Στις 14 Ιανουαρίου 1925 γεννήθηκε ο Γιούκιο Μισίμα, ένας άνδρα που δεν ήταν απλώς ένας από τους μεγαλύτερους λογοτέχνες της Ιαπωνίας, αλλά ένας πολεμιστής του έθνους, της τιμής και της παράδοσης. Ο Μισίμα είδε την Ιαπωνία να παραδίδεται στη δυτική επιρροή και να χάνει την ψυχή της μετά την ταπεινωτική ήττα του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Για εκείνον, η απομάκρυνση από τις παραδοσιακές αξίες του μπουσίντο (ο κώδικας των σαμουράι) και η αποδυνάμωση του αυτοκράτορα ήταν προδοσία απέναντι στην ιστορία και το πνεύμα του ιαπωνικού λαού.
Η πένα του έγινε όπλο αντίστασης. Στα έργα του, όπως «Ο Ναός του Χρυσού Περίπτερου» και η τετραλογία «Η Θάλασσα της Γονιμότητας», ο Μισίμα κατέγραψε την πάλη ανάμεσα στην παράδοση και τη φθορά του σύγχρονου κόσμου. Όμως, δεν αρκέστηκε στα λόγια· πίστευε βαθιά ότι η ιδεολογία αποκτά αξία μόνο όταν συνοδεύεται από πράξη.
Το 1968, όταν όλοι περίμεναν ότι ο Μισίμα θα τιμηθεί με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, η επιτροπή το απένειμε στον Γιασουνάρι Καουαμπάτα. Δεν ήταν σύμπτωση. Ο Μισίμα ήταν υπερβολικά «επικίνδυνος» για το διεθνές κατεστημένο. Δεν ήταν διατεθειμένος να θυσιάσει τις ιδέες του για να κερδίσει αποδοχή από μια παγκόσμια ελίτ που προωθούσε τον συμβιβασμό και την εξάλειψη της εθνικής ταυτότητας. Το Νόμπελ πήγε σε έναν πιο «ήσυχο» Ιάπωνα συγγραφέα – έναν άνθρωπο αποδεκτό από τη Δύση. Όμως ο Μισίμα δεν ήθελε να είναι αποδεκτός. Δεν ζούσε για να τον χειροκροτούν ξένοι κριτές, αλλά για να αναβιώσει το πνεύμα της Ιαπωνίας.
Ο Μισίμα ίδρυσε την Tatenokai (Ένωση Ασπίδα), μια ομάδα νέων αφιερωμένων στην υπεράσπιση του αυτοκράτορα και της πατρίδας. Στις 25 Νοεμβρίου 1970, ύστερα από ένα αποτυχημένο πραξικόπημα, ολοκλήρωσε την αποστολή του με την απόλυτη πράξη συνέπειας: το τελετουργικό σεπούκου. Πέθανε όχι ως ηττημένος, αλλά ως ήρωας που αρνήθηκε να ζήσει με τους όρους μιας παρακμασμένης εποχής.
Στις 14 Ιανουαρίου δεν τιμούμε απλώς τη γέννηση ενός σπουδαίου συγγραφέα, τιμούμε τη γέννηση ενός πολεμιστή που δίδαξε ότι η ζωή χωρίς πίστη και τιμή είναι κενή. Ο Γιούκιο Μισίμα μπορεί να μην πήρε το Νόμπελ, αλλά το όνομά του έγινε συνώνυμο της θυσίας για την πατρίδα και αυτό είναι το μεγαλύτερο βραβείο που μπορεί να κερδίσει ένας άνθρωπος. Στη μνήμη του, σηκώνουμε το κεφάλι ψηλά και κρατάμε ζωντανή την αλήθεια του: Το έθνος, η τιμή και η θυσία είναι οι ακλόνητες αξίες που κρατούν ζωντανό έναν λαό.