικούς) πρόσφυγες ως αυτό που πρώτα από όλα ήταν, δηλαδή ξεριζωμένοι από τις πατρογονικές τους εστίες Έλληνες. Ποτέ δεν τόλμησε να τους πει ότι το δίκαιο απαιτεί να επιστρέψουν στις ρίζες τους, στα ιστορικά χώματα τους. Αντιθέτως, τους ήθελε κομματικούς ομήρους στις οργανώσεις του στα προσφυγοκάπηλα σωματεία που ίδρυσε.
Δυο εργατικά συνδικάτα “ορόσημο” κατάφερε κυρίως να ελέγξει το ΚΚΕ. Το συνδικάτο των οικοδόμων και το συνδικάτο του Μετάλλου της Ναυπηγοεπισκευαστικής Ζώνης Περάματος. Η προδοτική στρατηγική που ακολούθησε η κλίκα του Περισσού όμως, είχε ως αποτέλεσμα η δυναμική των δυο συνδικάτων να φθίνει συνεχώς με τα χρόνια. Στηρίζοντας τους αλλοδαπούς μετανάστες και οδηγώντας στην ανεργία τους Έλληνες οικοδόμους, ήταν αδύνατον να παραμείνει ζωντανό το άλλοτε δυναμικό και με χιλιάδες μέλη συνδικάτο των οικοδόμων. Αυτό βέβαια βόλεψε απίστευτα τους εργολάβους οι οποίοι ανέκαθεν βοηθούσαν οικονομικά το «κόμμα του λαού».
Στο Πέραμα τα πράγματα ήταν ακόμη χειρότερα. Το εν λόγω κομματίδιο και οι παραφυάδες του ποτέ δεν ασχολήθηκαν με τα μέτρα ασφάλειας, με συνέπεια κάθε χρόνο να πεθαίνουν δεκάδες Έλληνες εργαζόμενοι στην ώρα της εργασίας τους. Η προδοτική στρατηγική που ακολούθησε η ηγεσία του ΚΚΕ, ενώ δήθεν υπαγόρευε την «πίεση» στους εργοδότες για καλύτερα μεροκάματα, από την άλλη δεν τολμούσε να αγγίξει τους εφοπλιστές πελάτες της Ζώνης. Είναι κοινό “μυστικό” εξάλλου στον εργατόκοσμο του Πειραιά πως έχει συμφωνηθεί «κάτω από το τραπέζι», ώστε να μην ενοχληθούν τα διορισμένα πληρώματα, αποτελούμενα από μέλη του ΚΚΕ, στα καράβια τους.
Ακολούθως, οι “Έλληνες” εφοπλιστές, ως γνήσιοι καπιταλιστές, διεθνιστές και απάτριδες που είναι, στράφηκαν σε πιο φτηνές αγορές. Το 2008 στη Ζώνη στο Πέραμα εργάζονταν συνολικά από όλες τις ειδικότητες γύρω στα έξι με εξίμισι χιλιάδες άτομα, κάνοντας κατά μέσο όρο από 180 έως 240 μεροκάματα τον χρόνο. Τον Μάρτιο του 2009, ο αριθμός των εργαζομένων έπεσε δραματικά, φτάνοντας τους πεντακόσιους, ενώ ο αριθμός των ημερομισθίων ανά εργαζόμενο τον χρόνο έπεσε κάτω από τα εκατό. Η ανεργία έφτασε στο ιλιγγιώδες ποσοστό του 95%.
Το ΚΚΕ, αφού λοιπόν είχε συμμαχήσει με τους εφοπλιστές, ξεκίνησε τάχα «πόλεμο» με τα αφεντικά της Ζώνης. Κάθε ναυπηγείο που αναλάμβανε εργασίες στην Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη δεχόταν επισκέψεις από μέλη του Συνδικάτου Μετάλλου, που ανήκει στο ΚΚΕ, τα οποία τους απαγόρευαν την περαιτέρω εργασία, υπό την απειλή ότι αν δεν υπογράψουν οι επιχειρήσεις «διμερείς συμβάσεις», δεν πρόκειται να δουλέψουν. Από τις συμβάσεις αυτές βέβαια εισέπρατταν και την “μεσιτεία” τους. Αυτή η πολιτική είχε ως αποτέλεσμα να βάλουν λουκέτο οι περισσότερες επιχειρήσεις και οι εφοπλιστές να πάνε τα καράβια τους στις χώρες που τους υπαγόρευε το ΚΚΕ και να απολεσθούν και άλλες θέσεις εργασίας.
Έτσι σήμερα ο κόσμος που έβγαζε το ψωμί του στον πάλαι ποτέ βιομηχανοποιημένο Πειραιά, μισεί το κόμμα που τον οδήγησε στην ανεργία, το κόμμα που δεν μερίμνησε για την προστασία και τις συνθήκες εργασίας των Ελλήνων, το κόμμα που πάντα συμμαχούσε και συμμαχεί με τους ολιγάρχες, ξεπουλώντας την Πατρίδα και τον λαό παρέα με το ΠΑΣΟΚ, την Νέα Δημοκρατία και τον ΣΥΡΙΖΑ.