Τα τελευταία πολλά χρόνια και με την εκρηκτική ανάδυση της Χρυσής Αυγής στο πολιτικό προσκήνιο της χώρας μας, έχει σημειωθεί ένα αλλόκοτο αλλά και ύπουλο φαινόμενο υπό τον «σκληρά ιδεολογικό» μανδύα της πολιτικής αντιδημοκρατίας. Αρκετοί ζηλόφθονες, μικροπρεπείς και συνεχώς αποτυχημένοι πολιτευτάδες της (άκρας) δεξιάς που καμώνονται τους πατριώτες, επιδίδονται εδώ και μερικά χρόνια σε έναν επιφανειακά «ριζοσπαστικό» λόγο, επικαλούμενοι την αναγκαιότητα υποτίμησης συλλήβδην όλων των κομμάτων, υπονοώντας ασφαλώς πως μέρος αυτής της συμπερίληψης πρέπει να αποτελεί και το μοναδικό και επίσημο Κίνημα των Ελλήνων εθνικιστών, η Χρυσή Αυγή. Πιστεύουν όμως αυτά που λένε ή απλά θέλουν να εξυπηρετήσουν την φιλελεύθερη παράταξη και τα δεξιά της αφεντικά, ώστε το εθνικιστικό εκλογικό κοινό να γίνεται έρμαιο συστημικών πολιτικάντηδων και να κατασταλεί οριστικά στην χώρα μας η προοπτική κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης των ιδεών μας με αξιοπιστία;
Ο κομματισμός ως μάστιγα και μια σημαντική διαφοροποίηση
Ως πολιτικός οργανισμός δεν υπήρξε ποτέ καμία δυσκολία για την Χρυσή Αυγή στο να κατονομάσει εναργώς τον κομματισμό ως μια ξεκάθαρη μάστιγα του πολιτικού συστήματος, η οποία τυραννάει την Πατρίδα και τον λαό. Η δημοκρατία από μόνη της είναι ένα άρρωστο πολίτευμα έμφορτο παθογενειών, και τα κόμματα ως σχηματισμοί η μέγιστη ενσάρκωση της σήψης αυτού του χρεοκοπημένου συστήματος λήψης αποφάσεων και διοίκησης. Όμως ιστορικά οι κοινωνίες συνήθως, εάν όχι πάντα, δεν είναι δομημένες ομοιογενώς και με κοινά υπαρκτά συμφέροντα τα οποία ασπάζονται όλες οι επιμέρους μερίδες των. Τουτέστιν, όταν υπάρχει μια καθεστηκυία τάξη και υπάρχουν ομάδες ανθρώπων οι οποίες προτάσσουν επαναστατικά και αντικαθεστωτικά αιτήματα αντιτιθέμενα προς την τάξη αυτήν, η κοινοβουλευτική οδός και η κομματική οργάνωση αποτελούν μονόδρομο για όσους σοβαρά ασχολούνται με την πολιτική και στοχεύουν στην ανατροπή του status quo. Κοινώς, αν θέλει κάποιος να κυβερνήσει και να εφαρμόσει στην πραγματική ζωή τις ιδέες του (και όχι στην φαντασία του ή στα σκουριασμένα και κιτρινισμένα φύλλα των σκονισμένων βιβλίων του δωματίου του…), οφείλει να ανατρέψει το καθεστώς είτε με τα όπλα, είτε δια της βουλής, πριν επιβάλλει την δική του επαναστατική εξουσία και κάνει πράξη τις δικές του πολιτικές θέσεις.
