Τα «νέα ήθη» που εισάγονται αλλεπάλληλα και βιαίως στην καθημερινότητά μας, από τον αποκαλούμενο «προοδευτικό τρόπο ζωής», αποτελούν δίχως άλλο ένα νοσηρό φαινόμενο της εποχής. Στις όποιες αλλαγές πραγματοποιούνται δεν υπάρχει κανένα ίχνος εξέλιξης, παρά μόνο ο εκφυλισμός των άλλοτε υγειών αξιών και προτύπων της κοινωνίας μας. Από την παρακμάζουσα αυτή διαδικασία, μοιραία βάλλεται και ο παραδοσιακός ρόλος των δύο φύλων τον οποίο το «νέο», διεστραμμένο πολιτικοκοινωνικό κατεστημένο πασχίζει με κάθε τρόπο να αλλοιώσει, μετατρέποντάς τον σε κάτι όχι μόνο ξένο προς τα πρότυπα του λαού μας, αλλά και εντελώς αντιφυσικό. Είναι γεγονός, άλλωστε, ότι σε αυτή την έντονα «εξισωτική» κοινωνία, το περίφημο πνεύμα του φεμινισμού έχει επηρεάσει με τρόπο καθοριστικό το γυναικείο πρότυπο, θέλοντας να πείσει τη γυναίκα ότι τα φυσικά, βιολογικά της ένστικτα είναι «κοινωνικά κατασκευασμένα» για να την καταπιέζουν. Στην πραγματικότητα, βέβαια, η μοναδική συμβολή στην υποτιθέμενη γυναικεία απελευθέρωση έγκειται στην κωμικοτραγική εικόνα γυναικών που προσπαθούν να αγγίξουν το ανδρικό πρότυπο, με σκοπό να αποδείξουν το δυναμισμό τους, καθώς και ανδρών που απέχουν μακράν από τα πρότυπα αρρενωπότητας.
Τελικά ο σκοπός δεν είναι η ελευθερία και η ισότητα, αλλά η ομοιομορφία των δύο φύλων, δίχως ταυτότητα. Η δική μας κοσμοθεωρία στέκεται σφοδρός πολέμιος της εξισωτικής αυτής εποχής και της κίβδηλης ισότητας, που προάγουν πρότυπα κατώτερα ,εκφυλισμένα και ποιοτικά μειονεκτούντα. Επομένως, δεν τίθεται κανένα ζήτημα ισότητας ή υπεροχής των δύο φύλων, γιατί πολύ απλά τα σώμα στα υπέρ του Φυσικού Νόμου. Άνδρας και η γυναίκα αποτελούν δύο διαφορετικές υποστάσεις, που από την φύση έχουν οριστεί να επιτελούν διαφορετικούς ρόλους, ώστε να άλληλο-συμπληρώνονται για την εκπλήρωση των στενά συνδεδεμένων πεπρωμένων τους, καθώς έκαστος έχει να επιτελέσει το δικό του ξεχωριστό χρέος στη ζωή του Έθνους. Η γυναίκα, σαφέστατα, κατέχει καίρια θέση στο κοινωνικό γίγνεσθαι, χαίροντας απολύτου σεβασμού και εκτίμησης. Δεν είναι επ’ ουδενί περιορισμένη, ούτε ένα άβουλο ον, ούτε διακοσμητικό στοιχείο, ούτε μία «μηχανή παραγωγής» που δεν ελέγχει το σώμα και τις επιλογές της. Για αυτό και θεωρούμε απαραίτητο η κοινωνία να παρέχει την παιδεία που αρμόζει στα ήθη και στις αξίες του πολιτισμού μας, καθώς και τις απαιτούμενες γνώσεις, τα κίνητρα και τις δυνατότητες, ώστε να γίνει μια άξια μητέρα αν το θελήσει, φτάνοντας στην ολοκλήρωσή της. Άλλωστε, η μητρότητα, «το μεγαλύτερο θαύμα της φύσεως», αποτελεί το ύψιστο ιδανικό για μια γυναίκα. Συνιστά ιερό καθήκον, μα ταυτόχρονα και απώτατη τιμή, καθώς μέσω αυτής διαφυλάσσεται η πολιτιστική κληρονομιά, συμβάλλοντας έτσι στην εθνική και φυλετική συνέχεια. Είναι χρέος και τιμή να φέρει στον κόσμο τα νέα μέλη του Έθνους, να τα αναθρέψει και να τα διαπαιδαγωγήσει σύμφωνα με τις αξίες, τα ιδανικά και τις αρετές της ευρύτερης ολότητας, αποτελώντας τον συνδετικό κρίκο του παρελθόντος, με το παρόν και το μέλλον. Οι επιλογές της, πολλές φορές, είναι αυτές που καθορίζουν την εξέλιξη του τόπου, καθώς από το «εγώ» της γεννάται το «εμείς».
