Ο Αύγουστος στην Ελλάδα είναι μια στάση μέσα στον χρόνο, είναι ο μήνας της Παναγίας και ίσως ο πιο βαθιά ορθόδοξος μήνας. Είναι χαρακτηριστικό, ότι για την Κοίμηση της Θεοτόκου δεν υπάρχει θρήνος αλλά λαμπροί εορτασμοί, κι αυτό το ξέρει ο λαός μας καλά, γι’ αυτό και γεμίζουν τα ξωκλήσια, τα μοναστήρια, τα προσκυνήματα. Ιδίως για όσους συμπατριώτες μας ζουν στα όρια, οι παρακλήσεις του Δεκαπενταύγουστου δεν είναι τυπικές, είναι ειλικρινείς εκκλήσεις για για υγεία, για παρηγοριά και ελπίδα. Μητέρες που δεν ξέρουν αν θα έχουν πετρέλαιο τον χειμώνα, παππούδες που μεγαλώνουν τα εγγόνια τους με 400 ευρώ, Έλληνες κάθε ηλικίας που νιώθουν ξένοι στον ίδιο τους τον τόπο. Οι περίφημες επιδοτήσεις βρήκαν τελικά άλλους αποδέκτες και γύρω μας η Πατρίδα αλλάζει γοργά. Παντού ξεφορτώνονται άνθρωποι που δεν έχουν ρίζες εδώ, ενώ σε κάποια αστικά κέντρα ήδη κυριαρχούν.
Έτσι, ο Αύγουστος γίνεται ο μήνας της φυγής από τις πόλεις που στενάζουν. Μια ευκαιρία να δεις λίγη θάλασσα ή να επιστρέψεις στο χώμα του χωρίου που μεγάλωσες και να θυμηθείς ποιος είσαι. Μια μικρή φυγή από την ανυπόφορη σχεδόν πραγματικότητα. Όμως ακόμα κι εκεί, δεν ξεκουράζονται όλοι. Οι εργαζόμενοι της τουριστικής «σεζόν» ιδρώνουν για να ζήσουν, μήπως και καταφέρουν να σταθούν τον χειμώνα που έρχεται. Με 12ωρα, 14ωρα, χωρίς ρεπό, είναι αυτοί που συγκρατούν το παραπέτασμα της «βαριάς βιομηχανίας της χώρας» (τι κατάντια…), κι όμως σπανίως αναφέρονται στις πομπώδεις αναφορές των υπουργείων.
Έπειτα, υπάρχουν και οι νεότεροι. Τα παιδιά που τελειώνουν το καλοκαίρι και στρέφονται ξανά στο διάβασμα για την εξεταστική, σε βαγόνια τρένων και ΚΤΕΛ με σημειώσεις στην αγκαλιά. Οι φοιτητές που ψάχνουν σπίτι σε άγνωστες πόλεις, με τον βραχνά των ενοικίων να απειλεί να σβήσει την επίπονη επιτυχία των πανελληνίων. Γι’ αυτά τα παιδιά ο Αύγουστoς μοιάζει με μετέωρο βήμα ανάμεσα στο πριν και στο μετά, γεμάτος προσδοκίες, άγχη, όνειρα.
Ο Αύγουστος είναι τελικά πολλά περισσότερα από «τα μπάνια του λαού» στα μεσημεριανάδικα. Είναι ο μήνας που χωράει την πίστη και τον κόπο, την παράκληση και την αγωνία. Κι αν τελικά υπάρχει ελπίδα, βρίσκεται σε αυτούς που, μέσα στον κυκεώνα, θα πονέσουν για την Ελλάδα που χάνεται, θα θυμηθούν την ημέρα μαρτυρίου του Ισαάκ και του Σολωμού, θα αναζητήσουν τι μπορούν οι ίδιοι πλέον να πράξουν για να πάρουν την μοίρα της Πατρίδας στα χέρια τους.
Α. Π.
