Ανθρωπισμός α λα καρτ. Η μέγιστη υποκρισία της αριστεράς και των «liberal». Ένας «ανθρωπισμός» που υφίσταται μονάχα εφόσον το θύμα δεν είναι λευκός, ετεροφυλόφιλος, χριστιανός, πατριώτης. Τότε όλα παύουν και αρχίζουν οι δικαιολογίες. Φτάνουμε μέχρι και στην υπεράσπιση του δολοφόνου. Η μεγαλύτερη απάτη της αριστεράς; Ότι παριστάνει τον υπέρμαχο της δημοκρατίας. Και η μεγαλύτερη βλακεία της δεξιάς; Ότι το αποδέχεται και το επιβεβαιώνει. Μια αριστερά που στηρίζει τα «πιστεύω» της σε ένα μόνο αντεπιχείρημα: «Αν διαφωνείς μαζί μας, είσαι φασίστας». Κι όταν δεν παίζεις το παιχνίδι της και απαντάς με αξιοπρέπεια και επιχειρήματα, φτάνει μέχρι την εν ψυχρώ δολοφονία.
Η δολοφονία του Τσάρλι Κερκ δεν έγινε τυχαία. Έγινε επιτηδευμένα και μάλιστα μπροστά στην οικογένειά του, σε ζωντανή μετάδοση. Ήταν ένα μήνυμα, μια προειδοποίηση: όποιος αμφισβητήσει το αφήγημα… θα πληρώσει το τίμημα. Για να δικαιολογήσουν την εκτέλεση ενός νέου ανθρώπου, λένε πως εκείνη την ώρα ο Κερκ μιλούσε υπέρ της νομιμοποίησης της οπλοκατοχής. Σκοπίμως αποσιωπούν ότι το Σύνταγμα των ΗΠΑ δίνει το δικαίωμα στους πολίτες να φέρουν όπλα ώστε να μπορούν να αμυνθούν σε μια ενδεχόμενη κρατική τυραννία. Δεν τολμούν καν να πουν το αυτονόητο: ότι οι εγκληματίες πάντοτε θα βρίσκουν όπλα, είτε με νόμιμο είτε με παράνομο τρόπο. Γι’ αυτό οι πολίτες πρέπει να έχουν το δικαίωμα και τη δυνατότητα να αμυνθούν.
Ο Τσάρλι Κερκ δεν ήταν κάποιος ασήμαντος. Απευθυνόταν στη νεολαία με στοιχεία και επιχειρήματα. Επιζητούσε τον διάλογο. Δεν είχε ξύλινο λόγο ούτε κούφια συνθήματα. Ακόμα κι όταν κάποιος διαφωνούσε μαζί του, του φερόταν με σεβασμό ώστε να τον βάλει να σκεφτεί βαθύτερα τις επιλογές του. Οι απόψεις του Κερκ στην πλειονότητά τους θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν μετριοπαθείς και όσα και αν μας χωρίζουν από εκείνες με τις οποίες έγινε αποδεκτός από τον “μεγάλο αφέντη” αλήθεια είναι πως ουκ ολίγες φορές τάχθηκε κατά των αμβλώσεων, υπέρ του χριστιανισμού και ενός πιο συντηρητικού τρόπου ζωής. Η απάντηση των “δημοκρατών” γνώριμη και καθόλου πρωτότυπη για τα ελληνικά δεδομένα. Κραυγές περί “φασισμού”, “ρατσισμού” και μια ρητορική μίσους που γεννά βία. Και από τις λέξεις περνάει στο αίμα. Στην βία τους, μας καλούν να απαντάμε με στωικότητα ή, ακόμα χειρότερα, με φοβικότητα. Νομίζουν πως η κτηνωδία τους είναι ικανή να μας κάνει να σωπάσουμε. Τρέφονται από τη δική μας αδιαφορία και αδράνεια. Η σιωπή μας είναι η μεγαλύτερη νίκη τους. Δεν θα τους κάνουμε τη χάρη!