Στις 21 Φεβρουαρίου, πραγματοποιήθηκε η τέταρτη κατά σειρά, και πιο μαζική μέχρι σήμερα, πορεία στην μνήμη του Σέρβου εθνικιστή Ζόραν Βούγιοβιτς. Ο Ζόραν γεννήθηκε στο Κόσοβο, απ’ όπου η οικογένεια του εκδιώχθηκε εξαιτίας της αλβανικής τρομοκρατίας, όταν ο ίδιος ήταν μόλις 11 ετών. Στις 21 Φεβρουαρίου του 2008, έχασε την ζωή του κατά την διάρκεια επεισοδίων που ξέσπασαν στις διαδηλώσεις ενάντια στην απόσχιση της γενέτειρας του. Η θυσία του έχει γίνει σύμβολο της σερβικής εθνικιστικής νεολαίας και του αγώνα για την απελευθέρωση του Κοσσυφοπεδίου.
Η ετήσια πορεία στην μνήμη του Ζόραν, αποτελεί την μεγαλύτερη κινητοποίηση των Σέρβων εθνικιστών και διοργανώνεται υπό την «Επιτροπή 212», μια κοινή προσπάθεια της «Σερβικής Δράσης» και της «Λέσχης 451». Φέτος, κλιμάκιο του Μετώπου Νεολαίας βρέθηκε στο Βελιγράδι, εκπροσωπώντας την Χρυσή Αυγή, μετά από πρόσκληση των Σέρβων φίλων του Κινήματος μας.
Αργά το απόγευμα της Παρασκευής, εκατοντάδες εθνικιστές από κάθε γωνιά της Σερβίας, μαζί με αντιπροσώπους ευρωπαϊκών οργανώσεων, συγκεντρώνονται μπροστά από τον επιβλητικό ιερό ναό του Αγίου Μάρκου. Τα μανουάλια της εκκλησίας γεμίζουν αναμμένα κεριά για την ανάπαυση της ψυχής του νεαρού Ζόραν. Εκεί, Σέρβοι, Σλοβάκοι, Ιταλοί, Αυστριακοί εθνικιστές που αναγνωρίζουν τον μελανέρυθρο Μαίανδρο, προσεγγίζουν τους Συναγωνιστές με ενθουσιασμό.
Η πορεία ξεκινά προς το κτήριο όπου κάποτε στεγαζόταν η πρεσβεία των ΗΠΑ, εκεί όπου ο Ζόραν άφησε την τελευταία του πνοή. Το ασυνήθιστο θέαμα της μακράς και σιωπηλής παράταξης κυριαρχεί στο κέντρο της πόλης. Το πλήθος φτάνει στον προορισμό του με αναμμένες δάδες να προπορεύονται, εναποτίθενται στεφάνια και η εκδήλωση λήγει με το προσκλητήριο νεκρών «Ζόραν Βούγιοβιτς – Παρών!».
Η ατμόσφαιρα είναι τεταμένη καθώς στο σημείο έχει φτάσει μια ομάδα οργανωμένων της «Γκρόμπαρι», που τιμά τον νεαρό εθνικιστή με αφορμή την οπαδική του ιδιότητα. Σύντομα όμως οι φωνές των δύο συγκεντρώσεων ενώνονται σε κοινά συνθήματα. Η «οπαδική σκηνή» της Σερβίας μπορεί να είναι σκληρή, αλλά διατηρεί την πατριωτική της ταυτότητα.
Για τα γεγονότα του 2008 παραθέτουμε σε μετάφραση την μαρτυρία ενός εκ των διαδηλωτών:
Εκείνο το βράδυ δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Ήμασταν εξοργισμένοι. Μαζί με μια παρέα φίλων από τη γειτονιά πήγα σε εκείνη τη διαδήλωση, το θυμάμαι καλά. Διάφοροι μίλησαν μπροστά στο κοινοβούλιο, έμοιαζε σαν να είχε ενωθεί όλος ο λαός. Ίσως και να ήταν έτσι.
