Στη σηπτική μεταπολεμική εποχή των «νικητών’» το μεγαλύτερο, αναμφισβήτητα, επίτευγμα της καπιταλιστικής μηχανής και προπαγάνδας υπήρξε η σταδιακή, αποχαυνωτική ενσωμάτωση της «εργατικής τάξης» στο αδηφάγο πλουτοκρατικό σύστημα και η συνακόλουθη αφομοίωση της από αυτό. Ήταν τότε που ο Γκράμσι μαζί με τους υπόλοιπους μπολσεβίκους «διανοητές» συνοδοιπόρους του αντιλήφθηκαν, όχι μόνο ότι ξέμειναν από σλόγκαν και στόχους μα και -κυρίως- από κοινό. Ήταν επιτακτική πλέον η ανάγκη για την αναζήτηση, εξεύρεση ή και κατασκευή νέων «εξεγερτικών υποκειμένων». Ο προσεταιρισμός και ο εναγκαλισμός με τους εκπροσώπους της πνευματικής αριστεράντζας, της διεφθαρμένης ακαδημαϊκής κοινότητας και τους πρόθυμους αγελαστές της θολοκουλτούρας θα έδινε την, τόσο απαραίτητη για την επικράτηση του νέου αφηγήματος, πνευματική επικύρωση, διανοητική αίγλη και ηθική επιβεβαίωση, στον δρόμο για τη δημιουργία του νέου μορφώματος που ορίστηκε ως «η νέα αριστερή ιδεολογική ηγεμονία».
Οι αντιρατσιστές, οι «πολλά υποσχόμενοι» αφροασιανοί μετανάστες, οι μόνιμα κακόμοιρες πάσης φύσεως μειονότητες, ο Τρίτος κόσμος, οι μισαλλόδοξες «καταπιεσμένες» φεμινίστριες, οι φορείς των διάφορων παραφυλικών σεξουαλικών σεχτών ήταν τα νέα κοινωνικά υποκείμενα που έτυχαν του άμεσου και ολόπλευρου, ένθερμου χαιρετισμού και στήριξης από τούς πεφωτισμένους προοδευτικούς αστούς, τους βολεμένους στα χλιδάτα σαλόνια τους.
Από την άλλη οι νέοι εχθροί είχαν όνομα πια και πρόσωπο. Οι υποστηρικτές της φυλετικής καθαρότητας και των Ευρωπαϊκών πολιτιστικών παραδόσεων, οι ακόλουθοι της εθνικής πνευματικής κληρονομιάς, οι «κυρίαρχοι ετεροφυλόφιλοι άνδρες» και πας ένας που δεν χώραγε στο νέο στόρυ της «απελευθέρωσης».
Ως ένας νέος Ουμανισμός, η ηγεμονία αυτή δεν άργησε, -με την συνεπικουρία των «παιδιών των λουλουδιών» και την αμέριστη φυσικά σύμπραξη και υποστήριξη των Αβραμιστών- να γίνει η νέα θεολογία, η αναμφισβήτητη έκφραση του politically correct, το απόλυτο αξίωμα και να λάβει πλέον τις εκτρωματικές διαστάσεις του σήμερα.
*Ο εκλιπών Πάπας αποδείχτηκε άξιος στο έργο του και πιστός στην αποστολή που του ανετέθη από τους επικυρίαρχους άμα την εκλογή του, τιμώντας τις δεσμεύσεις του όταν φίλησε το δαχτυλίδι (…). Όπως ακριβώς, να είστε σίγουροι, θα είναι και ο επόμενος.
Δ. Χριστοδούλου
