Η ιδέα του Έθνους και του τελείου ανθρώπου στοχεύει στην επιστροφή στον κόσμο του αιωνίου όντος. Ο όρος Εθνικισμός είναι ένα σύνολο συγκεκριμένων σημείων, αφηρημένων συμβόλων και πολλαπλών εννοιών. Το πρώτο γενεσιουργό συγκεκριμένο σημείο του Εθνικισμού είναι το σημείο αναφοράς. Το σημείο αναφοράς – που μπορεί να είναι το έδαφος, η γλώσσα, το αίμα, κάτι φυσικό, νοητικό ή ανθρώπινο – καταδεικνύει ότι το ήθος του Εθνικισμού είναι οντολογικά αυθύπαρκτο.
Αρκεί να σκεφθούμε ότι όλες οι θρησκείες και οι πολιτισμοί θέλησαν να στηριχθούν σε κάποιο συγκεκριμένο σημείο για να αναπτυχθούν. Η εθνικιστική Πατρίδα είναι προαιώνια οντολογική σύλληψη και καταδεικνύει ότι αυτός ο κόσμος ως οντικό δώρο δόθηκε από κάποιους, αναπτύχθηκε από χρυσούς νοητικά ανθρώπους, οι οποίοι όταν τελειώσουν την αποστολή τους θα προχωρήσουν σε μια άλλη νέα σύνθεση των δυνάμεων τους.
Άρα ο κόσμος ως σύνολο αιωνίων δυνάμεων και ενεργειών, είναι η πρώτη αφηρημένη Πατρίδα, δώρο ανωτέρων οντοτήτων με σκοπό την ανθρώπινη πολυσχιδή ανάπτυξη. Οι πατέρες προσωκρατικοί ωραία ανέπτυξαν την Φύση–Πατρίδα, δείχνοντας ότι όταν έχεις σημείο αναφοράς την Φύση–Πατρίδα, τότε γίνεσαι πρόσωπο, αντλείς δυνάμεις και κατανοείς το οντικό σχέδιο των πολλαπλών κόσμων και ενεργειών, λαμβάνοντας και εσύ ενεργό ρόλο. Φωτίζεσαι και συμμετέχεις ενεργά και στην διαμόρφωση του παρόντος κόσμου και όσων άλλων οντικών σχεδίων έρχονται.
Κατά αυτόν τον τρόπο λοιπόν, η ιδέα του όλου που υπόκειται σε αρχές αιτιότητας και σκοπού είναι η νοητική ναυαρχίδα του αυθύπαρκτου Εθνικισμού. Ο Εθνικισμός είναι η αγάπη στο ήδη υπάρχον όλον που έχει και υπηρετεί αιώνιες οντικές αρχές. Ο Πλάτων έδωσε σε αυτές τις αρχές το προσωνύμιο αρετές. Η δικαιοσύνη, η σωφροσύνη, η σοφία και η ανδρεία δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι τέλειοι τρόποι σύμφωνα με τους οποίους κατανέμονται οι οντικές δυνάμεις που δημιουργούν τους κόσμους, ένας από τους οποίους είναι ο δικός μας.
Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι η σύλληψη του όλου ως φύση και κόσμος είναι ο πρώτος αρχέγονος Εθνικισμός, είναι η ιδεολογία που για πρώτη φορά κάνει την Γη κοινή Πατρίδα, κάτω όμως από κοινές αρετές και ιδανικά προκειμένου – σύμφωνα και με τον Ηράκλειτο – όλοι κάτω από τον κοινό χρυσό λόγο των πρώτων χρυσών ανθρώπων, να προχωρήσουν στην ενδελέχεια αυτού του κόσμου. H ενδελέχεια αυτού του κόσμου έχει περιγραφεί από τον Αριστοτέλη αλλά και τους Στωικούς, και δεν είναι άλλη από την επιστροφή στο πρώτο οντικό και αΐδιο Αγαθό.