Η διαφοροποίηση έγκειται στον σκοπό, στον τρόπο και στην ιδεολογική βάση επί της οποίας διεξάγεται (και) ο προεκλογικός ή ο κοινοβουλευτικός αγώνας, πάντα σε συνάρτηση με την παράλληλη δράση ενός ευρύτερου πολιτικού κινήματος με πολυεπίπεδη επήρεια. Χαρακτηριστική επαλήθευση αποτελεί ακόμα και ο παγκοίνως γνωστός μπολσεβίκος Λένιν, ο οποίος δεν δίσταζε να διακηρύσσει πως για να έρθει ο (φύσει και θέσει αντιδημοκρατικός και αντικοινοβουλευτικός) κομμουνισμός στην εξουσία στην Ρωσία, απαιτείτο ταυτόχρονα ΣΥΝΔΥΑΣΜΟΣ ΚΑΙ του ένοπλου αγώνα, αλλά ΚΑΙ της συμμετοχής σε εκλογές! Το έχουν λάβει υπ’ όψιν αυτό καθόλου οι «υπερεπαναστάτες» εθνικοπατριώτες, οι οποίοι ξιφουλκούν εν είδει παραληρήματος κατά των κομμάτων συλλήβδην όταν κατέρχεται στον εκλογικό στίβο η Χρυσή Αυγή, αλλά στηρίζουν είτε φανερά είτε υπογείως την Νέα Δημοκρατία, και προτρέπουν φανατικά σε ψήφο «οπωσδήποτε» σε μικρότερους ακροδεξιούς σχηματισμούς, όταν η Χρυσή Αυγή απουσιάζει από τις εκλογές, αναπαράγοντας εμετικά φιλοκυβερνητικά αφηγήματα περί δήθεν «αποχής που ενισχύει το σύστημα»;
Συνεπώς, αντιλαμβάνεται ακόμα και ο πιο άσχετος με τα πολιτικά ζητήματα πως ένα κόμμα είναι ένα εργαλείο και μια νομική μορφή έκφρασης ιδεών (ή συμφερόντων). Το γεγονός ότι τα κατεστημένα κόμματα του αστικού κόσμου έχουν ξεφτιλίσει κάθε έννοια εντιμότητος και πατριωτισμού στην πολιτική, δεν απαγορεύει ως συνθήκη στις ανατρεπτικές δυνάμεις του τόπου αυτή την οδό, ως ένα από τα μέσα διεξαγωγής του πολιτικού αγώνα για τους δικούς τους λόγους.
Μερικοί «προδότες της ιδέας του εθνικισμού» που έκαναν το «έγκλημα» να φτιάξουν κόμματα: μια μικρή ιστορική υπενθύμιση
Δεν είναι όμως μόνο οι ελαφροδεξιοί πατριώτες του Σαββατοκύριακου που εκτοξεύουν αντικομματικά λογύδρια κατά συντηρητικών και εθνικιστών για να κρατάνε στο γαλάζιο «μαντρί» της Δεξιάς τους δυνητικούς ψηφοφόρους αληθινά εθνικιστικών σχηματισμών. Είναι και κάποια απειροελάχιστα περιθωριακά στοιχεία, τα οποία ελλείψει ιδεών, προτάσεων και αισθητικής, μεταχειρίζονται όλη την ακροαριστερή, ή ακόμα και αναρχική «επιχειρηματολογία» περί δήθεν προδοσίας του εθνικισμού(!) όταν αυτός εκφράζεται κοινοβουλευτικά (προσοχή, δεν αναφερόμαστε σε πράγματι παλιάτσους που ηγούνται νεοεθνικιστικών σχηματισμών και καπηλεύονται την ορολογία και το πολιτικό βάρος που αυτή φέρει μαζί της). Ήταν όμως άραγε «προδότες» οι «κομματικοί» που με αρχηγικές, ιεραρχικές και αυστηρά πειθαρχημένες δομές κατάφεραν να κυβερνήσουν, ή εν πάση περιπτώσει να αγωνιστούν με σθένος ενάντια στις διεφθαρμένες εξουσίες των χωρών τους;
Αυτοί οι άνθρωποι ήταν ο Mosley στην Αγγλία με την «Βρετανική Ένωση Φασιστών» και ο Tyndall με το «Εθνικό Μέτωπο», ο Le Pen στην Γαλλία με το «Εθνικό Μέτωπο» και ακόμη παλαιότερα από αυτόν η μοναρχική «Γαλλική Δράση», οι μεσοπολεμικοί Εθνικοσοσιαλιστές στην Γερμανία με το NSDAP, ο Mussolini στην Ιταλία με το «Εθνικό Φασιστικό Κόμμα». Τέτοιοι πολιτικοί ακτιβιστές υπήρξαν και ο Codreanu στην Ρουμανία με το κόμμα της Σιδηράς Φρουράς, οι Φαλαγγίτες που συγκρότησαν και αυτοί κόμμα στην Ισπανία, ο Ολλανδός Mussert που υπήρξε συνιδρυτής του κόμματος «Εθνικοσοσιαλιστική Κίνηση Ολλανδίας», ο Βέλγος Degrelle με το καθολικό Κόμμα των Ρεξιστών, ο Νορβηγός κομματικός ηγέτης Quisling που ίδρυσε την «Εθνική Ένωση», και ένα σωρό άλλα παραδείγματα που δύναται κανείς να απαριθμήσει. Ακόμα και το παραστρατιωτικό αντισιωνιστικό κίνημα της Hezbollah, μεταφράζεται κυριολεκτικά ως «Κόμμα του Θεού» στα ελληνικά(!), ενώ και στην σημερινή εποχή μας πολλοί από τους φορείς συντρόφων μας διεθνώς, αποκτούν την κομματική νομική υπόσταση, ως μετεξέλιξη ή επισφράγιση μιας προϋπάρχουσας κινηματικής δυναμικής.
