Οι εξελίξεις στη Συρία και η επανεμφάνιση των τζιχαντιστών, δυνάμεις των οποίων καταλαμβάνουν τη μία πόλη μετά την άλλη δημιουργεί νέες ισορροπίες στη Μ. Ανατολή και στους γεωστρατηγικούς συσχετισμούς. Ωστόσο, κάποια πράγματα δεν χρήζουν βαθύτερης ανάλυσης, η λογική απαντά στα περισσότερα ερωτήματα εκ των οποίων η σημαντικότερη είναι το ποιος ωφελείται από τα νέα αυτά δεδομένα. Λίγο πριν μια φημολογούμενη επίτευξη εκεχειρίας ανάμεσα στο Ισραήλ και την Χαμάς και την προτροπή του νέου αμερικανού προέδρου για λήξη του πολέμου, αίφνης εμφανίστηκε από το πουθενά το «πειραματόζωο» των ΗΠΑ, που εκκολάφθηκε με την άτακτη φυγή της «υπερδύναμης» από το Αφγανιστάν και με την υποστήριξη της με όπλα και τεχνολογικό εξοπλισμό σε «αντικαθεστωτικές» ομάδες, ώστε να ελέγχει το πολιτικό παιχνίδι στη Μ. Ανατολή.
Εκεί, λοιπόν, που πήγε να κλείσει ένα μέτωπο άνοιξε ένα άλλο. Η συνταγή είναι για ακόμα μία φορά η ίδια: οι «απελευθερωτές» στους οποίους η Αμερική έδωσε το πράσινο φως να ρίξουν τις κατά τόπους λεγόμενες δικτατορίες θα είναι αυτοί που θα στρέψουν την κάννη μόνο στους «δυνάστες» που θα τους υποδείξει το βαθύ κράτος των ΗΠΑ και πουθενά αλλού.
Ωστόσο, το ελληνικό ενδιαφέρον σε ό,τι αφορά το διπλωματικό ή το επιχειρησιακό επίπεδο είναι σκανδαλωδώς ανύπαρκτο. Μετά τις φιέστες για επαναπατρισμό μερικών δεκάδων Ελλήνων από την Ουκρανία αμέσως μετά την έναρξη των εχθροπραξιών το 2022, ώστε να αποδειχτεί η προσήλωση της χώρας στα αμερικανικά συμφέροντα στην Ουκρανία και να καταδειχτεί το διαβολικό πρόσωπο της ρωσικής επεκτατικότητας, το ΥΠΕΞ αρνείται να πάρει θέση (για μέτρα ούτε λόγος) για τα εκατομμύρια ομόφυλων και ομόθρησκων που ζουν στη Συρία και ασφαλώς αποτελούν στόχο των ισλαμιστών τζιχαντιστών. Το ελληνικό κράτος δεν ενδιαφέρεται ούτε για τις ζωές των χριστιανών, ούτε για τις χριστιανικές εκκλησίες, ούτε για το ελληνικό στοιχείο που ζει στη Συρία. Όλη του η αλληλεγγύη εξαντλήθηκε στα όπλα που έστειλε ο Μητσοτάκης στον Ζελένσκι για να χτυπηθεί η Ρωσία και ας ήταν αυτή η μόνη δύναμη που προστάτευε τη Δαμασκό…