Ο ουσιαστικός Εθνικισμός βιώθηκε με διαφορετικό τρόπο στην Σπάρτη και στην Αθήνα. Ουσιαστικά οι δυο αθάνατες Ελληνικές πόλεις πραγματοποίησαν, καλύτερα υποστασιοποίησαν, την αφηρημένη οντολογία του Εθνικισμού, αιώνες πριν αυτός αποκρυσταλλωθεί ακόμα ως ολοκληρωμένη πολιτική θεωρία. Συμβολοποίησαν πραγματικά την Φύση στις πόλεις–κράτη ως σύμβολα της κοινής Φύσης, της απορροής του Αγαθού, αποδεικνύοντας ότι μπορούμε ως άνθρωποι να γίνουμε ένα μπροστά στο αιώνιο. Με αυτόν τον τρόπο ο ένας Άνθρωπος ολοκληρώνει την σκοποθεσία αυτής της λογικής κοσμικής διάστασης και είναι έτοιμος για την επομένη διάσταση του υπερανθρώπου πριν την οντική αποκατάσταση.
Ο Σπαρτιάτης της ιδανικής Σπαρτιατικής κοινωνίας της τεσσερακοστής Ολυμπιάδας ως αφηρημένη διαίσθηση της οντικής τελειότητας, και ο Αθηναίος του χρυσού αιώνος ως συγκεκριμένη νοητική ανάλυση αυτής της τελειότητας, αποτελούν το δεύτερο πρότυπο του υπερανθρώπου. Αν σκεφθούμε ότι το πρώτο πρότυπο ήταν το μυθολογικό αντίστοιχο μέσα από τον ημίθεο Ηρακλή, και γενικά τους ημίθεους, το οποίο και προετοίμασε το έδαφος στους λογικούς υπερανθρώπους, θα καταλάβουμε ότι το Έθνος ένωσε ανθρώπους κάτω από αιώνια και βαθύτατη εσωτερική ενότητα, παρασκευάζοντας οντικώς αιώνια πράγματα. Τον Αιώνιο άνθρωπο, την αιώνια πορεία, την αιώνια διαδοχή των οντικών κόσμων, μέσα από μια βαθύτατη αυτογνωσία.
Όμως έπρεπε να επισυμβεί η δεύτερη πτώση. Αν η πρώτη ήταν από τον κόσμο των Ιδεών προς την Φύση, η δεύτερη ήταν από την Φύση προς την οργανωμένη πολιτεία. Οι άνθρωποι δεν διέκριναν ότι η ιδέα του Έθνους και του τελείου ανθρώπου στοχεύει στην επιστροφή στον κόσμο του αιωνίου όντος, εκεί όπου ο Διόνυσος, αυτή η αιώνια αιτία της αυτογνωσίας ηρεμεί. Οι άνθρωποι ξέχασαν τις οντικές ρίζες της εθνικής πολιτείας, μαζοποιήθηκαν, και μέσα από την θεώρηση της πολιτείας ως διαρκές σήμερα χωρίς σκοπό και ενδελεχές αύριο, προσπαθούν απλά να περνούν καλά διασκεδάζοντας το γεγονός της κοινότητας. Η κοινότητα για αυτούς δεν είναι παραγωγή του ανωτέρου ως έννοια που βγαίνει από πολλά κοινά πρόσωπα, αλλά μια απλή συνύπαρξη και τίποτε άλλο.
Τώρα μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ξαφνικά η έννοια του Εθνικισμού έγινε τόσο μισητή. «Δυστυχώς» οι Εθνικιστές είναι δένδρα με καρπούς στην Γη και με ρίζες στο οντικό χρυσό γένος. «Δυστυχώς» οι Εθνικιστές καλούν τους ανθρώπους στην μεγάλη επιστροφή δια του Ελληνικού δρόμου. Στην χώρα του Ήλιου, στα Ηλύσια πεδία, στην Σωκρατική ερίβωλο Φθία. «Δυστυχώς» οι Εθνικιστές είμαστε η συνέχεια.
Κοιτάξτε την πορεία του «επιστημονικού σοσιαλισμού». Από το μαρξιστικό προλεταριάτο και την απόρριψη των διανοουμένων, φθάσαμε στην αλθουσιανή τροποποίηση του μαρξισμού και σήμερα πια όλοι οι καλοί χωράνε στα ορφανά του Μαρξ. Κυρίως όμως παρατηρείστε το εξής: Το μαρξιστικό σύστημα έκοψε τις οντικές ρίζες και η κοινότητα των απανταχού αριστερών μέσα από όλες τις ιστορικές μεταλλάξεις, είναι μόνο ένα μαζικό συνονθύλευμα χωρίς σκοπό και οντικό προορισμό. Ενάντια στην ανθρώπινη αφροσύνη οι μυστικές δυνάμεις του όντος προχωρούν. Οι λίγοι είναι φορείς. Μακάριοι ας είναι.