Στο τέταρτο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, το οποίο διεξήχθη στις 30 Ιουνίου του 1996, εκλέχθηκε νέος πρόεδρος ο Κώστας Σημίτης με 2.732 ψήφους έναντι 2.324 του αντιπάλου του Άκη Τσοχατζόπουλου σε σύνολο 5.111 σύνεδρων. Ήταν η αρχή της διεφθαρμένης εποχής του εκσυγχρονισμού, η οποία σημαδεύει ακόμη και τώρα αρνητικότατα την χώρα. Τεράστιο το καταστροφικό έργο που προκάλεσε στην πατρίδα μας αυτός ο «γενάρχης» του εκσυγχρονισμού, του οποίου την μνήμη «τιμούν» μεταθανάτια όλα τα υποκείμενα του μεταπολιτευτικού νεοεκσυγχρονισμού.
Λίγοι πολιτικοί κατέγραψαν στο ενεργητικό τους, μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, το άκρως αρνητικό έργο που προκάλεσε ο Σημίτης. Από υπουργός Γεωργίας και μετέπειτα Εθνικής Οικονομίας, μέχρι υπουργός Ανάπτυξης επί κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου, ο πολιτικός αυτός Εφιάλτης από το Κορακοχώρι Ηλείας επέδρασε καταστροφικά στα δημόσια πράγματα. Ως σημαίνον κυβερνητικό στέλεχος συνετέλεσε στο να διαλυθεί η αγροτική παραγωγή, μεταβάλλοντας τους γεωργούς σε αργόσχολους επιδοτούμενους, λαμβάνοντας φοροεισπρακτικά μέτρα. Η καταστροφική του πολιτική οδήγησε επίσης εκατοντάδες βιομηχανίες και βιοτεχνίες σταδιακά είτε στο κλείσιμο είτε στην αποχώρηση τους από την Ελλάδα, ενώ από το 1996 και εντεύθεν, ως Πρωθυπουργός πλέον, έδωσε την χαριστική βολή κατά του Ελληνισμού.
Ο Σημίτης δεν κατέστρεψε μόνο την Ελληνική οικονομία και την εθνική αγροτική και δευτερογενή παραγωγή, αλλά κυρίως υπονόμευσε την ίδια την υπόσταση του Ελληνικού Έθνους και την βιωσιμότητα του Ελληνικού κράτους. Επί των ημερών του, η διαφθορά και η φαυλότητα κορυφώθηκε στον δημόσιο τομέα, ενώ αλλοτρίωσε πλήρως την συνείδηση του σύγχρονου Έλληνα, μεταλλάσσοντας τον σε υποχείριο των νεοταξιτών. Είναι ο υπεύθυνος όχι μόνο για την προδοσία των Ιμίων τον χειμώνα του 1996, αλλά και για την αναγνώριση δικαιωμάτων στο Αιγαίο στους Τούρκους, τον Ιούλιο του 1997 στην Μαδρίτη. Τον Δεκέμβριο του 1999 στη διάσκεψη της Ευρωπαϊκής Ένωσης στο Ελσίνκι, μαζί με τον Γ. Παπανδρέου αποδέχτηκαν την «ευρωπαϊκή» προοπτική της Τουρκίας, δεσμευόμενοι, σε περίπτωση αδυναμίας εξεύρεσης λύσεως στις Ελληνοτουρκικές διαφορές, να παραπέμψουν τις διαφορές τους στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης.
Ο πολιτικός αυτός νάνος, από κοινού με τον Γιάννο Παπαντωνίου και τον Λουκά Παπαδήμο, ευθύνεται απόλυτα για το σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, τέχνασμα δια του οποίου υπέστησαν αφαίμαξη οι αποταμιεύσεις των Ελλήνων. Αρχίζοντας από αυτό το σημείο, σε συνάρτηση με τον επιδιωκόμενο υπερδανεισμό, η αντίστροφη μέτρηση για την οικονομική κρίση που πλήττει την χώρα ακόμα και σήμερα. Ο Σημίτης ήταν εκείνος που ξεπούλησε σημαντικό μέρος του αποθεματικού χρυσού της χώρας τον Αύγουστο του 2003, εκτιμώμενος σε περισσότερους από είκοσι τόνους, ενώ παράλληλα λάμβανε κρυφά δάνεια από την Goldman Sachs, προκειμένου να ισοσκελίσει πλασματικά τον προϋπολογισμό και να εντάξει την Ελλάδα στην ΟΝΕ, κατ’ εντολή των υπερατλαντικών εργοδοτών του, δημιουργώντας επαχθή χρέη για την χώρα μας.
Καταδίκασε συνειδητά την Ελληνική οικονομία σε πλήρη διάλυση, με την ένταξη της χώρας μας στην Ευρωζώνη. Το Δημόσιο χρέος εκτινάχθηκε σε δυσθεώρητα ύψη, με αποτέλεσμα να επέλθει η χρεοκοπία και η απόλυτη εξάρτηση από τον ξένο παράγοντα. Επίσης ευθύνεται και για την παράδοση του Οτσαλάν στους Τούρκους, ενώ επί των ημερών του, με πρωταγωνιστές τους Γεώργιο Παπανδρέου και τον Εβραιοντονμέ Ισμαήλ Τζέμ, η Ελληνοτουρκική σύγκλιση που επιθυμούσαν τα Σιωνιστικά κέντρα εξουσίας πραγματοποιήθηκε με τα ζειμπέκικα, τις τουρκικές τηλεοπτικές σειρές, τις εκατέρωθεν επισκέψεις, την λεγόμενη «διπλωματία των σεισμών» και τις επιχειρηματικές συγκλίσεις.
Ο Σημίτης ανταμείφθηκε με την επανεκλογή του, προκειμένου να ολοκληρωθεί το καταστρεπτικό έργο του. Πράγματι, την περίοδο που επακολούθησε, υπονομεύθηκαν όσο ποτέ άλλοτε τα θεμέλια της Ελληνικής οικονομίας και του κράτους, ανοίγοντας διάπλατα τα σύνορα της Πατρίδος μας στους λαθρομετανάστες, αναλαμβάνοντας την διοργάνωση των Ολυμπιακών αγώνων και πενταπλασιάζοντας το κόστος κατασκευής των απαραίτητων έργων. Αυτές οι εξελίξεις είναι που διέλυσαν ότι είχε απομείνει από την Ελληνική οικονομία, ανοίγοντας τον δρόμο στην οριστική πτώχευση και στο ατελείωτο «φαγοπότι» των μεγαλοεργολάβων κρατικοδίαιτων ολιγαρχών.