«ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΕΛΛΑΔΑ, Η ΔΙΚΗ ΜΑΣ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΛΑΔΑ Η ΤΡΕΧΟΥΣΑ».
Τι είναι ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ; Στον βαθμό που η ερώτηση είναι δυνατόν να απαντηθεί, περιεκτικά και ουσιαστικά, προκύπτει αβίαστα η αμέσως επόμενη: πως συνδέεται με μια άποψη για τον κόσμο; Τι ορίζει, δηλαδή, μια ΚΟΣΜΟΘΕΑΣΗ-ΚΟΣΜΟΘΕΩΡΙΑ; Στα πλαίσια αυτά θα πρέπει να αναρωτηθούμε: σε τι συνίσταται μία ΕΘΝΙΚΙΣΤΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ; Δύσκολο έργο, αφού στην συνέχεια θα πρέπει να προχωρήσουμε νομοτελειακά σε μία αποσαφήνιση, ποιες αξιακές, ιστορικές και πολιτιστικές αρχές προσδιορίζουν την έννοια «ΕΘΝΟΣ»;
Απάντηση κρίσιμη για το επόμενο στάδιο, αυτό της αποκατάστασης, σε μία στέρεα κρυσταλλωμένη-θεμελιώδη μορφή, αυτής της καταταλαιπωρημένης στις μέρες μας και νοηματικά αποσπασματικής προσπάθειας στο να δοθεί μια συνεκτική απάντηση στο ερώτημα τι σηματοδοτεί ο όρος ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΣ. Πως προκύπτει τότε μία συμπεριληπτική ΕΘΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ; Πως αυτή καθορίζει ένα ΕΘΝΙΚΟ ΙΔΕΩΔΕΣ; Πως ερμηνεύεται και καθορίζεται τότε το ΕΘΝΙΚΟ ΟΡΑΜΑ; Πως όλη αυτή η ζύμωση οδηγεί στην διαμόρφωση του ΕΘΝΙΚΟΥ ΦΡΟΝΗΜΑΤΟΣ; Ποια είναι, τέλος, τα προαπαιτούμενα που εξασφαλίζουν την φυλετική συναντίληψη, αυτό που αποκαλείται ΕΘΝΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ;
Η (κάθε ) Ιδεολογία, αν και εκ των πραγμάτων τείνει προς την αφαιρετικότητα, δεν περιορίζεται στην διατύπωση θέσεων επί του «πως θα θέλαμε τον κόσμο» αλλά και, ΚΥΡΙΩΣ, στην επισήμανση των μέσων της επίτευξης του «ευκταίου». Ειδικότερα η Εθνικιστική Ιδεολογία έχει σαφώς αυτόν τον διττό χαρακτήρα. Δεν μπορεί να αποτελεί μια συμβατικά απλή αποτύπωση ή ερμηνεία της πραγματικότητας, πρέπει και να επιχειρεί συνειδητά να την μετουσιώσει μέσα από την δραστική ενεργοποίησή της αφού «…η πολιτική και η εθνική οντότητα πρέπει να είναι συνταιριασμένες». Βασικός σκοπός κάθε Ιδεολογίας είναι ακριβώς αυτή η μεταμορφωτική επιδίωξη.
Αν ο Εθνικισμός έχει -και έχει- ως πρώτιστο μέλημά του να τελεσφορήσει, ως προς τους στόχους του, αποτελεσματικά και, εν τέλει, νικηφόρα, οφείλει να περάσει το μήνυμά του κρυστάλλινα, να παρακινήσει πειστικά τους παραλήπτες του σε συμμετοχή, συναντίληψη, συμπόρευση, διάδραση. Είναι η μόνη εφικτή οδός, αν το όλο εγχείρημα προσβλέπει βάσιμα σε κάποιες προοπτικές επιτυχίας, αφού η συνειδητοποίηση από τις μάζες της αξιωματικής ταυτότητας ότι «…η δραστική σύζευξη Εθνικής Κοινωνίας και Λαϊκού Κράτους, με άτρωτη σύσταση της Λαϊκής Κοινότητας» αποτελεί και την μόνη αποδεδειγμένα εφικτή πρόταση για την εθνική ανάταση.
«Μαχητές του πνεύματος» είχε ζητήσει, ιδιοφυώς, ο Αρχηγός, δίνοντας το στίγμα του δρόμου που κάθε δρών υποκείμενο της Ιδεολογίας μας θα έπρεπε να διατρέξει. «Το σπαθί και το βιβλίο» διεμήνυε, σαν άλλος εξορκισμός απέναντι στους «βιβλιοσάλιαγγες» και τους «ουγκανομάχους». Και καθώς, όπως το συνηθίζει, δεν έμεινε στα λόγια, το πρότυπο αυτό των δύο αναγκαίων άκρων ενός πολιτικού στρατιώτη, το έκανε πράξη ζωής με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο.
Με βάση λοιπόν αυτά τα απολύτως ολίγα και βασικά παραπάνω, για τον ανηφορικό δρόμο που πρέπει να πάρει όποιος θέλει να ευαγγελίζεται την «πέρα των ερειπίων υπέρβαση», θα ήθελα, για πρώτη ίσως φορά, να μοιραστώ δημόσια την αίσθησή μου σχετικά με ριψάσπιδες, πουλημένους, προδότες. ΔΕΝ ΜΕΙΝΑΜΕ ΛΙΓΟΙ. ΜΕΙΝΑΜΕ ΟΣΟΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΡΕΠΕΙ. ΟΣΟΙ νοιώθουν άξιοι και ικανοί να υπηρετήσουν την ουτοπία των τελευταίων ρομαντικών στην σκιά του μεγαλείου της προσωπικής μαρτυρίας μου μιας δήλωσης του Αρχηγού… «Δεν με απασχολεί καθόλου να ηγηθώ. Θέλω να ζήσει Η ΙΔΕΑ».
Δημήτρης Χριστοδούλου