Από το 1943 μέχρι το τέλος του μεγάλου πολέμου, η βορειοανατολική Ιταλία ζει το δικό της ολοκαύτωμα. Τα θύματα είναι χιλιάδες αθώοι Ιταλοί των περιοχών Ίστρια, Τριέστε, Δαλματία. Είναι τα θύματα της κομμουνιστικής εθνοκάθαρσης των παρτιζάνων του Τίτο. Ένα ακόμη μεγάλο έγκλημα πολέμου που αποκρύπτεται από την ιστορία γιατί είναι κομμουνιστικό έγκλημα.
Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι ξεριζώθηκαν τότε, εγκαταλείποντας τα πάντα πίσω τους, για να γλυτώσουν από ανελέητη μαζική σφαγή, επειδή ήταν Ιταλοί. Οι εκτελεσθέντες φθάνουν τους εξήντα χιλιάδες. Σε δεκάδες ομαδικούς τάφους που ανακαλύπτονται, μέχρι σήμερα καταμετρήθηκαν σχεδόν 27 χιλιάδες εκτελεσθέντες άμαχοι. Οι περισσότεροι δεν έχουν βρεθεί ακόμη. Όσοι γλύτωσαν μεταπολεμικά, έκρυβαν για χρόνια την καταγωγή τους για να γλυτώσουν και από τους Ιταλούς κομμουνιστές. Οι μετέπειτα “καλές σχέσεις” με το καθεστώς του Τίτο και η εγχώρια αριστερή ιδεολογική τρομοκρατία επέβαλαν την σιωπή για αυτό το τρομερό έγκλημα του κομμουνισμού. Σήμερα αυτά τα χιλιάδες θύματα ζητούν ιστορική δικαίωση.
Η μαρτυρία της ιστορικής αλήθειας απελευθερώνει τις συνειδήσεις. Η μαρτυρία της ιστορικής αλήθειας σε ένα καθεστώς που επιβάλει την λήθη και έχει ποινικοποιήσει την ιστορική έρευνα είναι μια πράξη επαναστατική. Έχει περάσει πάνω από μισός αιώνας από την λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και θεωρείται “αδίκημα γνώμης” να προβαίνει κανείς σε ιστορική μαρτυρία που θίγει τους νικητές. Τα νέα παιδιά όλης της Ευρώπης βρίσκονται βυθισμένα στην άγνοια και στην συνειδησιακή υποταγή από την ιδεολογική προπαγάνδα του σχολείου και των Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης.
