Στους ακριτικούς και πανέμορφους Αρκιούς παρέλασε την Τρίτη ο τελευταίος μαθητής του τοπικού Δημοτικού Σχολείου το οποίο και βέβαια, λόγω έλλειψης μαθητών -αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης αντεθνικής λαίλαπας, θα κλείσει…
«Τζουμ, ταρατζούμ» και να οι Βυζαντινοί αετοί, τα γεμάτα εικονοστάσια, άσματα πατριωτικά, ηρωικά και πένθιμα. Γειτονάκι ο Κ. χρόνια. Με καμάρι η σημαία σε όλα τα μπαλκόνια. Ξυρισμένο κεφάλι, βλέμμα απλανές, μποτούλες, τατουάζ και ύφος εξολοθρευτή που συνταγογραφεί το «look» των απανταχού δήθεν «ακραίων», έτσι και ο Κ. έχει φροντίσει να εναρμονιστεί με όλα τα προαπαιτούμενα που επιβάλλει η «εικόνα» του συντηρητικού και προκομένου, ευκατάστατου μεν, επαναστατημένου δε πιστού ακόλουθου του χιλιοφορεμένου, γι’ αυτό και στερούμενου πια κάθε ουσιαστικού περιεχομένου. «Πατρίδα-Θρησκεία-Οικογένεια», καραμέλα πολυμασημένη, άρα άγευστη, των «επαναστατημένων ακροδεξιούληδων» που βρήκαν μια μεγάλη αγκαλιά να στεγαστούν κάτω από κηραλοιφές, εξορκισμούς, Λατίνες «μπουμπουλίνες».
Φαμελιάρης αυστηρός, αναφανδόν υπέρ αρχών και αξιών, συνεπής κατήγορος του «άθλιου πολιτικού συστήματος», με την έξωθεν καλή μαρτυρία του νοικοκυραίου. Δεξιούλης; Ασυζητητί… Πέρασε, όπως και η μισή Ελλάδα, βέβαια να ρίξει και αυτός μια κλεφτή ματιά, εκεί γύρω στο ‘12-‘13 και από το «τραπέζι» της Χ.Α., που τότε θεωρούνταν must στους κύκλους των περιστασιακών, χλιαρών και -εμετικά- άτολμων βερμπαλιστών ομολογητών της πιο ακίνδυνης και κούφιας, ιδεολογικά και πρακτικά, ακροδεξιάς και οι οποίοι, με την ίδια ευκολία, άνεση και ταχύτητα που αλλάζουν πουκάμισο, σαν ήρθε η στιγμή να αποφασίσουν με ποιον θα πάνε και ποιον θα αφήσουν, «η ώρα να μετρηθούμε» κατά πως είπε ο Αρχηγός, έσπευσαν να παραταχθούν μετά του κοινού αισθήματος, δηλώνοντας παραπλανημένοι και παρασυρμένοι. Είχαν και ένα όνομα στην κοινωνία, βλέπετε, να διαφυλάξουν… μια δουλίτσα να κρατήσουν, κεκτημένα να περισώσουν. «Ας βολευτούμε με το μπατριώτες, μην μας πουν όμως και φασίστες…».
-Πώς πάει ο υιός; τον ρωτώ, μαθαίνοντας ότι έχει ήδη παρουσιαστεί για την θητεία του.
-Μια χαρά, γείτονα. Την φτιάξαμε όμορφα την δουλειά. Τον έφερα Πεντάγωνο σ’ ένα μήνα μέσα… Τι τα έχουμε τα κονέ; μου απαντά ο βάρβαρος αυτός και ριζοσπάστης πολέμιου του «σάπιου συστήματος εξουσίας» που βρίζει από το πρωί μέχρι το βράδυ.
Φίλησε κάθε κατουρημένη ποδιά (κι αν δεν την βρήκε κατουρημένη, την κατούρησε αυτός), έβαλε λυτούς και δεμένους, βύσματα και γνωριμίες ώστε ο κανακάρης να σκουπίζει τον αγωνιστικό ιδρώτα του με την φρεσκοπλυμένη πετσετούλα της μαμάς. Του το δίνω όμως, είναι τουλάχιστον ειλικρινής μέσα στη θολούρα του. Μα πάνω από όλα πιστός στις αρχές αυτής της σάπιας συνομοταξίας των ωρυόμενων -και για αυτό ακίνδυνων και γραφικών, πάσης απόχρωσης και παραλλαγής, «υπερασπιστών της αντίστασης».
*Χαρακτηριστικό της -αν δεν ήταν τραγικής θα ήταν για πολλά γέλια- ψυχοπαθολογίας των οποίων είναι ότι από το πρωί, αυτός και οι όμοιοί του είναι σίγουρο ότι σκίζουν τις καλτσοδέτες τους για την υπόθεση των αξιωματικών του Πολεμικού μας Ναυτικού
Συνένοχοι είστε στο διαρκές έγκλημα. Χέρι χέρι οικοδομειτε την τραγικά προδιαγεγραμμένη πτώση και παρακμή του Έθνους στο οποίο ούτε πιστεύετε, ούτε υπηρετείτε μα και ούτε σας χρειάζεται. Υπόλογοι. Για να επιβεβαιωθεί έτσι η αλήθεια του γνωστού: «Οι δεξιοί αποτελούν την μεγαλύτερη απειλή και τους εχθρούς, τους κυματοθραύστες κάθε πραγματικής εξέγερσης και τους συντηρητές της Οχλοκρατίας».
ΟΣΟΙ ΟΡΘΟΙ ΣΤΑ ΕΡΕΙΠΙΑ…
Δημήτρης Χριστοδούλου