Ένα Κίνημα γεννάει χίλια κόμματα, αλλά ένα κόμμα δεν μπορεί να γεννήσει ένα Κίνημα
Η Χρυσή Αυγή με την μακρά πείρα δεκαετιών που την διακρίνει έχει διέλθει πληθώρα σταδίων και πολιτικών διακυμάνσεων. Φτιάχνοντας ουκ ολίγες «μετωπικές» δομές και έχοντας καταγράψει εντυπωσιακά εκλογικά αποτελέσματα προ και μετά των κατάπτυστων δικαστικών διώξεων εις βάρος της, έχει καταφέρει να συσπειρώσει τους εθνικιστές και να τους προσδώσει την ξεχωριστή πολιτική τους στέγη, προκαλώντας ανυπολόγιστη ζημιά στην Δεξιά και στην Νέα Δημοκρατία. Και αυτό το κατάφερε διότι πρώτα από όλα είναι Κίνημα, είναι Ιστορία, είναι Παράδοση και δεν θέτει ως αυτοσκοπό τις πρόσκαιρες εκλογικές «νίκες» που ορέγονται οι ακροδεξιοί υπηρέτες της φιλελεύθερης εξουσίας.
Για αυτόν ακριβώς τον λόγο, δεν ήταν και δεν θα γίνει ποτέ ο Λαϊκός Σύνδεσμος «ένα ακόμη κόμμα» από αυτά που εύλογα απαξιεί να εμπιστευτεί ο Έλληνας πολίτης. Αποτελεί ένα συγκροτημένα επαναστατικό κόμμα με σαφή στόχο να κυβερνήσει και να εφαρμόσει τις ιδέες του Εθνικού Κοινωνισμού εμπράκτως. Εάν αυτό είναι εφικτό (και) μέσω της λήψης δια εκλογών της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, είναι καλοδεχούμενο ως σενάριο. Αυτό δεν συνεπάγεται ασφαλώς προσκόλληση προς αυτήν την κατεύθυνση. Όμως αυτές οι κίβδηλες και επιτηδευμένα «αντικομματικές» εκστρατείες, δεν αφορούν το δικό μας στρατόπεδο, ιδίως όταν προέρχονται από αυτούς τους καρνάβαλους που υβρίζουν και πετάνε λάσπη στην Χρυσή Αυγή βρίσκοντας τον «ακραίο μαυροκόκκινο» εθνικισμό της τάχα «παρωχημένο» και «συμβιβασμένο», αλλά αρέσκονται συχνά πυκνά στο να στηρίζουν και να στελεχώνουν ακροδεξιά μορφώματα με την αισχίστου είδους δεξιά, στείρα αντικομμουνιστική, φιλοδυτική, γαλάζια «εθνικιστική» αισθητική των μετεμφυλιακών δεκαετιών του ’50 και του ’60, που μυρίζει από χιλιόμετρα ναφθαλίνη και σαπίζει τα μυαλά των νέων Συναγωνιστών μας.