Όσο και αν προσπαθούν οι φιλελεύθεροι, αριστερής και δεξιάς κοπής, να παραχαράξουν την αλήθεια και να πείσουν τους λαούς ότι μπορούμε να ζήσουμε «ειρηνικά» τάχα με το Ισλάμ, τα γεγονότα πάντοτε τους διαψεύδουν. Διότι δεν είναι κάποιοι «λίγοι φανατικοί αυτοί που διαταράσσουν τις σχέσεις των λαών», αλλά πρόκειται για ολόκληρο το Ισλάμ. Το κοσμοθεωρητικό και θρησκευτικό αυτό σύστημα στέκεται για αιώνες απέναντι μας, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή για να αρπάξει την διακαώς ποθούμενη λεία του, την Ευρώπη.
Από την εμφάνισή του περίπου το 600 μ.Χ. (το 571 μ.Χ. γεννήθηκε ο Μωάμεθ), το Ισλάμ πολέμησε θανάσιμα την Ευρώπη. Τα ισλαμικά στίφη εισέβαλαν στις επαρχίες του Βυζαντίου, και από την βόρεια Αφρική μπήκαν στην Ισπανία και τελικά στην Γαλλία. Η ισλαμική επίθεση σταμάτησε στην μάχη του Πουατιέ, όχι μακριά από το Παρίσι, το 732 μ.Χ. Η Ευρώπη βρισκόταν κάτω από την συνεχή απειλή του Ισλάμ σχεδόν για μια χιλιετία. Το 1071 στην μάχη του Μαντζικέρτ, οι βυζαντινές δυνάμεις υπέστησαν καταστροφική ήττα, η οποία άφησε το μεγαλύτερο μέρος της Ανατολίας εκτεθειμένο στην εισβολή.
Οι ισλαμιστές ανακόπηκαν προσωρινά από λατινικά στρατεύματα κατά την διάρκεια των σταυροφοριών, αλλά από τις αρχές του 14ου αιώνα οι Τούρκοι απειλούσαν την Κωνσταντινούπολη και ολόκληρη την Ευρώπη. Στα δυτικά, οι Ευρωπαϊκές δυνάμεις απωθούσαν σταδιακά τους αλλόφυλους εισβολείς, μέχρι που το 1492 εκδιώχτηκαν οριστικά με την περίφημη Reconquista (Ανακατάκτηση).
Η Ιβηρική χερσόνησος από το 711 έως και το 1492, βρισκόταν υπό ισλαμικό ζυγό. Επίσης υπό ισλαμικό ζυγό βρέθηκε η Σικελία από το 831 έως το 1091, όπου υπήρξε το Εμιράτο της Σικελίας. Η απελευθέρωση ξεκίνησε το 1061 (έτος έναρξης της χριστιανικής επανάκτησης της Σικελίας) από τους Νορμανδούς, με ηγέτη τους τον Ρογήρο Α’. Η εξάλειψη των ισλαμιστών κατορθώθηκε στο τέλος της δεκαετίας του 1240, όταν έγιναν και οι τελευταίες απελάσεις. Η Κρήτη επίσης είχε βρεθεί υπό ισλαμικό ζυγό, από το 820 έως την επανακατάληψη της από τον Νικηφόρο Β’ Φωκά το 961. Ο μουσουλμανικός πληθυσμός σφαγιάστηκε ή πωλήθηκε σε σκλαβοπάζαρα.
Οι ισλαμικές επιθέσεις όμως δεν σταμάτησαν. Εξαπλώθηκαν στον Καύκασο, στην Κριμαία, και το 1453 πέφτει το πρώτο και κύριο ανάχωμα της Ευρώπης. Η Πόλις εάλω. Ο δρόμος προς την Ευρώπη έμεινε ανοιχτός για την εξάπλωση των ισλαμιστών οι οποίοι προχώρησαν καταλαμβάνοντας σταδιακά την Πελοπόννησο, την Στερεά Ελλάδα, και σιγά σιγά ολόκληρη την χερσόνησο του Αίμου, την Ουγγαρία, μέχρι που έφτασαν στην Βιέννη, την οποία μέσα στα φιλόδοξα επεκτατικά τους σχέδια αποκαλούσαν «κόκκινο μήλο», όπως άλλοτε ονόμαζαν την Κωνσταντινούπολη. Στις 27 Σεπτεμβρίου 1529 οι Οθωμανοί βρέθηκαν έξω από τα τείχη της πόλης. Αυτή είναι η πρώτη πολιορκία της Βιέννης.
Συγκεκριμένα, όταν έφτασαν οι πρώτες είκοσι χιλιάδες στα περίχωρα της Βιέννης, λεηλάτησαν όλα τα μέρη, και φόνευσαν τον άμαχο πληθυσμό με τον πλέον φρικιαστικό τρόπο. Έσφαξαν τους άμαχους, βίασαν τα ανήλικα κορίτσια και τις γυναίκες, ξεκοίλιασαν τις έγκυες γυναίκες, παλούκωσαν τα έμβρυα που έβγαλαν από τις κοιλιές των μανάδων τους ή τα τρύπησαν στο δόρυ τους και τα περιέφεραν εν είδει τρόπαιου. Στην συνέχεια έφτασε και ο υπόλοιπος ισλαμικός στρατός, ο οποίος στρατοπέδευσε γύρω από την πόλη. Τόσο πολυάριθμος ήταν, που το στρατόπεδο των Οθωμανών ήταν επτά φορές μεγαλύτερο απ’ όλη την πόλη. Οι υπερασπιστές, 16 χιλιάδες άνδρες, ή έπρεπε να αντιμετωπίσουν πάνω από 250 χιλιάδες ισλαμιστές, ή να αλλαξοπιστήσουν και να υποταχθούν στο Ισλάμ. Υπερασπίστηκαν την Ευρώπη και νίκησαν.