Πώς ξεκίνησαν όλα; Ειλικρινά, δεν ξέρω να σας πω, ούτε καν θυμάμαι τα μισά από όσα έγιναν, πιθανώς λόγω της αδρεναλίνης. Ήμασταν θυμωμένοι. Θυμωμένοι όλους εκείνους που μας είχαν για άλλη μια φορά εγκαταλείψει. Θυμάμαι ότι στεκόμασταν μπροστά στην αμερικανική πρεσβεία. Πέτρες, κροτίδες και φωτοβολίδες εκτοξεύονταν προς το κτίριο, άνθρωποι προσπαθούσαν να εισβάλουν μέσα. Μέσα στο χάος, ξαφνικά είδα μερικούς νεαρούς να καταφέρνουν να μπουν, και αμέσως μετά η αμερικανική σημαία να τυλίγεται στις φλόγες. Τι έκρηξη ενθουσιασμού ήταν αυτή! Μετά από τη σημαία, πήρε φωτιά και η πρεσβεία. Δεν ξέρω καν πού βρισκόμουν, ήμουν εντελώς συνεπαρμένος. Ε, ναι! Είχαμε βάλει φωτιά στην πιο καλά φυλασσόμενη πρεσβεία στο Βελιγράδι, την πρεσβεία της μεγαλύτερης παγκόσμιας δύναμης!
Η αστυνομία γρήγορα μας απώθησε, ήταν εκείνα τα μαύρα τζιπ, τύπου Hummer, δεν ξέρω αν ήταν της Αντιτρομοκρατικής ή της Χωροφυλακής. Το επόμενο πρωί, είχα μερικές μελανιές στην πλάτη από τα κλομπ, τίποτα σοβαρό. Όμως το αίσθημα ικανοποίησης που ένιωθα το προηγούμενο βράδυ σύντομα μετατράπηκε σε ανησυχία. Ένα παιδί είχε μείνει μέσα στην πρεσβεία. Τον βρήκαν νεκρό, καμένο. Δεν τον ήξερα, ούτε καν θυμάμαι να τον είδα στη διαδήλωση, μέσα σε εκείνο το χάος, αλλά αισθάνθηκα σαν να τον ήξερα, σαν να είχε χαθεί κάποιος δικός μου.
Δεν ξέρω πώς να σας το περιγράψω. Στην αρχή με κατέκλυσε ένα αίσθημα κενού, μετά ήρθαν κύματα θλίψης. Οι φίλοι μου έλεγαν αργότερα ότι ακούστηκαν πυροβολισμοί από την πρεσβεία. Δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω, γιατί με όλη εκείνη την αναταραχή ήταν αδύνατο να ξεχωρίσεις τους ήχους των κροτίδων από τα πραγματικά πυρά.
Αυτό που ξέρω είναι ότι θα μπορούσε να είχε συμβεί σε οποιονδήποτε από εμάς. Γι’ αυτό, όλοι εμείς είμαστε ο Ζόραν Βούγιοβιτς. Γι’ αυτό μέχρι σήμερα πηγαίνω στην εκκλησία και ανάβω ένα κερί για εκείνον. Δεν ξέρω τι άλλο να σας πω.
Ακριβώς πριν φύγει για τη διαδήλωση, ο Ζόραν Βούγιοβιτς είχε γράψει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης:
Σε αυτές τις στιγμές, αγαπημένη μου μητέρα, θα έδινα και τη ζωή μου για το Κοσσυφοπέδιο και τη Μετόχια, και η ψυχή μου πονάει όταν βλέπω πώς συμπεριφέρονται οι φίλοι μου σε αυτές τις στιγμές… Τους καλώ να έρθουν στο Βελιγράδι την Πέμπτη, και οι απαντήσεις τους είναι «Δεν μπορώ, έχω να αγοράσω ένα μπουφάν», «Κανόνισα να βγω τo βράδυ»… Είμαι εντελώς απογοητευμένος! Φυσικά, υπάρχουν και εκείνοι, οι λογικοί, που σκέφτονται πατριωτικά, αλλά είμαστε μειοψηφία…
Δείτε το επίσημο βίντεο της εκδήλωσης στην ιστοσελίδα antepithesi.gr
