Στις 17 Φεβρουαρίου του 1914, οι Έλληνες Βορειοηπειρώτες επαναστατούν και υψώνουν στο Αργυρόκαστρο την Ελληνική σημαία με τον Δικέφαλο Αετό, απαιτώντας την Ένωση με την μητέρα Ελλάδα. Η δυναμική αυτή αντίδραση των Ελλήνων ήρθε ως συνέπεια της υπογραφής του πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας τον Δεκέμβριο του 1913. Η εν λόγω συνθήκη επιδίκασε στην Αλβανία τα εδάφη της Βορείου Ηπείρου, που είχαν μόλις πριν μερικούς μήνες ελευθερωθεί από τους Έλληνες στο πλαίσιο του πρώτου Βαλκανικού Πολέμου.
Ένοπλα τμήματα με την επονομασία «Ιεροί Λόχοι» είχαν ήδη οργανωθεί σε πόλεις και τα χωριά. Οι αδελφοί μας έδωσαν έναν τιτάνιο αγώνα με επιτυχία, παρά την εξαπόλυση άγριων επιθέσεων κατά των ελληνικών πληθυσμών από τους αλβανούς. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι Μεγάλες Δυνάμεις να ζητήσουν την έναρξη διαπραγματεύσεων με τους Βορειοηπειρώτες. Οι διαπραγματεύσεις που ακολούθησαν κατέληξαν στην υπογραφή του Πρωτοκόλλου της Κέρκυρας στις 17 Μαΐου του 1914. Σύμφωνα με τις διατάξεις αυτού του Πρωτοκόλλου, η Βόρειος Ήπειρος αποκτούσε ευρεία αυτονομία μέσα στα όρια της αλβανικής επικράτειας.
Όμως, η Αλβανία ουδέποτε εφάρμοσε το Πρωτόκολλο, μολονότι αυτό συνυπογράφηκε από όλες τις πλευρές και με εγγυήτριες τις Μεγάλες Δυνάμεις της εποχής. Αντίθετα ακολούθησε ένας αιώνας διώξεων και καταπίεσης του Ελληνισμού, που κορυφώθηκαν κατά την διάρκεια του κομμουνιστικού καθεστώτος και συνεχίζονται μέχρι σήμερα με φαινόμενα όπως η αρπαγή ελληνικών περιουσιών και η δολοφονία του αδελφού μας Κωνσταντίνου Κατσίφα.
Ακριβώς 94 χρόνια αργότερα, γράφτηκε ένα άλλο κεφάλαιο στην «βίβλο» των αλβανικών εγκλημάτων. Στις 17 Φεβρουαρίου του 2008, η «εθνοσυνέλευση του Κοσσυφοπεδίου», ελεγχόμενη από τους τρομοκράτες του UCK, διακήρυξε την απόσχιση της από την Σερβία. Πρόκειται για το αποκορύφωμα μιας μακράς επιχείρησης εξαλβανισμού της περιοχής που έλαβε χώρα με την συνδρομή όλων των ανθελληνικών δυνάμεων.
Από τον 14ο αιώνα η περιοχή αποτέλεσε ιστορική έδρα της Σερβικής Αρχιεπισκοπής και σύμβολο της σερβικής αντίστασης, με τη θρυλική Μάχη του Κοσόβου το 1389. Πρώτα οι Οθωμανοί κατακτητές, άρχισαν να παραδίδουν προνόμια σε αλβανούς μουσουλμάνους, γόνους κάθε λογής εξισλαμισμένων και γενιτσαρισμένων πληθυσμών. Αυτό το «έργο» συνέχισε, αιώνες μετά, ο κομμουνιστής δικτάτορας Τίτο, που πολέμησε με κάθε μέσο την σερβική εθνική ταυτότητα και παραχώρησε ελευθερία κινήσεων στις αλβανικές οργανώσεις.
Έτσι, στα τέλη του 20ου αιώνα, οι αλβανικές συμμορίες του UCK είχαν πλέον αρκετή δύναμη στην περιοχή για να εξαπολύσουν ένα κύμα τρόμου, σφαγών και εκτοπίσεων εις βάρος του σερβικού πληθυσμού. Χιλιάδες Σέρβοι δολοφονήθηκαν, μοναστήρια πυρπολήθηκαν και ορθόδοξες εκκλησίες βεβηλώθηκαν, ενώ οι εναπομείναντες «μη Αλβανοί πολίτες» εκδιώχθηκαν ή υποβλήθηκαν σε βασανιστήρια και μαζικές εκτελέσεις. Η σιωπή της διεθνούς κοινότητας ήταν εκκωφαντική. Μάλιστα, τα εγκλήματα αυτά έχουν την ανοιχτή στήριξη του ΝΑΤΟ. Το 1999, η νατοϊκή επίθεση ισοπέδωσε τη Γιουγκοσλαβία, με στόχο την αποκοπή του Κοσόβου από τη Σερβία. Σήμερα, το Κόσοβο βρίσκεται υπό τον έλεγχο μιας παράνομης αλβανικής κυβέρνησης, με το σερβικό στοιχείο να αγωνίζεται για την επιβίωσή του.
Με αφορμή την επέτειο της 17ής Φεβρουαρίου, το μεσημέρι της Κυριακής κλιμάκιο του Μετώπου Νεολαίας πραγματοποίησε ανάρτηση πανό στην είσοδο της Θεσσαλονίκης. Παράλληλα, εκατοντάδες αυτοκόλλητα με ανάλογο μήνυμα τοιχοκολλήθηκαν στις γειτονιές τις πόλης. Για εμάς τους Χρυσαυγίτες, το Βορειοηπειρωτικό είναι ένα ανοιχτό εθνικό ζήτημα, όσο κι αν εγχώριοι πολιτικάντηδες και ξένοι ανθέλληνες παλεύουν να το θάψουν από κοινού. Επιπλέον, στεκόμαστε αυτονοήτως δίπλα στον ομόδοξο Σερβικό λαό που αντιμετωπίζει, και αυτός, την βαρβαρότητα των νεο-γενιτσαρικών ταγμάτων και τον επεκτατισμό των οθωμανικών καταλοίπων.
Δείτε περισσότερες φωτογραφίες στην ιστοσελίδα antepithesi.gr