Οι ισλαμιστές όμως δεν εγκατέλειψαν το όνειρο της κατάκτησης. 154 χρόνια μετά την πρώτη πολιορκία της Βιέννης, έλαβε χώρα η δεύτερη. Η πολιορκία ξεκίνησε στις 14 Ιουλίου του 1683. Οι ισλαμιστές παρέταξαν 168 χιλιάδες στρατιώτες και 300 κανόνια. Απέναντι τους στάθηκαν 16 χιλιάδες Ευρωπαίοι. Οι πολιορκημένοι απέκρουσαν συνολικά πενήντα εφόδους, στις οποίες οι ισλαμιστές χύνονταν σαν ποτάμι προξενώντας μεγάλες ζημιές και απώλειες στους αμυνόμενους. Η Βιέννη γλύτωσε κυριολεκτικά την τελευταία στιγμή ως από θαύμα, ενώ η επίθεση των Ουσάρων του Γιάν Σομπιέσκι απέκρουσε τους ισλαμιστές και τους έτρεψε σε φυγή. Για μια ακόμη φορά η Ευρώπη σώθηκε από τον ισλαμικό κίνδυνο και μαζί με αυτήν σώθηκε ολόκληρος ο δυτικός πολιτισμός.
Ήταν όμως ακρωτηριασμένη. Η Ελλάδα ακόμη αγκομαχούσε υπό τη σκιά της ημισελήνου. Έζησε υπό τον ζυγό των ισλαμιστών για τετρακόσια περίπου χρόνια μέχρι που ξημέρωσε το πανίερο εκείνο έτος 1821. Διαδοχικοί πόλεμοι οδήγησαν στην απελευθέρωση μέρους μόνο της Πατρίδος. Η επανάσταση δεν έχει ολοκληρωθεί. Τα σύνορα της Ελλάδος είναι ταυτόχρονα και τα σύνορα της Ευρώπης με το Ισλάμ. Σε αυτό οφείλεται και το ότι ο φόρος αίματος της Πατρίδος μας για την ελευθερία δεν συγκρίνεται με κανενός άλλου ευρωπαϊκού λαού. Από το 1896 έως και το 1922 το ισλαμικό τουρκικό κράτος σφαγίασε 2,5 εκατομμύρια χριστιανούς, ως επί το πλείστον Έλληνες. Η εισβολή στην Κύπρο το 1974 αποτελεί μια ακόμη επίθεση του Ισλάμ εναντίον της Ευρώπης.
Λόγω της γεωγραφικής θέσης της, η Ελλάδα θα έπρεπε να αποτελεί την αιχμή του δόρατος της ευρωπαϊκής άμυνας, με πολυάριθμο και εμπειροπόλεμο στρατό, ικανό να αντιμετωπίσει τον ισλαμικό κίνδυνο εξ ανατολών. Αντ’ αυτού, η Ελλάδα είναι σήμερα στα χέρια των ψευτοπατριωτών αριστερών, κεντρώων και δεξιών, μπολιασμένη από το δηλητήριο του πολιτισμικού φιλελευθερισμού/μαρξισμού, και αντί για ασπίδα της Ευρώπης κατέστη η κερκόπορτα της, από την οποία εισβάλλουν τα στίφη εκατομμυρίων αλλοφύλων ισλαμιστών, ετοιμάζοντας την νέα πολιορκία, χρησιμοποιώντας κάθε δυνατό μέσο, παλαιό και σύγχρονο που τους παρέχεται.
Η Ευρώπη συνολικά παρουσιάζεται αδύναμη να αντιμετωπίσει το Ισλάμ. Υποταγμένη καθώς είναι στις «αρχές» της ανοχής, του «ανθρωπισμού», της ανεξιθρησκίας, της περιφρόνησης της Φυλής που της έχουν επιβάλει μετά την λήξη του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, δεν μπορεί να αντιμετωπίσει το Ισλάμ, διότι αρνείται να το αναγνωρίσει ως εχθρό. Για να μπορέσει να αναγνωρίσει τον ξένο, τον αλλόφυλο ως εχθρό, πρέπει να ανατρέξει στις ρίζες της. Ο Carl Schmitt προσδιόρισε τον ξένο, τον εχθρό δηλαδή, ως εξής: «Αυτός που προσπαθεί να επιφέρει μη ανατάξιμη βλάβη στις παραδόσεις μιας Φυλής, αυτός που αρνείται τον τρόπο ζωής της, αυτός που θέτει σε κίνδυνο τους δικούς μας ανθρώπους.».