Οφείλει να διαπαιδαγωγεί τα παιδιά της με οδηγό τις προαιώνιες αξίες του ελληνισμού, τα πρότυπα ανδρείας, φιλοπατρίας, αρετής, τιμής και ήθους, καλλιεργώντας ένα πνεύμα αγωνιστικό και μαχητικό, διαρκούς βελτίωσης και δυνατής θέλησης, μακριά από παραδείγματα που προάγουν την παθητικότητα, τον φόβο και την δειλία. Να τα εξασκεί συνεχώς, ώστε να γίνουν άνθρωποι ελεύθεροι και άξιοι συνεχιστές της αρχέγονης πορείας του Έθνους μας, μετατρεπόμενοι στο μέσο διαιώνισης της βιολογικής και πολιτιστικής του ταυτότητας. Εξ ου και η αντίθεσή μας στην μάστιγα των αμβλώσεων, καθώς πέρα του ότι λαμβάνει τον χαρακτήρα μιας νομιμοποιημένης δολοφονίας, συνιστά έγκλημα κατά του Έθνους μας. Πόσο δε μάλλον τώρα που υποφέρει από δημογραφικό μαρασμό, με την σοβαρότητα του ζητήματος να το ανάγει σε μείζον πρόβλημα εθνικής επιβίωσης.
Η γυναίκα στην ιδεολογία του Εθνικισμού, είναι μια μαχήτρια της ζωής. Έχει λόγο και άποψη, δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Διατηρεί την θηλυκότητάς της, αλλά είναι εξίσου σκληρή, δυναμική, δραστήρια, αποφασιστική και αμείλικτη όποτε καταστεί ανάγκη, κινούμενη πάντα βάσει των δυνατοτήτων και της φύσης της. Δεν ξεχνάει και δεν παραβλέπει τον ρόλο και την αποστολής στην κοινωνία και δεν προσπαθεί να μιμηθεί ανεπιτυχώς τον άνδρα, αποτελώντας απλά ένα κακέκτυπό του.
Μια τέτοια γυναίκα, αποτελεί, αναμφισβήτητα, πηγή έμπνευσης για τον άνδρα εκείνο, που δίχως εκπτώσεις κατανοεί και αποδέχεται τον εκ φύσεως προκαθορισμένο ρόλο του. Βάσει ενστίκτου θα αγωνιστεί για να την κερδίσει και να συμπορευτεί μαζί της, θα πολεμήσει για να προστατεύσει την ίδια και τα παιδιά του, προστατεύοντας και εξασφαλίζοντας με τον τρόπο αυτό την συνέχεια και εξέλιξη του Έθνους. Άλλωστε, για τον άνδρα η γυναίκα είναι ο δρόμος για την διαιώνισή του, όπως άλλωστε και της φυλής, των προτύπων και του πνεύματος αυτής, διαμέσου των απογόνων της. Η γυναίκα που ζει σύμφωνα με το εθνικιστικό ιδεώδες, είναι Ελεύθερη και Υπερήφανη. Διαθέτει τόλμη, για αυτό και μάχεται καθημερινά, δίχως να μοιρολατρεί, για τα Ιδανικά και τις Αξίες της, για την Πατρίδα και την Οικογένειά της. Αγωνίζεται να ανατρέψει το σύγχρονο, παρακμιακό status quo, καθιερώνοντας στη θέση του έναν νέο τρόπο ζωής. Ξέρει ποια είναι, τι θέλει και δεν κάνει συμβιβασμούς, γιατί έχει μια άρτια προσωπικότητα, που δεν θυμίζει σε τίποτα το εισαγόμενο, αντιφυσικό, φεμινιστικό πρότυπο. Άλλωστε, ο Νίτσε είχε επισημάνει πολύ εύστοχα ότι: «Οι επιδέξιες γυναίκες δεν χρειάζονται τον φεμινισμό».
της Κατερίνας Αγγέλου, αναδημοσίευση από το τεύχος 6 του περιοδικού “Αντεπίθεση”
