Τίποτα το ευτελές, αστείο ή υποτιμητικό δεν εμπεριέχεται σε μια ανάγνωση του όρου, όσο και αν η χιλιοβασανισμένη αυτή έννοια, η οποία άγεται και φέρεται ως αδέσποτη ερωμένη στα αδαή μονοπάτια ενός νοητικού αχταρμά, έχει δοκιμαστεί ανελέητα από όλα τα μήκη και τα πλάτη της αλλοπρόσαλλης και ετερόκλητης συντεχνίας των αυτόβουλα προσκεκλημένων «εραστών-αναλυτών» της. Από την Πλατωνική «Πολιτεία» και το όμαιμον, ομότροπον, ομόγλωσσον του Ηροδότου σκιαγραφήθηκε ο πυρήνας του πρωταρχικού ορισμού της εννοιολογικής, πολιτισμικά και φυλετικά ταυτόσημης και άτεγκτα απαρέγκλιτης, οριοθέτησης του «Έθνους». Ήταν τότε που τέθηκαν, κατηγορηματικά και στέρεα τα πρώτα σπέρματα αυτού που αργότερα πήρε την νοηματοδοτική ερμηνεία του ως Volk (Λαός) και της αντίστοιχης κοινωνικής οργάνωσης σε σχέση με το Κράτος, στοιχεία που θα αποτελούσαν και το πρώτο δίπολο αυτού του πρώιμου «Εθνικοσοσιαλισμού». Με το τέλος της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ο μετέπειτα βυζαντινο-μεσαιωνικός κόσμος της ελληνοκρατούμενης «Ρωμαϊκής Ανατολής» και της Γερμανοκρατούμενης «Ρωμαϊκής Δύσης» πορεύτηκε και βασίστηκε, υπό την καταλυτική για αιώνες επίδραση του χριστιανισμού, σε ένα ενιαίο θρησκευτικό κοσμοείδωλο, αυτό της «Χριστιανοσύνης». Υπόβαθρο το οποίο, παρά τις σποραδικές αναζητήσεις και αντιπαραθέσεις παρείχε το απαραίτητο ενοποιητικό, στοιχειώδες αίσθημα της συμπαγούς ενότητας, της αμετάβλητης σταθερότητας του «Κόσμου» και της «Κοινωνίας», με την αδιαμφισβήτητη ύπαρξη του Θεού ως την μόνη προϋπόθεση και δικλείδα για την ασφαλή ερμηνεία τους.
Με την σάρωση της Ανατολής από την Ασιατική-Οθωμανική πλημμυρίδα και την καθολική επικράτηση της Μεταρρύθμισης στην Δύση η διάλυση της μέχρι τότε επικρατούσας «Τάξης» ήταν το προοίμιο για την διαδοχή της. Αποδόμηση που επιταχύνθηκε και ολοκληρώθηκε υπό την διαβρωτική επίδραση του ατομοκεντρικού Ουμανισμού, την εμφάνιση του «σκεπτόμενου υποκείμενου» της Αναγέννησης, την «απομάγευση» που απαιτούσε ο Γαλλικός Διαφωτισμός. Η «εξ αποκαλύψεως αλήθεια» αντικαταστάθηκε από την Ιδεολογία. Ο αποσπασματικός αυτός «νέος κόσμος» και το κατακερματισμένο υποκείμενό του βλέπει, με τον συμβολικό θάνατο του «θεού», μια νέα έννοια να αναδύεται με την κυριαρχική επίδραση της αστικής τάξης, στην Γαλλική Επανάσταση: αυτή του Έθνους.
Η πρώτη εκδοχή της, η λεγόμενη υποκειμενική, αποτελεί και τον πρόδρομο της νέας τάξης που με ελάχιστες παραλλαγές έχει φτάσει μέχρι τις ημέρες μας. Το Έθνος είναι πρωτίστως μια «πολιτική κοινότητα», μια συμφωνία μεταξύ των μελών του με την μορφή «κοινωνικού συμβολαίου», βασισμένο επάνω στην -σκόπιμα-σκιώδη και αφηρημένη έννοια της «Γενικής βούλησης» (λέγε με Δημοκρατία). Το συναποτελούν «πολίτες»
διαφορετικής εθνικής προέλευσης, ομάδες που αισθάνονται πως ανήκουν σε ένα κοινό πολιτικό σύστημα στα πλαίσια του πολυεθνικού κράτους. Εδώ κριτήριο και καθοριστικός παράγοντας δεν είναι η Ταυτότητα αλλά οι «πολιτικές ταυτότητας» (η αναγνώριση κάθε είδους δικαιωμάτων σε έγχρωμους και εγκληματικούς ξένους, φεμινίστριες, μειονοτικά κινήματα, απελευθερωτικά κινήματα παραφυλικών).
Ήταν λίγο αργότερα, εν μέσω αυτής της διαστροφικής, σηπτικής τάσης, που ο Γερμανικός ρομαντισμός και Ιδεαλισμός με την ξεκάθαρη «αρχαιοελληνική» επικέντρωσή του αποτέλεσε την απαρχή της σύζευξης στον μίτο του Αίματος που παρέλαβε από την αρχή αυτού του κειμένου. Η λεγόμενη «αντικειμενική θεωρία» και εκδοχή του Εθνικισμού επιστρέφει στα νάματα της, κατά τον Ηρόδοτο, εθνικής συνείδησης όπως αυτή, αυτούσια βρίσκει την έκφρασή της στην Λαϊκή κοινότητα και τους αδιάσπαστους, χωροχρονικά, φυλετικούς, γλωσσικούς και πολιτισμικούς δεσμούς της. Είναι αυτό πού πρεσβεύουμε, που τόσο μισούν και πολεμούν μέχρι και σήμερα οι Αβραμιστές εμπνευστές της Δημοκρατίας, κάθε φιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης του εκφυλισμού και της σκοταδιστικής υποδούλωσης. Ήταν οι έννοιες του Καθήκοντος, της Τιμής, του Αγώνα που οι αρχαίοι Σπαρτιάτες συναντήθηκαν με τον Βίνκελμαν, τον Σίλλερ, τον Φίχτε.
Δεν διεκδικώ δάφνες ή τυχόν εύσημα για τυχόν ανακάλυψη της Αμερικής. Διατηρώ όμως στο ακέραιο το δικαίωμα μου να μειδιώ όταν μερικοί πιάνουν να ασχολούνται με κάτι τόσο ιερό, με την αυθαιρεσία να στολίζεται ως «άποψη » και την άγνοια να μασκαρεύεται «μπατριωτισμός». Απαντώ όμως σε κάθε αερολογία περί του θέματος που αυτοανακηρύσσεται σε θέσφατο και απαιτεί, μέσα στα γέλια που προκαλεί, και την δικαίωσή της…
Δημήτρης Χριστοδούλου