Ήταν μόλις εννέα χρόνια μετά την εισβολή, όταν ο πρώην εισαγγελέας των Άγγλων κατακτητών, που με τις αποφάσεις του οδήγησε στο εκτελεστικό απόσπασμα δεκάδες αγωνιστές της ΕΟΚΑ, όπως ο Μιχάλης Καραολής, ανακοίνωσε την δημιουργία της «Τουρκικής Δημοκρατίας της Βορείου Κύπρου» στο κατεχόμενο μέρος της Μεγαλονήσου.
Ήταν η τελική φάση μιας πορείας που ξεκίνησε τον Ιούλιο του ’74. Τότε, Ελληνικές κοινότητες αιώνων χάθηκαν μέσα σε λίγες μέρες υπό την προέλαση του «Αττίλα» που βρήκε απέναντι της την ηρωική αλλά προδομένη αντίσταση της ΕΛΔΥΚ. Ήδη από τις 13 Φεβρουαρίου του 1975 «βάφτισαν» την κατεχόμενη ζώνη «Τουρκική Ομόσπονδη Πολιτεία της Βόρειας Κύπρου». Δημιούργησαν «υπουργεία», «υπηρεσίες», ταξιδιωτικά έγγραφα και έστησαν καρικατούρες «κρατικών θεσμών».
Στις 14 Νοεμβρίου του 1983, ο Ντενκτάς ενισχύει τα φυλάκια της «Πράσινης Γραμμής» και αποκόπτει κάθε επικοινωνία με την Κυπριακή Δημοκρατία. Καλεί τους «βουλευτές» του σε δείπνο και τους ανακοινώνει τη πρόθεσή του να ανακηρύξει τα κατεχόμενα σε κράτος. Φάνηκε καθαρά ότι ο στόχος τους ήταν από την αρχή η εξασφάλιση της τουρκοποίησης του νησιού και η ενσωμάτωση όλης της Κύπρου στην Τουρκία. Το ψευδοκράτος αναγνώρισε μόνο η Τουρκία και το Πακιστάν, ενώ τα Ηνωμένα Έθνη καταδίκασαν την ενέργεια του Ντεκτάς, επιβάλλοντας πολιτικό και οικονομικό εμπάργκο.
Έτσι, ξεκίνησε και η ταχύρρυθμη τουρκοποίηση των κατεχόμενων με καραβιές αλλοφύλων από τα βάθη της ανατολίας. Τούρκοι και Τσερκέζοι έποικοι κατέλαβαν τις περιουσίες που είχαν αφήσει πίσω τους οι Έλληνες, καταπατώντας τελικά ακόμα και χωράφια που ανήκαν στους ελάχιστους «τουρκοκύπριους». Παρά τα διαδοχικά ψηφίσματα του Συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ, ο «παρανοϊκός δικαστής» (όπως τον αποκαλούσαν μέχρι και ομοεθνείς του) πέτυχε τον σκοπό του. Οι έποικοι ανέρχονται πλέον σε 200.000, έχοντας αλλοιώσει πλήρως την αληθινή πληθυσμιακή ταυτότητα του βορείου τμήματος του νησιού.
Την ίδια στιγμή, η Αθήνα και η Λευκωσία διαχρονικά ταλαντεύονται ανάμεσα στην αδιαφορία και τους θεατρινισμούς. Ακούμε ενίοτε (και δη προεκλογικά) να γίνεται λόγος για «σκληρές δηλώσεις» και «αυστηρές απαντήσεις» που στο τέλος της ημέρας πάντοτε προσδοκούν πως… η «διεθνής κοινότητα» θα αποδώσει δικαιοσύνη από μόνη της. Αυτή η στάση κυπριακών και ελλαδικών «ελίτ» απέναντι στους ισχυρούς του εξωτερικού, γέννησε μια νοοτροπία υποτέλειας που διαπερνά όλα τα τμήματα της κοινοβουλευτικής πολιτικής τάξης. Από τους παλαιότερους που καμάρωναν για την βρετανική «εύνοια» μέχρι τους σημερινούς που μεταβαίνουν στο Λονδίνο σα να ζητούν έγκριση για την πορεία του τόπου, διαπιστώνει κανείς ότι τελικά η σκιά του κατακτητή δεν λείπει ούτε από το «ελεύθερο» μέρος του νησιού.
Κάθε 15η Νοεμβρίου έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι η Κύπρος μας παραμένει εγκλωβισμένη σε μια κατάσταση εισβολής και κατοχής από την μία και αηδιαστικής ξενοδουλείας από την άλλη, παρά τους ποταμούς Ελληνικού αίματος που χύθηκαν για την λευτεριά της. Γι’ αυτό, κάθε 15η Νοεμβρίου θα μας βρίσκει στους δρόμους! Κι αν πολλοί σήμερα επιλέγουν να μιλούν για «αμοιβαίες ευθύνες», ο Ελληνισμός πάντοτε θα θυμάται τι πραγματικά συνέβη. Κι αν οι πολιτικάντηδες κηρύττουν ομόφωνα τον δρόμο των «ρεαλιστικών προσαρμογών», ας γνωρίζουν πως πάντοτε θα βρίσκουν απέναντι τους μια ολόκληρη γενιά (και πολλές ακόμα που θα έρθουν) μαχόμενων Εθνικιστών που θα κάνουμε ο,τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να μην περάσει η προδοσία και να γραφτούν στις πιο μαύρες σελίδες της Ελληνικής μας ιστορίας.
«Ο αγών θα είναι σκληρός. Ο δυνάστης διαθέτει τα μέσα και τον αριθμόν. Ημείς διαθέτομεν τήν ψυχήν, έχομεν και το δίκαιον με το μέρος μας. Γι’ αυτό και θα νικήσωμεν!»
Γεώργιος Γρίβας
Πηγή: antepithesi.gr
